องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1213

ผู้ที่มีกำลังภายในลึกล้ำยิ่งกว่า?

เฟิงฉีถัวอึ้งไป เขามองหลี่จุ่นก่อนจะส่ายหน้าแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ข้าไม่เข้าใจวรยุทธ์กำลังภายใน เนื่องด้วยเหตุนี้จึงไม่ค่อยเข้าใจนักว่ากำลังภายในมันเป็นเรื่องแบบไหน ฉะนั้นจึงตัดสินไม่ได้ว่าตกลงแล้วใช้ประโยชน์ได้หรือไม่”

น้ำเสียงของเขาชะงัก หยุดครุ่นคิดแล้วเอ่ยว่า

“แต่ว่า เจ้ารักษาอาการบาดเจ็บให้อาจารย์ของเจ้าแล้วมีผลที่แน่นอน ไม่แน่ว่าผู้ที่มีกำลังภายในลึกล้ำกว่าเจ้าจะให้ผลลัพธ์ที่มากกว่า หากมีผู้ที่มีกำลังภายในลึกล้ำกว่าเจ้าจริง ๆ จะลองดูก็ได้”

“ขอรับ ท่านปู่เฟิง เช่นนั้นข้าจะลองดู” หลี่จุ่นรีบตอบ

ที่เขาคิดว่าลองได้ เป็นเพราะตอนแรกโหลวฮวนฮวนถูกแมลงมีพิษกัดจนได้รับบาดเจ็บ ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย ว่ากันว่ากำลังภายในรีดพิษได้

แต่ว่าศิษย์ของนางผู้นั้นไม่ได้ เป็นไก่อ่อนสุด ๆ บอกว่าต้องหาผู้ที่มีกำลังภายในลึกล้ำถึงจะได้ หลังจากนั้นโหลวฮวนฮวนก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง หายดีแล้วอย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ

เนื่องด้วยเหตุนี้ความลึกล้ำของกำลังภายในจึงมีให้ผลลัพธ์ในการรักษาอาการบาดเจ็บต่างกันไปอย่างแน่นอน!

หลังหมายมั่นปั้นมือแล้ว หลี่จุ่นก็ออกไปจากโรงเตี๊ยม แล้วไปหาจักรพรรดินีเลย

ใช่แล้ว!

เขาเล็งเป้าไปที่จักรพรรดินี!

ก่อนหน้านี้วรยุทธ์ของจักรพรรดินีเหมือนกับซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ เพียงแต่ต่อมาจู่ ๆ ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ก็ทะลวงได้ เนื่องจากเหตุผลทางศาสตร์วรยุทธ์

หากจักรพรรดินีลงมือรักษาอาการบาดเจ็บ ไม่แน่ว่าอาจจะได้ผล!

หลี่จุ่นมาถึงยังนอกกระโจมกลางกองทัพ ครั้นองครักษ์เห็นหลี่จุ่น ในใจก็เกิดความประหลาดใจอยู่เล็กน้อย

นี่กุนซือมาทำอะไรอีก?

หลังเข้าไปรายงานอย่างรวดเร็ว จักรพรรดินีก็ให้หลี่จุ่นเข้าไปข้างใน

จักรพรรดินีกำลังทำงานอยู่บนโต๊ะ จัดการเรื่องกองทัพ

ครั้นเห็นหลี่จุ่นเข้ามา ก็นึกถึงเรื่องที่เจ้าหมอนี่ชื่นชมตัวเองจนหน้าแดงหูแดงในก่อนหน้านี้ ในใจก็พลันเคร่งเครียดขึ้นมาเล็กน้อย

ทว่าสีหน้าของนางไม่มีเปลี่ยนแปลง นางเพียงมองหลี่จุ่นชืด ๆ ทีหนึ่ง จากนั้นก็เอ่ยถามขึ้นว่า

“ท่านมาหาข้ามีเรื่องอะไรหรือ?”

การกระทำบนมือยังไม่หยุด ยังคงจัดการงานของทัพต่อไป

หลี่จุ่นถูกมือ รู้สึกไม่รู้ว่าควรเอ่ยปากยังไงอยู่เล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้นพร้อมทั้งสีหน้าทะเล้น

“คือว่า ฝ่าบาท กระหม่อม...มีคำเชิญที่ไม่สมเหตุสมผล ไม่ทราบว่าพระองค์จะตอบตกลงได้หรือไม่?”

จักรพรรดินีมองเขาทีหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“มีอะไรก็พูดมา!”

“เอ่อ...คือว่า ฝ่าบาท พระองค์ไปรักษาอาการบาดเจ็บ...ให้ท่านอาจารย์ของกระหม่อมได้หรือไม่?” หลี่จุ่นรวบรวมความกล้า แล้วกัดฟันเอ่ยปากออกไป

ทันใดนั้น!

พู่กันที่อยู่ในมือของจักรพรรดินีก็พลันหยุดชะงักไป!

นางเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ค่อย ๆ เงยหน้ามองหลี่จุ่น ก่อนจะยิ้มอย่างเย็นยะเยียบแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ที่แท้ก็เพื่ออาจารย์ของท่านนี่เอง! มิน่าล่ะพูดจาอะไรก็ฟังรื่นหูไปเสียหมด!”

“ฝ่าบาท ไม่อย่างนั้นกระหม่อมวาดภาพเหมือนให้พระองค์เป็นอย่างไร? ฝีมือการวาดภาพของกระหม่อมเลิศล้ำ วาดได้เหมือนตัวจริงมาก ๆ ดวงหน้าดั่งบุปผาราวจันทรา รูปลักษณ์งดงามไร้เทียมทานอย่างฝ่าบาท เมื่อวาดออกมาแล้วต่อให้เป็นท่านอาจารย์ก็มีเทียบไม่ติด!”

ครั้นจักรพรรดินีได้ยินดังนั้นนัยน์ตาก็เบิกโพลง!

เผยอปากพลางมองหลี่จุ่น นัยน์ตาประกายความประหลาดใจออกมาเล็กน้อย!

ราวกับนึกไม่ถึงว่าเมื่อหลี่จุ่นเอ่ยปากจะพ่นคำชมตัวนางออกมาเลย!

ถ้อยคำชื่นชมนี้ ราวกับไม่ต้องการเงินอย่างนั้น!

“กะล่อนปลิ้นปล้อน!”

เงียบไปครู่หนึ่ง จักรพรรดินีก็ตำหนิขึ้นมาเสียงหนึ่ง ทว่ากลับค่อย ๆ วางปากกาลง แล้วเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง

“ใช่ว่าข้าไม่อยากรักษาอาการบาดเจ็บให้นาง แต่อาการบาดเจ็บภายในของนางรุนแรงเกินไป แม้ข้าจะอุ่นเลี้ยงด้วยกำลังภายในให้นาง ก็ไม่มีประโยชน์อะไร ไม่มีผลต่ออาการบาดเจ็บภายในของนางเลยสักนิด”

เมื่อได้ยินดังนั้นหลี่จุ่นก็พลันขมวดคิ้วมุ่น

ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้?

จักรพรรดินีไม่เหมือนกำลังพูดเล่นอยู่ แต่พูดจริงจัง

ดูท่าเป็นเพราะที่ตัวเขาและซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ฝึกฝนเป็นวรยุทธ์พิเศษ กำลังภายในของเขาจึงใช้ได้ผลนิดหน่อย เมื่อเทียบกำลังกำลังภายในที่ลึกล้ำก็ได้ผลไม่มาก

หลี่จุ่นพลันลอบถอนหายใจเฮือกหนึ่ง สีหน้าเศร้าสลดขึ้นมาอยู่นิดหน่อย

สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป และจักรพรรดินีเองก็เห็นแล้ว นางขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ เอ่ยว่า

“เอาแบบนี้ก็แล้วกัน ข้าจะไปลองรักษาอาการบาดเจ็บให้นาง ดูว่าได้ผลจริงหรือไม่ แต่เพียงเพราะข้าพูดคำเดียวแล้วจะปฏิเสธไม่ยอมรับเลยไม่ได้”