องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1207

ก่อนหน้านี้ที่ต้องร่วมมือกับแคว้นฉีก็เพราะอาศัยกองทัพของแคว้นหนานเพียงอย่างเดียวไม่อาจสู้กับหลี่เจิ้งได้

แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน

เขาเริ่มเผยไต๋ออกมาแล้วจึงไม่จำเป็นต้องปิดบังอีกต่อไป และเขายังร่วมมือกับจักรพรรดินีด้วย

ตอนนี้เขาเป็นผู้บัญชาการทหารทั้งหมด

กระนั้นจึงไม่จำเป็นต้องพึ่งพากองทัพแคว้นฉีอีกต่อไป ตอนนี้พวกเขาทำร้ายซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ แล้วจะปล่อยไปได้อย่างไร

นี่เป็นการตัดสินใจในท้ายที่สุดของหลี่จุ่นหลังจากไตร่ตรองมาหลายวัน

เป็นดังที่โจวชิงกล่าวไว้ ร่วมมือกับเจิ้นเป่ยอ๋องเพื่อกำจัดกองทัพแคว้นฉีให้สิ้นซาก จากนั้นเชิญซือหม่าหยวนเข้าร่วม

ก่อนหน้านี้เขาได้มอบหน้าไม้กลให้ซือหม่าหยวนเพื่อให้เขาแสดงท่าทีต่อสถานการณ์ของจงหยวน และซือหม่าหยวนก็ทำเช่นนั้นจริงๆ

โดยรวบรวมดินแดนแคว้นเยียนและแคว้นจ้าวในคราวเดียว บีบให้จางเฟิงลู่ต้องถอยร่นกลับไป

หลี่เจิ้งย่อมมีใจระแวดระวังซือหม่าหยวนอย่างมากเช่นกัน

นี่คือจุดประสงค์ของหลี่จุ่น

ตอนนี้ถึงเวลาเอาจริงแล้ว

บุกโจมตีทางใต้ เคลื่อนกองทัพใหญ่ไปเมืองหลวงใหม่ แล้วเจรจากับหลี่เจิ้งซึ่งๆ หน้า

แท้จริงแล้วข้าเป็นลูกชายของหลี่เจิ้งหรือไม่

หากใช่ก็ต่อยหลี่เจิ้งสักหมัด

แต่ถ้าหากไม่ใช่ เช่นนั้นก็อย่าโทษเขาที่ไร้ความปราณี

“ท่าน ท่านนายน้อย...”

ทันใดนั้น อวิ๋นเอ๋อร์พลันยกถ้วยยาเข้ามา เมื่อเห็นหลี่จุ่นอยู่ในห้องก็ตกตะลึงเล็กน้อย

หลี่จุ่นเหลือบมองถ้วยยาในมือนางแล้วถามว่า

“นี่คืออะไร”

“เอ่อ นี่คือยาบำรุงที่หมอเทวดาเฟิงสั่งให้ข้าต้มให้นายท่านเจ้าค่ะ”

หลี่จุ่นพยักหน้า แล้วหันไปมองซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ และถามว่า

“ซั่งกวนเฮ่าล่ะ ไปไหน เหตุใดจึงไม่เห็นเขาเลย”

ด้วยความห่วงใยที่ซั่งกวนเฮ่ามีต่อพี่สาวคนนี้ของเขา ตามหลักแล้ว ตอนนี้เขาควรจะอยู่เคียงข้างนางไม่ยอมห่างถึงจะถูก แต่เหตุไฉนถึงไม่เห็นเขาเลยล่ะ

อวิ๋นเอ๋อร์ส่ายหน้าพร้อมพูดว่า “อวิ๋นเอ๋อร์ไม่เห็นคุณชายตั้งแต่เที่ยงแล้วเจ้าค่ะ และก็ไม่รู้ว่าคุณชายไปที่ใด”

“ไอ้เด็กคนนี้!”

จู่ๆ หลี่จุ่นพลันขมวดคิ้ว และถามว่า “เขาคงไม่ได้ไปหาหวังฉวนเหวินเพื่อแก้แค้นหรอกนะ?”

อวิ๋นเอ๋อร์ตกใจในทันที

แต่พอตรึกตรองดูแล้วก็รีบส่ายหน้า และพูดว่า

พร้อมรินน้ำชาให้เขาด้วยตัวเอง และมีรอยยิ้มแห่งความสุขจางๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าคลุม ดูเหมือนดีใจมาก

นางพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า

“น้องเฮ่า นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่เจ้าเป็นคนมาหาพี่ก่อน”

“ข้า...”

ซั่งกวนเฮ่ายกถ้วยชาขึ้นด้วยสีหน้าเขินอายเล็กน้อย ทั้งลังเลไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี จนกระทั่งชาเกือบจะถึงปาก แต่แล้วก็หยุดชะงักลง

จักรพรรดินียังคงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า

“น้องเฮ่าเป็นคนเย่อหยิ่งปานนั้น แต่มาพบพี่เป็นครั้งแรก คาดว่าต้องมีเรื่องทุกข์ใจอันใดเป็นแน่ หากมีอันใดต้องการให้พี่ทำ พี่ก็ยินดีช่วยเสมอ”

เพียงแต่นางรู้สึกไม่ค่อยสบายใจอยู่ลึกๆ

หากไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ผู้หญิงคนนั้น น้องเฮ่าผู้เย่อหยิ่งแต่ไหนแต่ไรมาไม่มีทางยอมก้มหัวมาพบตนแน่นอน

ท้ายที่สุดแล้ว ในใจของเขาตนไม่มีวันเทียบเทียมผู้หญิงคนนั้นได้เลย

ไม่เพียงแค่น้องเฮ่าเท่านั้น... แม้แต่เจ้าเด็กนั่นก็ดูเหมือนจะชอบอาจารย์ของเขาเสียมากกว่า

เมื่อคิดถึงตรงนี้ จู่ๆ จักรพรรดินีก็พลันรู้สึกหดหู่ใจ

ซั่งกวนเฮ่ากัดฟันแน่น ในที่สุดก็ดื่มชาก่อนจะตัดสินใจอย่างเด็ดขาด และพูดว่า

“ท่าน ท่านพี่... ท่านเคยพูดไว้ว่าหากข้ายินดีกลับไป บัลลังก์นี้ก็จะเป็นของข้า... ตอนนี้ ข้ายินดี... กลับไป”