องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1211

ทันทีที่จักรพรรดินีกลับมาถึง

หลี่จุ่นก็ถูกเรียกให้ไปพบ

“ฝ่าบาทเจรจากับเจิ้นเป่ยอ๋องเป็นอย่างไรบ้าง” หลี่จุ่นเข้ามาในกระโจมกลางกองทัพก็เอ่ยถามทันที

จักรพรรดินีขมวดคิ้ว ส่ายหน้าพร้อมพูดว่า “เจิ้นเป่ยอ๋องปฏิเสธตั้งตนเป็นกษัตริย์และแยกตัวออกจากราชวงศ์อู่”

หลี่จุ่นพยักหน้า และพูดว่า

“ข้าคาดการณ์ไว้แล้วว่าจะเป็นเช่นนี้ อย่างไรเสียเจิ้นเป่ยอ๋องก็คือเจิ้นเป่ยอ๋อง ย่อมไม่ใช่บุคคลธรรมดา จะยอมให้พวกเราควบคุมง่ายๆ ได้อย่างไร”

“ย่อมโอหังอวดดี คนประเภทนี้แต่ไหนแต่ไรมามักเอาตัวเองเป็นใหญ่ ไม่ยอมใครง่ายๆ ยากที่จะจัดการจริงๆ”

จักรพรรดินีขมวดคิ้ว มองหลี่จุ่น และพูดว่า

“แล้วเจ้าวางแผนจะทำเช่นไร จะเปิดศึกจริงๆ หรือ”

“ต้องเปิดศึกแน่นอน ตอนนี้ไม่มีอันใดให้กังวลแล้ว รีบยุติสงครามนี้ให้เร็วที่สุดจะดีกว่า” หลี่จุ่นพูดอย่างมั่นใจ

เขาไม่จำเป็นต้องหลบๆ ซ่อนๆ อีกแล้ว สู้กันซึ่งๆ หน้าไปเลย

“แต่เราจะรบชนะเจิ้นเป่ยอ๋องได้หรือ” จักรพรรดินีมีสีหน้ากังวล

หลี่จุ่นพูดว่า “ไม่เป็นไร สู้ไม่ไหวก็หนี แต่ใช้ปืนใหญ่โจมตีเจิ้นเป่ยอ๋องให้ระบมเสียก่อน จากนั้นกองทัพใหญ่ของเราค่อยมุ่งหน้าลงใต้เพื่อไปรวมกับกองทัพหนึ่งแสนทหารของท่านแม่ทัพเฟิง แล้วบุกเคลื่อนพลเข้าแคว้นหนาน และตรงไปยังเมืองหลวงใหม่”

“เมื่อฝ่ายเราเคลื่อนไหว ทางฝั่งกองทัพแคว้นฉีย่อมเคลื่อนไหวเช่นกัน เมื่อบุกเข้าไปถึงเมืองหลวงใหม่ กองทัพใหญ่ของราชวงศ์อู่ที่อยู่ในชิงโจวจะต้องถอนกำลังกลับมาป้องกันเมืองแน่นอน และถือเป็นการคลายวงล้อมของศัตรูให้กองทัพแคว้นฉี”

จักรพรรดินีได้ฟังแล้วก็มีสีหน้าเคร่งขรึมเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้าช้าๆ และพูดว่า

“ได้ เอาตามที่ท่านว่า”

“เช่นนั้นหากวันพรุ่งเจิ้นเป่ยอ๋องไม่มีคำตอบใดๆ ก็เริ่มโจมตีในวันมะรืนเลย” หลี่จุ่นพูด

“ได้” จักรพรรดินีพยักหน้า

เมื่อพูดเรื่องทางการเสร็จแล้ว หลี่จุ่นถึงมองจักรพรรดินีอย่างลังเล และทำท่าทีอ้ำอึ้ง

จักรพรรดินีเห็นแล้วก็รู้สึกสงสัยจึงชำเลืองมอง และพูดว่า

“เจ้ายังอยากจะพูดอันใดหรือ ไม่ต้องอ้ำๆ อึ้งๆ”

หลี่จุ่นฝืนกลืนน้ำลาย ในที่สุดก็กัดฟันพูดว่า

“ฝ่าบาท ขออภัย... ข้าไม่ควรไม่ไว้ใจท่าน”

จักรพรรดินีถึงกับอึ้งไปเลย และไม่ค่อยเข้าใจ

นางมองหลี่จุ่นอย่างจดจ่อชั่วครู่ ก่อนจะแสยะยิ้มและพูดว่า

“ไม่ต้องขอโทษ เจ้าไม่ได้ทำอันใดผิดต่อข้า”

หลี่จุ่นเกาศีรษะอย่างเก้อเขินอยู่สักพัก

ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี

แต่จักรพรรดินีกลับยิ้มอย่างเย็นชา และไม่มีทีท่าว่าจะพูดอะไรต่อ

ในที่สุดหลี่จุ่นก็อดไม่ไหว จ้องมองใบหน้าของจักรพรรดินีที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าคลุมพร้อมเอ่ยชมอย่างรัวเร็วว่า

“ฝ่าบาท... จะว่าไป ตอนนี้ท่านดูสวยมากจริงๆ”

จักรพรรดินีเกือบสำลัก

ราวกับกำลังบอกเล่าถึงความสุขภายในใจของจักรพรรดินี

หลี่จุ่นเดินกลับกระโจมของตัวเองอย่างร่าเริง

ทหารยามสองคนที่เฝ้าอยู่หน้ากระโจมของเขากำลังพากันมุงดูข้างในด้วยสีหน้าแปลกๆ

ท่าทางลับๆ ล่อๆ

หลี่จุ่นเดินไปตบก้นพวกเขาคนละหนึ่งที พร้อมด่าว่า

“พวกเจ้าสองคนทำอะไรกัน ดูอะไรอยู่ ถ้าอยากดูก็เข้าไปดูสิ”

ทั้งสองคนร้องโอ้ย รีบเอามือกุมก้นพร้อมวิ่งหลบไปด้านข้างพลางพูดด้วยรอยยิ้มขี้เล่นว่า

“ไม่ใช่ขอรับ ท่านกุนซือ... ใน ในกระโจมของท่านมี... แม่นางคนหนึ่ง บอกว่ามาพบท่านขอรับ...”

หลี่จุ่นอึ้งในทันที

นางเป็นใคร

เขาพูดพร้อมกับเดินเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว

แต่ทันทีที่เงยหน้าขึ้นก็มีคนเดินสวนมาชนเข้าที่อกของเขาเต็มๆ หลี่จุ่นอดไม่ได้ที่จะสูดกลิ่นหอมจากกายของผู้หญิงคนนั้น

เขาถึงกับตกใจทันที และรีบประคองอีกฝ่าย

เมื่อเขามองเห็นอีกฝ่ายชัดเจนก็ร้องออกมาด้วยความประหลาดใจว่า

“ผู้นำสี่ เหตุใดจึงเป็นเจ้า”