องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1212

หลี่จุ่นรีบผละออกจากหูเอ่อร์หยาหย่าด้วยสีหน้างุนงง

หูเอ่อร์หยาหย่าตามหลี่จุ่นเข้าไปในกระโจมทั้งหน้าแดงระเรื่อและพูดเสียงเบาว่า

“พี่สาม... ให้ข้ามาปรนนิบัติท่านจอมทัพเจ้าค่ะ...”

หลี่จุ่นถึงกับอึ้งไปเลย

ปรนนิบัติเขา?

นี่...

เมื่อวานเขาปฏิเสธไปครั้งหนึ่งแล้ว ไฉนจึงยังมาอีกล่ะ

จู่ๆ หลี่จุ่นก็รู้สึกคิดหนัก

ถ้าตอนนี้ปฏิเสธอีก ผู้หญิงหน้าบางคนนี้จะอับอายมากแค่ไหน

แต่ถ้าไม่ปฏิเสธก็ไม่สะดวกจริงๆ

ยังไม่ต้องพูดถึงว่าหูเอ่อร์หยาหย่าจะโปรยเสน่ห์อันเย้ายวนให้เขาอีกหรือไม่ ถ้าเขาเองทนไม่ไหวล่ะ แย่แน่!

เพียงแค่จักรพรรดินีรู้เรื่องนี้ เกรงว่าต้องหาข้ออ้างลงโทษเขาแน่

และให้เขาไล่หูเอ่อร์หยาหย่าไป

หลี่จุ่นถอนหายใจพลางมองหูเอ่อร์หยาหย่าก่อนจะพูดว่า

“ผู้นำสี่ เจ้านั่งลงก่อน เจ้าให้ปัญหายากกับข้าจริงๆ”

หูเอ่อร์หยาหย่าเข้าใจความหมายของหลี่จุ่น

แต่ไม่พูดอะไร เพียงนั่งลงอย่างเชื่อฟัง

หลี่จุ่นครุ่นคิดแล้วพูดว่า

“มาถึงขนาดนี้แล้ว งั้นเจ้าก็อยู่รับใช้ข้าชั่วคราวไปก่อนแล้วกัน หากเมื่อใดไม่สะดวกจริงๆ คงต้องให้เจ้ากลับไป”

หูเอ่อร์หยาหย่าได้ฟังแล้วก็ดีใจทันที รีบพยักหน้าและพูดว่า

“เจ้าค่ะท่านจอมทัพ ข้า... จะทำให้ดีที่สุด”

หลี่จุ่นพยักหน้า และพูดว่า “งั้นเจ้าก็ไปเตรียมตัวก่อนแล้วกัน ข้าจะให้คนสร้างกระโจมข้างๆ นี้ให้เจ้า”

“เจ้าค่ะท่านจอมทัพ...”

หูเอ่อร์หยาหย่าพยักหน้าด้วยความดีใจ ในขณะเดียวกันก็แอบโล่งใจ

“เอ่อใช่สิ เดี๋ยวข้าจะออกไปข้างนอกสักหน่อย หากเจ้าต้องการอะไรก็บอกกับทหารยามที่อยู่ข้างนอก ข้าจะสั่งพวกเขาไว้”

หลี่จุ่นพูดจบแล้วก็ดื่มน้ำก่อนจะลุกขึ้นยืน และเตรียมจะออกไป

หูเอ่อร์หยาหย่าตาไวมองเห็นชุดคลุมยาวแขวนอยู่บนราว รีบลุกขึ้นและวิ่งไปหยิบมาให้หลี่จุ่น

พร้อมทำท่าทางจะสวมให้หลี่จุ่นด้วยสีหน้าพร้อมปรนนิบัติ และพูดว่า

“ท่านจอมทัพ... อากาศหนาวแล้วเจ้าค่ะ”

หลี่จุ่นอึ้งเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ และปล่อยให้นางสวมชุดให้เขา

เผลอแป๊บเดียวก็เข้าสู่ปลายฤดูใบไม้ร่วงแล้ว อากาศหนาวเย็นขึ้นทุกวัน

หลี่จุ่นรู้สึกสงสัยขึ้นมาในทันใด

อวิ๋นเอ๋อร์ได้ฟังแล้วก็มีสีหน้ากังวล

หลังป้อนยาให้ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์เสร็จแล้ว หลี่จุ่นก็รีบใช้วรยุทธ์รักษาอาการบาดเจ็บให้ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ เฟิงฉีถัวรีบรับไม้ต่อทันทีหลังจากที่เขาหยุดพักทั้งเหงื่อไหลเต็มศีรษะ

หลังจากตรวจชีพจรแล้ว เฟิงฉีถัวถึงพูดอย่างผ่อนคลายเล็กน้อยว่า

“ถือว่าคงที่แล้ว เห็นทีผลการรักษาจะเกินความคาดหมายของข้ามาก”

หลี่จุ่นก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ รีบถามว่า

“ท่านปู่เฟิง งั้นควรรักษาเพิ่มอีกสักรอบดีหรือไม่”

ทว่า

เฟิงฉีถัวกลับส่ายหน้า และพูดว่า

“เพิ่มการรักษาอีกครั้งก็ไร้ประโยชน์ สาเหตุที่มีสัญญาณของอาการทรุดลงนั้นเป็นเพราะว่าร่างกายของนางอ่อนแอลงเรื่อยๆ คนๆ นี้ไม่กินข้าวเลย ต่อให้มีร่างกายที่แข็งแรงเพียงใดก็ทนไม่ไหว”

หลี่จุ่นได้ฟังแล้วก็สงสัย

แต่ก็จริง แค่พึ่งพาอาหารเหลว... พลังงานที่ได้รับจึงมีจำกัด

ไม่เหมือนกับโลกสมัยใหม่ที่สามารถให้น้ำเกลือเพื่อเพิ่มพลังงานต่างๆ ได้

หลี่จุ่นครุ่นคิดก่อนจะถามว่า

“ท่านปู่เฟิง หากหาคนที่มีพลังปราณที่เหนือกว่าข้าอย่างมากมารักษาให้นาง... ผลลัพธ์จะดีขึ้นกว่านี้หรือไม่”