องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1215

หลี่จุ่นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ท้ายที่สุดก็ไม่ได้ตะโกนห้ามนาง

ในวินาทีนี้หลี่จุ่นเอาแต่คิดเรื่องเลื่อนขั้นกำลังภายใน แม้เส้นลมปราณเริ่นตูของตัวเขาจะเปิดออกทั้งหมดแล้ว เมื่อเทียบกำลังภายในกับคนอื่นแล้วนั้น นับว่าก้าวหน้าได้เร็วสุด ๆ!

แต่ก็ใช่ว่าบอกจะเลื่อนขั้นก็เลื่อนขั้นได้เลย

ในโลกใบนี้ไม่มีของวิเศษ และยาวิเศษอะไร ที่กินแล้วก็จะได้รับกำลังภายในหลายสิบปีในชั่วพริบตาเดียว

เนื่องด้วยเหตุนี้ จึงทำได้เพียงฝึกฝนวรยุทธ์อย่างต่อเนื่อง อาศัยวิธีนี้ทำให้กำลังภายในลึกล้ำขึ้นเรื่อย ๆ!

หลี่จุ่นรอบถอนหายใจเฮือกหนึ่ง นั่งคิดอยู่บนตั่งนอน

หูเอ่อร์หยาหย่ายกน้ำร้อนเข้ามากะละมังหนึ่ง จากนั้นนำมาวางไว้ตรงหน้าเขาอย่างชำนาญ และคุกเข่านั่งลงไป

หลี่จุ่นพลันเบิกตาโพลง!

ทันใดนั้นก็ดึงตัวนางขึ้นมาแล้วเอ่ยว่า

“ผู้นำสี่ นี่เจ้าคุกเข่าลงไปทำไมกัน?”

ผู้หญิงคนนี้ทำไมเอะอะ ๆ ก็จะเอาแต่นั่งคุกเข่าให้เขาล่ะ!

หูเอ่อร์หยาหย่าอึ่งไปครู่หนึ่ง ราวกับฟังที่หลี่จุ่นพูดไม่เข้าใจเท่าไร ก่อนจะเอ่ยว่า

“ล้าง...”

หลี่จุ่นพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ผู้นำสี่ ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ แม้เจ้าอยากจะปรนนิบัติข้า ก็ไม่จำเป็นต้องทำตัวต่ำต้อยเช่นนี้”

หูเอ่อร์หยาหย่าอึ้งไปครู่หนึ่ง

หลี่จุ่นดึงตัวนางขึ้นมานั่งลงบนม้านั่งตัวน้อยข้าง ๆ แล้วพูดต่อว่า

“เจ้าดูสิ แบบนี้ก็ได้”

หลี่จุ่นพูดไม่ออกบอกไม่ถูกจริง ๆ!

แม้นี่จะเป็นยุคศักดินา แต่ตัวเขาเองก็ไม่ได้มีนิสัยชอบให้คนอื่นมาคุกเข่าปรนนิบัติให้ตัวเองประเภทนั้นสักหน่อย!

นี่ทำให้เขารู้สึกไม่ชินเอามาก ๆ คราวก่อนที่เขาเฟิงโหยวก็ช่างมันเถอะ ตอนนี้จะให้ทำแบบนั้นต่อไปได้ยังไงกัน

ทำไม่ได้!

หูเอ่อร์หยาหย่าอึ่งไปครู่หนึ่ง พลางมองหลี่จุ่น

ผ่านไปนานสองนานราวกับฟังเข้าใจแล้ว นางค่อย ๆ พยักหน้า นั่งอยู่บนม้านั่งตัวน้อย แล้วเอาผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำจนเปียกให้หลี่จุ่น จากนั้นก็ส่งให้เขา

ครั้งนี้หลี่จุ่นยิ้มน้อย ๆ พลางรับมาเช็ดหน้า จากนั้นก็ส่งคืนให้หูเอ่อร์หยาหย่า

บนใบหน้าของหูเอ่อร์หยาหย่าพลันเผยรอยยิ้มออกมา

หลังจากนั้นนางก็ถอดรองเท้าให้หลี่จุ่นและล้างเท้าให้เขา

หลังจากที่หลี่จุ่นเห็นเรือนร่างแสนงดงามของหูเอ่อร์หยาหย่าค่อย ๆ ค้อมตัวลงอีกครั้ง ทันใดนั้นบางส่วนในร่างกายก็พลันเต่งตึงขึ้นมา จากนั้นเขาจึงตบบ้องหูตัวเองอย่างไม่เกรงใจ

หูเอ่อร์หยาหย่าอึ้งไปครู่หนึ่ง นางเงยหน้ามองหลี่จุ่น ไม่รู้ว่าทำไมจู่ ๆ เขาถึงตบบ้องหูตัวเอง หลี่จุ่นรีบพูดอธิบายว่า

“อ๋า มียุงน่ะ!”

ยุง?

ดีร้ายอย่างไรก็เป็นถึงกุนซือ หากถูกแพร่ออกไปจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนกันล่ะ?

หลี่จุ่นลุกขึ้น ในตอนนี้ฟ้าสว่างแล้ว

กำลังลุกขึ้นนั่งแล้วบิดขี้เกียจ เสียงของหูเอ่อร์หยาหย่าก็แว่วดังขึ้นมาจากด้านนอก

“คุณ คุณชาย...ท่านตื่นแล้วหรือ?”

เขาให้หูเอ่อร์หยาหย่าเปลี่ยนการเรียกเมื่อคืนนี้

เอาแต่เรียกว่าท่านจอมทัพ ๆ พอเหล่าทหารในทัพได้ยินนัยน์ตาก็ประกายความประหลาดใจขึ้นมา

“อืม ตื่นแล้ว” หลี่จุ่นตอบอย่างสบาย ๆ

หูเอ่อร์หยาหย่าเปิดม่านแล้วเดินเข้ามา พร้อมทั้งยกน้ำอุ่น ๆ เข้ามากะละมังหนึ่งด้วย

หลี่จุ่นอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็รีบลุกขึ้นเตรียมจะสวมเสื้อผ้า หูเอ่อร์หยาหย่าก็รีบเดินเข้ามา ปรนนิบัติช่วยเขาสวมเสื้อผ้า สิ่งนี้ทำเอาหลี่จุ่นยิ่งตกตะลึงเข้าไปกันยกใหญ่

ทว่าหูเอ่อร์หยาหย่าอ่อนโยนและมีคุณธรรมอย่างมาก ทำเอาหลี่จุ่นอึ้งจนไม่มีวิธีที่จะปฏิเสธ ยังคงปล่อยนางช่วยต่อไป

หลี่จุ่นรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะถูกความอ่อนโยนของหูเอ่อร์หยาหย่าเข้ามาครอบงำแล้ว!

ตอนแรกอาหยวนก็ไม่ได้ดูแลใส่ใจตัวเขาทุกรายละเอียดขนาดนี้!

หลังล้างหน้าล้างตาภายใต้การปรนนิบัติของหูเอ่อร์หยาหย่าเสร็จเรียบร้อย จักรพรรดิก็ส่งคนมาเชิญหลี่จุ่น!

นัยน์ตาของหลี่จุ่นประกายความสงสัย น่าจะเป็นเพราะทางเจิ้นเป่ยอ๋องแสดงท่าทีแล้ว!

เขารีบรุดหน้าไปยังกระโจมกลางกองทัพทันที!