องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1205

เยี่ยม!

ยอดเยี่ยมกระเทียมดอง!

สมแล้วที่เป็นโจวชิง!

โจวชิงพูดโดนใจตัวเขาสุด ๆ!

ทันใดนั้นหลี่จุ่นก็เกิดหวาดกลัวโจวชิงขึ้นมาหน่อย ๆ ทว่าในขณะเดียวกันก็ดีใจอยู่เล็กน้อย

โจวชิงผู้นี้ทั้งกล้าหาญและทั้งมีหัวกลยุทธ์อย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ มีไหวพริบไม่ธรรมดา!

มีแม่ทัพใหญ่คอยรับใช้เขาเช่นนี้ จะได้หวังเรื่องใหญ่ในภายภาคหน้าได้!

ครั้นหลี่จุ่นได้ยินดังนั้นก็ดีอกดีใจ ยกนิ้วโป้งให้ทีหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยว่า

“สมแล้วที่เป็นท่านแม่ทัพใหญ่ สมคำร่ำลืออย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ!”

โจวชิงเพียงยิ้มอย่างเขินอาย ก่อนจะเอ่ยว่า “หากเทียบกับนายท่าน ข้าน้อยก็แค่ขี้เล็บเท่านั้น”

โจวชิงเองก็พูดออกมาจากใจจริงเช่นกัน!

เขารู้ถึงความเก่งกาจของหลี่จุ่นดี

หลี่จุ่นได้ยินดังนั้นก็ยิ่งพอใจขึ้นไปอีก

ทันใดนั้นหลี่จุ่นก็เอ่ยขึ้นว่า

“แต่ว่า ท่านแม่ทัพใหญ่ อีกสองวันข้าอยากจะเอาตัวเจิ้นเป่ยอ๋องมา เพื่อแก้ไขปัญหาในอนาคตก่อนล่วงหน้าก้าวหนึ่ง จากนั้นค่อยจดจ่ออยู่กับการกำจัดทัพแคว้นฉี! ท่านคิดเห็นว่าเช่นไร?”

เมื่อโจวชิงได้ยินดังนั้นก็อึ้งไป มีความประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นว่า

“นายท่านมีแผนปราบเจิ้นเป่ยอ๋องหรือ?”

หลี่จุ่นส่ายหน้าแล้วตอบว่า

“ไม่มีแผนอะไรหรอก ทำได้เพียงพึ่งการโจมตีไปทื่อ ๆ เท่านั้น! ปืนใหญ่สามร้อยกระบอกของเราเล็งไปที่ค่ายทหารของเจิ้นเป่ยอ๋อง หากเขาไม่ยอมแพ้ ข้าก็จะทำให้เขาพิการ จากนั้นค่อยนำทหารบุกเข้าเมืองอวี๋เจียง สะสมกองกำลัง แล้วโจมตีเมืองหลวงแห่งใหม่เลย!”

กำลังคนของเจิ้นเป่ยอ๋องเก่งกาจเป็นอย่างมาก

มิหนำซ้ำกำลังทหารก็มากกว่าของเขาเป็นสองเท่า เผชิญหน้ากับอีกฝ่ายโดยอาศัยแค่กำลังที่แท้จริงคงสู้ไม่ได้อย่างแน่นอน เช่นนั้นก็ต้องใช้ห่ากระสุนปืนใหญ่โจมตีระยะไกล

กระทั่งโจมตีจนราบคาบแล้ว เขาค่อยโจมตีค่ายศัตรูทางอากาศอีกที!

ระเบิดค่ายหทารของทัพเหยียนโจวให้เป็นจุณไปเลย ดูสิว่าเขายังจะกล้าต่อสู้กับเขาได้อย่างไร!

เมื่อโจวชิงได้ยินดังนั้นนัยน์ตาก็หดตัวลงเล็กน้อย แล้วค่อย ๆ พยักหน้า

อานุภาพของปืนใหญ่น่าสะพรึงกลัวจริง ๆ อาศัยเพียงแค่อานุภาพของปืนใหญ่ก็พอจะงัดข้อกับเจิ้นเป่ยอ๋องได้แล้ว!

ด้วยเหตุนี้ การต่อสู้นี้ก็พอจะต่อสู้ไหว

ตอนนี้โจวชิงไม่มีความเห็นอื่น

“หากศึกนี้จะต้องมีการต่อสู้จริง ๆ ครั้งนี้ท่านแม่ทัพใหญ่ก็เป็นผู้ช่วยของข้าไปก่อน ดูว่าข้าทำการต่อสู้อย่างไร!”

หลี่จุ่นเอ่ยปากก่อนจะเอ่ยขึ้นชืด ๆ ต่อว่า

“ท่านแม่ทัพรู้จักวิธีใช้ทหารเก่งมากจริง ๆ ทว่ากลยุทธ์การทำสงครามในตอนนี้ล้าหลังเกินไป นับตั้งแต่ปืนใหญ่ของข้าปรากฏ ก็ควรเปลี่ยนได้แล้ว!”

นัยน์ตาของโจวชิงประกายความสงสัย เขารีบพยักหน้าก่อนจะเอ่ยว่า

ความหล่อเหลาที่น่าโยนทิ้งของตัวเขานี่ช่าง...

ตอนนี้เยี่ยมไปเลย ทำเอาผู้นำสี่นางหลงไปแล้ว

เมื่อหูเอ่อร์หยาหย่าได้ยินดังนั้น ก็รีบฉีกยิ้มออกมา

เมื่อมาส่งหลี่จุ่นถึงนอกประตูค่ายแล้ว ทันใดนั้นหูเอ่อร์หยาหย่าก็รวบรวมความกล้า แล้วถามขึ้นว่า

“ท่าน ท่านจอมทัพ...ข้า ข้าปรน ปรนนิบัติท่านได้หรือไม่...”

หืม?!!!

หลี่จุ่นอึ้ง พลันหันหน้าไปมองผู้นำสี่

ทว่าเห็นผู้นำสี่ราวกับกำลังรวบรวมความกล้าเป็นอย่างมาก นางกำหมัดเล็กน้อย สีหน้าเคร่งเครียด ทว่าอายจนแก้มแดงแจ๋

หูเอ่อร์หยาหย่าเห็นสีหน้าของหลี่จุ่น ก็รีบหลีกอย่างไม่ทันได้รู้ตัว แล้วเอ่ยขึ้นด้วยเสียงราวกับยุง

“เหมือนกับตอนอยู่บนเขา...”

นางบอกว่าเหมือนตอนที่อยู่บนเขาเฟิงโหยว

หลี่จุ่นอึ้งไปครู่หนึ่ง ไม่รู้ว่าควรจะตอบกลับอย่างไรอยู่เล็กน้อย

อยากให้ผู้นำสี่เป็นหญิงรับใช้ให้เขาหรือ?

อยากมาก ๆ!

ถึงอย่างไรผู้นำสี่ก็แสดงได้สมบทบาทสุด ๆ!