องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1214

“จริงหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

ครั้นหลี่จุ่นได้ยินดังนั้น สีหน้าก็พลันเต็มไปด้วยความปลื้มปีติ!

ไม่ว่าจะได้ผลหรือไม่ ก็ต้องลองดูก่อนถึงจะสรุปได้!

เมื่อถึงเวลาตอนกลางคืน

หลี่จุ่นพาจักรพรรดินีที่ปลอมตัวเข้าไปในเมือง มาถึงยังโรงเตี๊ยม

ทุกคนล้วนอยู่กันหมด

ครั้นเห็นหลี่จุ่นพาจักรพรรดินีมา สีหน้าของซั่งกวนเฮ่าก็พลันเปลี่ยนไป เปลี่ยนไปเป็นกังวลอยู่เล็กน้อย

ทว่าจักรพรรดินีเพียงแค่มองเขาทีหนึ่ง และไม่ได้มีการตอบสนองที่มากจนเกินไป

ใบหน้าของเซียวเจิ้นและอวิ๋นเอ๋อร์เองก็เต็มไปด้วยความเคร่งเครียด พวกเขารู้ดีถึงความน่ากลัวของจักรพรรดินี

พวกเขารีบค้อมตัวคารวะอย่างไร้เสียง!

ส่วนเฟิงฉีถัวเองก็อึ้งไปครู่หนึ่งเช่นกัน ไม่นึกเลยว่าจะเห็นจักรพรรดินี ทันใดนั้นก็รีบเดินหน้าไปคุกเข่าทำความเคารพ

“กระหม่อมขอถวายบังคมฝ่าบาท!”

แต่ว่าเขายังไม่ทันคุกเข่าได้สำเร็จ ก็ถูกจักรพรรดินีประคองเอาไว้ จักรพรรดินีเอ่ยขึ้นว่า

“หมอเทวดาเฟิงไม่ต้องมากพิธี!”

หลี่จุ่นรีบเอ่ย

“ท่านปู่เฟิง ฝ่าบาทมาเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บให้ท่านอาจารย์ของข้า”

ครั้นเฟิงฉีถัวได้ยินดังนั้น สีหน้าก็พลันตกตะลึงไป!

ไม่นึกเลยว่าฝ่าบาทจะเป็นวรยุทธ์ด้วย?!

เขารีบหลีกทางออก ให้จักรพรรดินีเดินหน้าเข้าไป

จักรพรรดินีชำเลืองมองสีหน้าของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ จากนั้นก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง รีบลงมือรักษาอาการบาดเจ็บให้ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ทันที

ทุกคนต่างมองด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล

ผ่านไปสองเค่อ

จักรพรรดินีค่อย ๆ หยุดลงมือ ทว่านางกลับขมวดคิ้วเข้าหากันจนเป็นปมแน่น

เนื่องจากราวกับว่ากำลังภายในของตนจะไม่เป็นผลใด!

“ท่านปู่เฟิง ท่านรีบไปดูเร็วเข้า!”

ครั้นหลี่จุ่นเห็นดังนั้น ก็รีบให้เฟิงฉีถัวไปดูอาการ

เฟิงฉีถัวเดินเข้าไปดูโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง จักรพรรดินีลุกขึ้นหลีกทางให้

ครั้นจับชีพจนของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์เสร็จ เฟิงฉีถัวก็ขมวดคิ้วเข้าหากันจนเป็นปมแน่นเหมือนกับจักรพรรดินี จากนั้นก็ส่ายหน้าพร้อมทั้งถอนหายใจก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ไม่ได้ผล แม้กำลังภายในของจักรพรรดินีจะลึกล้ำ แต่ผลลัพธ์ที่ได้น้อยมาก...กระทั่งไม่ดีเท่าเจ้าเสียด้วยซ้ำ”

จักรพรรดินียิ่งขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะมองหลี่จุ่นทีหนึ่ง แล้วเอ่ยถามขึ้นว่า

“ที่ท่านฝึกฝนคือจันทราพิฆาตของอาจารย์ของท่านใช่หรือไม่?”

“ฝ่าบาท ขอบพระทัยที่พระองค์ยอมมานะพ่ะย่ะค่ะ”

จักรพรรดินีมองเขาทีหนึ่ง พลันขมวดคิ้ว ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่มีความเย็นชาอยู่เล็กน้อย

“แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้าหรอก”

ดูท่าแล้วยังมีความกังวลอยู่เล็กน้อย

หลังจากนั้นก็หายไปในค่ำคืนอันมืดมิดโดยไม่แม้แต่จะหันหน้ามามอง

หลี่จุ่นมองเงาเบื้องหลังที่จากไปของนางอย่างอึ้งทึ่ง ผ่านไปนานสองนานถึงกลับมายังโรงเตี๊ยม เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บให้ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์

ครั้นหลี่จุ่นกลับมายังค่ายทหารอีกครั้ง ก็เป็นเวลากลางดึกแล้ว

ภายในกระโจมของตนเองยังมีตะเกียงที่ส่องสว่างอยู่ ครั้นเดินเข้าไปก็เห็นหูเอ่อร์หยาหย่ากำลังงีบหลับอยู่บนโต๊ะทำงาน

เมื่อนางได้ยินเสียงการเข้ามาของเขา ก็พลันสะดุ้งตื่น ครั้นเห็นว่าเป็นเขา นางก็รีบลุกขึ้นมารับหน้า

“ท่าน ท่านจอมทัพ...ท่านกลับมาแล้วหรือ!”

หลี่จุ่นพยักหน้า เห็นใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความง่วง จึงเอ่ยขึ้นว่า

“เจ้าไปพักผ่อนเถอะ”

แต่ทว่า!

หูเอ่อร์หยาหย่ากลับส่ายหน้า แล้วรีบเอ่ยขึ้นว่า “ท่านจอมทัพ ท่านนั่งลงก่อนสิ...ข้าจะไปเอาน้ำมาให้ท่านล้าง...”

พูดไปโดยที่ไม่รอให้หลี่จุ่นตอบกลับ นางก็รีบออกไปจากกระโจม