องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1208

สีหน้าภายใต้ผ้าคลุมหน้าของจักรพรรดินีตกตะลึงเล็กน้อย และพูดไม่ออกเป็นเวลานาน

ทันใดนั้นบรรยากาศภายในกระโจมก็ค่อนข้างเงียบสงัด

“น้องเฮ่า เจ้าบอกข้าได้หรือไม่ เหตุใดจู่ๆ เจ้าจึงคิดอยากนั่งบัลลังก์นี้” ในที่สุดจักรพรรดินีก็ค่อยๆ เอ่ยปากพูดเพื่อทำลายบรรยากาศอันเงียบสงัด

และแววตาค่อนข้างเหม่อลอย

ซั่งกวนเฮ่ามองจักรพรรดินีอย่างอ้ำๆ อึ้งๆ ก่อนจะกัดฟันพูดว่า

“ข้า ข้าเพียงแค่... รู้สึกว่าคำสอนของท่านในครานั้นถูกต้อง ข้าเป็นชายเพียงคนเดียวของตระกูลจ้าว ควรสืบทอดเจตนารมณ์ของบรรพบุรุษ และสืบทอดบัลลังก์...”

“โอ้? งั้นหรือ”

น้ำเสียงของจักรพรรดินีค่อยๆ เย็นชาลง “เจ้าคิดเช่นนั้นจริงหรือ”

ทันใดนั้น ซั่งกวนเฮ่าพลันตัวสั่น รู้สึกได้ถึงอำนาจอันน่าเกรงขามของพี่สาวตน

แต่ก็ยังคงพยักหน้า

จักรพรรดินีมองน้องชายของตัวเอง แล้วจู่ๆ ก็พูดเหน็บแนมว่า

“เจ้าแน่ใจนะว่าต้องการสืบทอดบัลลังก์ไม่ใช่เพื่อแก้แค้นให้ผู้หญิงคนนั้น”

เมื่อได้ยินดังนั้นสีหน้าของซั่งกวนเฮ่าก็เปลี่ยนไปมากจนไม่สู้ดี มองจักรพรรดินีพลางพูดด้วยเสียงสั่นเครือว่า

“ท่านพี่ ท่าน...”

จักรพรรดินีแสยะยิ้ม “เจ้าคิดว่าจะปกปิดเรื่องราวในกองทัพนี้จากข้าได้อย่างนั้นหรือ ช่างน่าขันเสียจริง”

ซั่งกวนเฮ่าตัวสั่นขึ้นมาในทันที พลางพูดด้วยสีหน้าไม่สู้ดีและหวาดกลัวว่า

“ท่านพี่ ท่าน ท่านห้ามทำอันใดพี่หว่านเอ๋อร์...”

“เจ้ากลัวว่าข้าจะฆ่านางหรือ”

จักรพรรดินีถามกลับด้วยน้ำเสียงเหน็บแนม “พวกเจ้าต่างกลัวว่าข้าจะฆ่านางก็เลยปิดบังข้าใช่หรือไม่ แต่พวกเจ้าปิดมิดหรือ?”

ตอนนี้ซั่งกวนเฮ่ามีสีหน้าซีดเผือด

ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะเป็นเช่นนี้

จักรพรรดินีค่อยๆ ลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปยังเก้าอี้บัญชาการที่อยู่หัวโต๊ะ จากนั้นนั่งลงอย่างสง่างาม นางก้มหน้ามองซั่งกวนเฮ่าพร้อมพูดว่า

“จ้าวเฮ่า เจ้าทำให้ข้าผิดหวังมาก ทั้งตอนนั้นและตอนนี้ ชายตระกูลจ้าวของข้า... เหตุใดถึงมีเจ้าที่เป็นคนขี้ขลาดเช่นนี้”

“ท่านพี่ ข้า...”

ซั่งกวนเฮ่าสั่นไปทั้งตัว ในเวลานี้เขาถูกอำนาจของพี่สาวแท้ๆ กดดันโดยสิ้นเชิง

เสียชื่อชายชาตรี

“ถือโอกาสที่ข้ายังไม่อยากสั่งสอนเจ้า รีบไสหัวไปซะ เจ้าอย่าแม้แต่จะคิดใช้กำลังของกองทัพแคว้นหนานเพื่อแก้แค้นให้ผู้หญิงคนนั้น”

ในเวลานี้อำนาจของจักรพรรดินีที่แผ่คลุมไปทั่วทุกสารทิศ เปี่ยมไปด้วยพลังอันน่าเกรงขาม

ดูแล้วน่าหวาดกลัวมาก

ในใจของซั่งกวนเฮ่าก็รู้สึกหวาดกลัวโดยไม่รู้ตัว

ซั่งกวนเฮ่าไม่กล้าพูดอะไรอีก รีบลุกขึ้นยืนและเดินออกจากกระโจมด้วยความหวาดกลัวทันที

หลังจากที่ซั่งกวนเฮ่าจากไป อารมณ์โกรธบนใบหน้าของจักรพรรดินีถึงค่อยๆ ผ่อนคลายลง

นางถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเรียกสาวใช้เข้ามาหลังจากนั่งบนเก้าอี้บัญชาการอยู่นานพอสมควร แล้วพูดว่า

“เปลี่ยนชุดให้ข้า ข้า... จะออกไปข้างนอก”

ซั่งกวนเฮ่ามีสีหน้าไม่สู้ดีมาก แต่ก็ทนรับคำด่าว่าหมูไว้เงียบๆ

“รีบไปเร็ว”

หลี่จุ่นรีบสาวเท้าเดินออกไปข้างนอก

ทั้งสองคนรีบออกจากค่ายทหาร และมุ่งหน้าตรงไปยังในเมืองทันที

และในขณะเดียวกันนั้นเอง

อวิ๋นเอ๋อร์เพิ่งจะเช็ดตัวให้ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์เสร็จ หลังจากที่นางกลับมาจากเทน้ำสกปรกทิ้ง

ทันทีที่ก้าวขาเข้าไปในห้องก็เห็นจักรพรรดินีในชุดดำสนิทยืนอยู่หน้าเตียงคนป่วย

อวิ๋นเอ๋อร์เบิกตากว้าง และร้องด้วยความตกใจทันที

“ฝ่า ฝ่าบาท”

จักรพรรดินีเพียงชำเลืองมองนางด้วยหางตา และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า

“ไสหัวไป”

อวิ๋นเอ๋อร์มีสีหน้าไม่สู้ดีมาก ถึงขั้นซีดเผือด

เมื่อเซียวเจิ้นที่อยู่ห้องข้างๆ ได้ยินเสียงก็รีบเดินมาดู แต่แล้วกลับเห็นร่างของอวิ๋นเอ๋อร์ลอยออกมา

ในขณะเดียวกัน ประตูก็พังลงด้วยพลังอันน่าสะพรึงกลัว

เซียวเจิ้นถึงกับตกตะลึง

รีบเข้าไปรับเอาอวิ๋นเอ๋อร์ แต่แล้วก็เห็นจักรพรรดินีอยู่ในห้อง ทันใดนั้นก็ตกใจจนถอดสีในทันที