องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1206

แต่อยู่ในกองทัพ มันไม่ค่อยเหมาะสม

อาจส่งผลเสีย

แบบนี้ไม่ได้

ดังนั้นหลังจากที่เขาครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก็รีบพูดว่า

“ไม่ได้”

ถึงพูดมากไปผู้นำสี่ก็ไม่เข้าใจอยู่ดีจึงต้องพูดไปตรงๆ

ผู้นำสี่หน้าแดงในทันที พร้อมฝืนยิ้มอย่างเก้อเขิน และพูดว่า

“เจ้าค่ะ เข้าใจแล้ว... ไม่เป็นไร...”

ทันใดนั้น หลี่จุ่นก็นึกอยากตบหน้าตัวเองสักฉาด รู้สึกว่าตัวเองไม่ใช่คน

ผู้นำสี่หันหน้าหนีพร้อมเดินจากไปทันที แต่แล้วจู่ๆ นางก็หยุดชะงักในทันใด จากนั้นหันกลับมามองหลี่จุ่นพลางยิ้มอย่างเศร้าสร้อย แล้วพูดว่า

“ท่าน ท่านจอมทัพ... ข้าชื่อว่า... หูเอ่อร์หยาหย่า กู่เยว่หู โยวหยาหย่า...”

หูเอ่อร์หยาหย่า?

หรือว่าเป็นสายเลือดเดียวกับถูซาน?

ถูซานหงหง?

ถูซานหยาหย่า?

ไม่ นางคือสายเลือดเดียวกับหูเอ่อร์

“แม่นางหยาหย่า ชื่อของเจ้าช่างไพเราะยิ่งนัก”

หลี่จุ่นพูดจากใจจริง

หูเอ่อร์หยาหย่ามีสีหน้าดูดีขึ้นเล็กน้อย นางหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันหลังกลับแล้วเดินจากไป

หลี่จุ่นมองดูด้านหลังของนาง เมื่อมองเห็นสรีระอันอ่อนช้อยและงดงามของนางน้องชายก็ผงะขึ้นเล็กน้อย

“เฮ่อ”

หลี่จุ่นถอนหายใจ

เมื่อเงยหน้าเหม่อมอง ท้องฟ้าก็เริ่มมืดลงเสียแล้ว

เขาอยู่ค่ายทหารปืนใหญ่แห่งนี้นานพอควรแล้ว

หลี่จุ่นตรงไปยังในเมืองทันทีหลังออกจากค่ายทหารปืนใหญ่

ตอนที่หลี่จุ่นมาถึงห้องพักในโรงเตี๊ยมก็เห็นเฟิงฉีถัวกำลังตรวจชีพจรให้กับซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ตามลำพังพอดี แต่อวิ๋นเอ๋อร์ไม่ได้อยู่ห้อง

หลี่จุ่นรีบเดินเข้าไปพร้อมถามว่า

“ท่านปู่เฟิง เป็นอย่างไรบ้าง”

เฟิงฉีถัวพูดว่า “โชคดีที่อาการไม่ได้ทรุดหนักลง”

หลี่จุ่นแอบโล่งใจ และพูดว่า

“ท่านปู่เฟิง เดี๋ยวข้าจะรักษาท่านอาจารย์เอง”

“ดี รักษาเดี๋ยวนี้เลยจะดีมาก”

เฟิงฉีถัวพยักหน้า และลุกไปนั่งข้างๆ ก่อนจะพูดว่า

“ท่านปู่เฟิง ก่อนหน้านี้ใครเป็นคนสั่งให้กักขังท่านไว้ในเมืองเป่ยกวน ท่านรู้หรือไม่ว่าทหารรักษาการณ์คือใคร”

เฟิงฉีถัวอึ้งไปชั่วขณะ ครุ่นคิดก่อนจะส่ายหน้าและพูดว่า

“ข้าไม่รู้เรื่องนี้เลย เพียงแต่ถูกคนพบเห็นโดยบังเอิญตอนที่ไปถึงทางลัดใกล้เมืองเป่ยกวน จากนั้นข้าและสหายซั่งกวนก็ถูกนำตัวเข้าไปกักขังในเมือง แต่ว่าอีกฝ่ายไม่ได้เพิกเฉยข้าและสหายซั่งกวน”

หลี่จุ่นได้ฟังแล้วถึงกับขมวดคิ้ว

กักขังผู้ที่มีฝีมือด้านการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมอย่างเฟิงฉีถัว แต่หากเขาเป็นทหารรักษาการณ์เมืองเป่ยกวน เขาก็คงจะทำเช่นเดียวกัน

แต่เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชีวิตของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ ตอนนี้เขาจึงปล่อยวางไม่ลง

เพราะการกระทำเช่นนี้ของอีกฝ่าย ทำให้ชีวิตของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์แขวนอยู่บนเส้นด้าย และอาจสิ้นลมหายใจได้ทุกเมื่อ

“ขอรับ ท่านปู่เฟิง ท่านไปพักผ่อนให้สบายเถอะ หากต้องการอันใดก็สั่งการทหารใต้บังคับบัญชาของข้าได้เลย”

หลี่จุ่นพยักหน้า แล้วเฟิงฉีถัวก็ออกจากห้อง

ตอนที่เฟิงฉีถัวเดินมาถึงหน้าประตูก็หยุดลง และพูดว่า

“จิ่งจุ่นเอ๋ย อย่าได้กังวลไป อาการของอาจารย์เจ้าในตอนนี้ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่ข้าคิดแต่แรก อย่างน้อยเจ้าก็สามารถรักษาอาการของนางให้คงที่ได้ ยังมีโอกาสช่วยนางให้ฟื้นคืนมาได้”

“ขอรับ ท่านปู่เฟิง ข้าเข้าใจ ต่อไปยังต้องลำบากท่านอีกเยอะ” หลี่จุ่นพยักหน้า

เฟิงฉีถัวส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะจากไป

หลี่จุ่นกลับมาที่เตียง และจ้องมองซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ด้วยความรู้สึกที่ยากจะยอมรับ

เขาพูดเบาๆ ว่า

“ท่านอาจารย์ ท่านวางใจเถอะ ข้าจะแก้แค้นให้ท่านอย่างแน่นอน”