องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1204

ทำไมหลี่จุ่นถึงกล้าให้โจวชิงนำทหาร ไม่กลัวโจวชิงพาพวกทหารหนีไป?

เช่นนั้นโจวชิงก็ต้องมีความสามารถตามนี้ถึงจะทำได้!

หนึ่งคือกำลังคนของตนนั้นล้วนเป็นคนที่อยู่ในเขตจงหยวนทั้งสิ้น นอกจากทหารแคว้นหลางและทัพเป่ยโจวเดิมแล้ว ส่วนใหญ่ก็พูดภาษาถิ่นราชวงศ์อู่

โจวชิงสื่อสารไม่ได้ และหนีไม่ได้ด้วยเช่นกัน

อย่างต่อมาแน่นอนว่าหลี่จุ่นย่อมให้โจวชิงรับหน้าที่เป็นรองแม่ทัพอยู่แล้ว ความรับผิดชอบของรองแม่ทัพนอกจากเป็นการช่วยควบคุมโจวชิงแล้ว ยังเพื่อคอยกำกับการเล่นตุกติกของเขาอีกด้วย

จากการวิเคราะห์และการศึกษาที่หลี่จุ่นมีต่อโจวชิงแล้วนั้น คนผู้นี้เป็นคนที่มีคำพูดหนักแน่นคนหนึ่ง ไม่มีทางทำอะไรสุ่มสุ่มห้าเป็นอันขาด

ส่วนเรื่องที่รับปากว่าจะให้ลูกกระสุนปืนใหญ่กับเขา นั่นไว้ค่อยว่ากันหลังเสร็จเรื่อง

จนถึงตอนนี้ให้หรือไม่ให้ก็ไม่ใช่เรื่องที่ตัวเขาจะตัดสินใจ?

ยิ่งไปกว่านั้น สถานการณ์ในตอนนี้สำหรับโจวชิงนั้น นอกจากเขาจะตอบรับแล้ว ก็ไม่มีหนทางอื่นให้เลือกเลย

ตอนนี้ชีวิตน้อย ๆ ยังถูกหลี่จุ่นบีบเอาไว้

หากไม่ให้ความร่วมมือละก็ ไม่มีข้อดีเลย แต่หากให้ความร่วมมือดี ๆ ก็จะได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่าย

โจวชิงเองก็เป็นคนที่เข้าใจอะไรได้ง่าย

“ความร่วมมือเป็นไปได้ด้วยดี!”

หลี่จุ่นยิ้มเล็กน้อย

วัตถุประสงค์ของการทำเช่นนี้นับว่าสำเร็จแล้ว ขอแค่ทุกอย่างเหมาะสม ก็ให้โจวชิงนำทหารไปตีราชวงศ์อู่!

โจวชิงเอ่ย “นายท่าน หลังจากนี้ข้าผู้แซ่โจวจะทำตามที่ท่านสั่ง!”

รู้งานจริง ๆ!

หลี่จุ่นยิ้ม

ล่ามเฒ่าที่อยู่ข้าง ๆ รีบเขียนหลักฐานที่เป็นลายลักษณ์อักษรซึ่งมีทั้งภาษาถิ่นราชวงศ์อู่และภาษาแคว้นฉู่ขึ้นมาฉบับหนึ่ง หลังจากนั้นหลี่จุ่นก็รีบประทับรอยนิ้วมือของตัวเองลงไป

แน่นอนว่ามันไม่มีประโยชน์อะไรเลย

ที่นี่เป็นอาณาเขตของหลี่จุ่น ต่อให้หลี่จุ่นจะเล่นตุกติก โจวชิงเสียเปรียบก็ทำได้เพียงพูดไม่ออก

ฉะนั้นนี่จึงเป็นการทำพอเป็นพิธีเท่านั้น

และที่หลี่จุ่นทำแบบนี้ ก็เพื่อทำให้โจวชิงสบายใจ

แม้โจวชิงจะรู้ว่ามันไม่มีประโยชน์อะไร แต่มีหรือไม่มีหลักฐานที่เป็นลายลักษณ์อักษรนี้ความรู้สึกทางจิตใจก็ยังแตกต่างกันอยู่ดี

หลี่จุ่นเข้าใจเรื่องนี้ดี

ฉะนั้นจึงต้องทำทุกขั้นตอนให้ครบถ้วน

นี่เรียกว่าเล่นเล่ห์ซื้อใจคน

หลังประทับรอยนิ้วมือเสร็จแล้ว หลี่จุ่นก็แอบพอใจ เขาให้โจวชิงเก็บเอาไว้

ทันใดนั้นก็พูดแสดงความเกรงใจประโยคสองประโยค แล้วหารือปัญหาของสถานการณ์กับโจวชิงอีกนิดหน่อย

โจวชิงเสนอความคิดอันหาญกล้าความคิดหนึ่งออกมา

“นายท่าน ข้าน้อยคิดว่าควรร่วมมือกับแคว้นหนานแล้วเอาทัพใหญ่ของเจิ้นเป่ยอ๋องมาก่อน เมื่อเป็นเช่นนี้ นายท่านก็จะใช้ทัพใหญ่ของเจิ้นเป่ยอ๋องได้ กำลังทหารของนายท่านก็จะเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว ถึงเวลานั้นแคว้นหนานเองก็ต้องมองดูสีหน้าของนายท่านก่อน!”

นัยน์ตาของหลี่จุ่นพลันประกายความประหลาดใจออกมา!

ในใจประหลาดใจเป็นอย่างมาก!

โจวชิงผู้นี้ยอดเยี่ยมมากจริง ๆ!

แค่มองจากสถานการณ์ก็สันนิษฐานออกว่าเจิ้นเป่ยอ๋องกับหลี่เจิ้งไม่ถูกกัน!

เก่งกาจมากจริง ๆ!

“ด้วยเหตุนี้ นายท่านก็พยายามร่วมมือกับเจิ้นเป่ยอ๋องทำลายราชวงศ์อู่ก่อน จากนั้นค่อยอาศัยเรื่องที่พี่น้องไม่สามัคคีกัน แม่ทัพสองคนทยอยตีแตก แยกกันไปคนละที่!”

ใบหน้าของโจวชิงเต็มไปด้วยความขึงขัง!

ครั้นหลี่จุ่นได้ยินดังนั้นในใจก็ประหลาดใจเป็นอย่างมาก!

หลังจากนั้นโจวชิงก็ชะงักไป ก่อนจะพูดต่อว่า

“หากนายท่านยังกังวลว่าเจิ้นเป่ยอ๋องจะฉีกสัญญาแล้วกลายเป็นศัตรูหลังจบเรื่อง ข้าน้อยก็ยังมีอีกแผนหนึ่ง!”

“แผนอะไรหรือ?” หลี่จุ่นรีบเอ่ยถาม

โจวชิงชะงักน้ำเสียง พลางมองหลี่จุ่น แล้วยิ้มเล็กน้อย

“หลังทำลายแคว้นฉี ก็ร่วมมือกับซือหม่าหยวน...ทำลายจงหยวนด้วยกัน!”

ซี๊ด

หลี่จุ่นอดไม่ได้ที่จะซี๊ดปากทีหนึ่ง!