องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1210

หลี่จุ่นรู้สึกโล่งใจที่จักรพรรดินีไม่ได้ทำอะไรซั่งกวนหว่านเอ๋อร์

เมื่อกลับถึงค่ายทหารแล้ว เขาก็ลังเลอยู่สักพัก แต่ท้ายที่สุดก็ไม่กล้าไปพบจักรพรรดินี

เพราะดึกมากแล้วจึงไม่ค่อยสะดวก

อีกอย่าง นางอาจจะไม่ออกมาพบเขา

อีกทั้งวันพรุ่งนางยังต้องเข้าเมืองเพื่อไปพบเจิ้นเป่ยอ๋องจึงไม่ไปรบกวนจะดีกว่า

ค่ำคืนอันเงียบสงบผ่านไป

ยามเที่ยงของวันถัดมา จักรพรรดินีส่งคนไปถามหลี่จุ่นว่ามีอันใดจะกำชับในระหว่างการพบปะกับเจิ้นเป่ยอ๋องหรือไม่

แต่หลี่จุ่นเพียงส่ายหน้า

คนรายงานข่าวกับมารายงานจักรพรรดินีในกระโจมกลางกองทัพ จักรพรรดินีได้ฟังแล้วก็ส่งเสียงฮึดฮัดออกมาเบาๆ ท่าทางเหมือนไม่ค่อยพอใจ

ยามบ่าย

จักรพรรดินีเข้าเมืองอีกครั้งพร้อมกับทหารองครักษ์ และขบวนเสด็จก็ไม่ได้ต่างจากคราวก่อน

เจิ้นเป่ยอ๋องและจักรพรรดินีนั่งตรงข้ามกันที่โต๊ะเดิมอีกครั้ง

เจิ้นเป่ยอ๋องเริ่มพูดก่อนว่า

“หากฝ่าบาทยังคงอยากให้ข้าตั้งตนเป็นกษัตริย์หรืออะไรทำนองนั้น เช่นนั้นท่านก็ไม่ต้องเอ่ยอันใดแล้ว”

เรื่องการตั้งตนเป็นกษัตริย์หรือแบ่งแยกดินแดนออกไปปกครองเอง ไม่ว่าเขาจะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม แต่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา

ทว่า

จักรพรรดินีกลับขมวดคิ้ว ครุ่นคิดชั่วครู่ ก่อนพูดช้าๆ ว่า

“หากเป็นเช่นนี้แล้ว เห็นทีบางสิ่งบางอย่างก็อยู่นอกเหนือการควบคุมของเราแล้ว ในเมื่อท่านจอมทัพยืนกรานที่จะอยู่ฝ่ายราชวงศ์อู่ เห็นทีสงครามนี้คงต้องเกิดขึ้น”

เมื่อเจิ้นเป่ยอ๋องได้ยินเช่นนั้นก็มีสีหน้าเคร่งเครียดในทันที

พูดไม่ถูกคอก็จะตีกันเอาดื้อๆ ?

จักรพรรดินีพูดต่อว่า

“โปรดท่านจอมทัพเปิดทางให้กองทัพข้าเข้าชิงโจวจากทางทิศตะวันออกด้วย เพื่อช่วยเหลือแคว้นฉีทำลายกองทัพราชวงศ์อู่ที่อยู่ในชิงโจว หากท่านจอมทัพไม่ยอมเปิดทางให้ เช่นนั้นก็คงทำได้เพียง... สู้กันในสนามรบแล้ว”

เจิ้นเป่ยอ๋องยิ่งมีสีหน้าเคร่งเครียดกว่าเดิม และพูดเสียงทุ้มต่ำว่า

“ฝ่าบาทยืนกรานที่จะทำเช่นนี้จริงหรือ?”

“ยืนกรานที่จะทำเช่นนี้” จักรพรรดินีพยักหน้า

จู่ๆ เจิ้นเป่ยอ๋องพลันหัวเราะออกมา และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า

“ฝ่าบาทคงลืมตัวไปแล้ว กองทัพแคว้นหนานของท่านมีกำลังพลเพียงสองแสนนายเท่านั้น แต่กองกำลังในบังคับบัญชาของข้ามีถึงสี่แสนหกหมื่นนาย ฝ่าบาทอาจจะหุนหันพลันแล่นเกินไป”

ทว่า

จักรพรรดินียังคงมีสีหน้านิ่งเฉย และพูดอย่างเฉยเมยว่า

“เห็นทีท่านจอมทัพจะยังไม่ได้รับข่าวจากทางใต้เมืองเป่ยกวน”

“ท่านจอมทัพ ในเมื่อพวกเขาต้องการผ่านทางก็ให้พวกเขาผ่านไป อยากจะรู้เหมือนกันว่าพวกเขาจะผ่านไปหรือไม่”

ทว่า

เจิ้นเป่ยอ๋องกลับส่ายหน้า และพูดว่า

“มันไม่มีความหมายอันใด ถึงแม้จะเปิดทางให้แล้ว เกรงว่าพวกเขาก็ยังคงหาข้ออ้างอื่นเพื่อเปิดศึกกับข้า”

“อย่างไรก็ต้องรบ”

เป้าชุนชิวรู้สึกโมโหเล็กน้อย และพูดเย้ยหยันว่า

“กองทัพแคว้นหนานมีกำลังพลเพียงสองแสนนาย แต่ยังกล้าทำตัวกร่างเช่นนี้ ช่างน่าขันเสียจริง คิดจะต่อต้านกองทัพสี่แสนหกหมื่นนายของเรา ช่างไม่รู้จักเจียมกะลาหัวตัวเอง ข้าว่าหญิงผู้นี้คงบ้าไปแล้ว”

เจิ้นเป่ยอ๋องมองเป้าชุนชิว แล้วพูดว่า

“ท่านกุนซือ ท่านอย่าลืมข่าวที่ส่งมาจากเมืองเป่ยกวนเมืองหลวงใหม่... กองทัพแคว้นหนานครอบครองอาวุธร้ายแรงชนิดหนึ่ง มันน่ากลัวยิ่งกว่าที่ท่านอวี่เหวินไท่ซือเคยใช้ในชิงโจวหลายเท่า หญิงจากแคว้นหนานผู้นี้ขู่ว่าจะใช้อาวุธนี้ต่อสู้กับกองทัพเรา”

“อะไรนะ?!”

เป้าชุนชิวมีสีหน้าไม่สู้ดีมาก “ช่างน่ารังเกลียดสิ้นดี”

ทันใดนั้น เป้าชุนชิวก็โมโหจนนั่งไม่ติด

นัยน์ตาของเจิ้นเป่ยอ๋องฉายแววตากังวล พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า

“ต้องการให้ข้ายอมศิโรราบ... คนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ ช่างทะเยอทะยานไม่ใช่เล่นเลยนะ”