องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1209

จักรพรรดินีจ้องมองซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ที่นอนอยู่บนเตียงด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ยและพูดว่า

“น้องหญิงเอ๋ย พี่มาหาแล้ว เหตุใดเจ้าจึงยังนอนอยู่ล่ะ”

นางไม่สนใจอวิ๋นเอ๋อร์และเซียวเจิ้นที่ยืนอยู่หน้าประตู ซึ่งตกใจกลัวจนเหงื่อโชกไปทั้งตัวเลย แต่เดินตรงไปยังเตียงนอน และชำเลืองมองซั่งกวนหว่านเอ๋อร์

มุมปากยังเผยรอยยิ้มเยาะเย้ย พร้อมพูดจาดูถูกว่า

“ปกติเจ้ามักจะมาข่มขู่อวดเบ่งอยู่เสมอมิใช่หรือ ตอนนี้ข้ามาแล้ว เหตุใดเจ้ายังเป็นทองไม่รู้ร้อนเช่นนี้”

เซียวเจิ้นและอวิ๋นเอ๋อร์ที่อยู่หน้าประตูเห็นแล้วถึงกับใจหายหล่นไปถึงตาตุ่ม

ครู่ต่อมา จักรพรรดินีก็เอื้อมมือไปหาซั่งกวนหว่านเอ๋อร์

“ฝ่าบาท ได้โปรดเมตตาด้วยเถิดขอรับ”

เซียวเจิ้นไม่รู้ว่าไปเอาความกล้ามาจากที่ไหน รีบคุกเข่าลงบนพื้นแล้วตะโกนเสียงดังว่า

“ฝ่าบาท ได้โปรดปล่อยนายท่านไปเถิดขอรับ”

จักรพรรดินีหันหลังขวับทันที

ชำเลืองมองเขาด้วยสายตาเย็นชา พร้อมพูดด้วยน้ำเย็นชาว่า

“ไสหัวออกไป”

“ฝ่าบาท ได้โปรดปล่อยนายท่านไปเถิดเจ้าค่ะ....”

อวิ๋นเอ๋อร์ก็คุกเข่าลงเช่นกัน

ทั้งสองคนแสดงสีหน้าวิงวอน แต่จักรพรรดินีเห็นแล้วกลับจ้องมองด้วยสายตาอันเยือกเย็นและเกรี้ยวกราดยิ่งกว่าเดิม

นางพุดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “พวกเจ้าช่างจงรักภักดีต่อนางเหลือเกิน ไม่กลัวข้าฆ่าพวกเจ้าหรืออย่างไร”

เซียวเจิ้นกัดฟันพูดว่า

“ฝ่าบาท นายท่านเคยช่วยชีวิตข้า หากฆ่าข้าน้อย แล้วไว้ชีวิตนายท่าน ข้าน้อยก็เต็มใจยอมตายขอรับ”

อวิ๋นเอ๋อร์ก็พยักหน้าหงึกๆ และพูดว่า

“หากไม่มีนายท่าน ข้าคงหิวตายไปตั้งนานแล้ว... ข้าน้อยก็ยอมตายเช่นกัน ได้โปรดฝ่าบาทไว้ชีวิตนายท่านด้วยเจ้าค่ะ”

จักรพรรดินีมีสีหน้าเย็นชา และจ้องพวกเขาตาเขม็ง

แต่นางไม่ได้คิดจะหยุดเลย ยังคงเอื้อมมือไปหาซั่งกวนหว่านเอ๋อร์

อวิ๋นเอ๋อร์และเซียวเจิ้นเห็นแล้วถึงกับมีสีหน้าสิ้นหวังในทันที

พวกเขาปกป้องนายท่านสุดชีวิต แต่ไม่อาจต้านทานอำนาจของจักรพรรดินีเพียงผู้เดียวได้

ก่อนหน้านี้วรยุทธ์ของจักรพรรดินีไม่เป็นสองรองจากนายท่าน ใต้หล้านี้น้อยนักจะมีคู่ต่อสู้

หรือว่า นายท่านจะ...

พวกเขารีบหลับตาลงเพราะไม่กล้ามองดูนายท่านสิ้นใจต่อหน้าต่อตา

ทว่า

ผ่านไปนานโข แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงอะไร

พวกเขาจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้น และเห็นจักรพรรดินีเพียงประคองใบหน้าของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ แต่ไม่ได้ลงมือ

พวกเขาตกตะลึงในทันที

หลี่จุ่นถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นชี้ไปที่ประตูห้องที่พังยับ และถามว่า

“เกิดอันใดขึ้น”

ซั่งกวนเฮ่ากลับถามตรงๆ ว่า “ท่านพี่ข้า... มาที่นี่ใช่หรือไม่?”

เซียวเจิ้นพยักหน้า และพูดว่า “ขอรับ ฝ่าบาทมาเมื่อครู่...”

ซั่งกวนเฮ่ารีบถามว่า

“แล้ว ท่านพี่ข้าไม่ได้ทำอันใดพี่หว่านเอ๋อร์หรือ”

หลี่จุ่นก็มองสองคนนั้น

เซียวเจิ้นและอวิ๋นเอ๋อร์มองหน้ากันแวบหนึ่ง แล้วอวิ๋นเอ๋อร์ก็เล่าการกระทำและคำพูดทั้งหมดของจักรพรรดินีอีกรอบ

ซั่งกวนเฮ่ารู้สึกอึดอัดใจและละอายใจในทันที

หลี่จุ่นก็เผลอลูบจมูก “เขา” ที่จักรพรรดินีเอ่ยถึงนั้นย่อมหมายถึงหลี่จุ่นแน่นอน

แต่เหตุใดจักรพรรดินีถึงแค่มาดู แต่ไม่ได้ฆ่าซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ล่ะ

หลี่จุ่นครุ่นคิดอย่างถี่ถ้วนแล้วก็พอเข้าใจอยู่บ้าง

ยังไม่ต้องพูดถึงมิตรภาพในอดีต จักรพรรดินีจะกล้าลงมือหรือไม่ เพียงแค่เพราะซั่งกวนเฮ่า จักรพรรดินีก็ไม่มีทางฆ่าซั่งกวนหว่านเอ๋อร์

แต่ท้ายที่สุดก็ยังไม่ไว้ใจนางอยู่ดี

หลี่จุ่นอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิด เขาสามารถจิตนการได้เลยว่าผู้หญิงคนนั้นอัดอั้นตันใจมากมายเพียงใด

จึงตัดสินใจไปพบนางเพื่อปลอบใจ