องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1216

เมื่อมาถึงกระโจมกลางกองทัพ ก็เป็นอย่างที่เขาเดาไว้จริง ๆ!

มีข่าวจากเจิ้นเป่ยอ๋อง!

“เจิ้นเป่ยอ๋องเพิ่งส่งคนมาและพูดว่ายินยอมที่จะหลีกทางให้” จักรพรรดินีกล่าว ราวกับว่านางไม่อยากจะเชื่อ

หลี่จุ่นหรี่ตาลงเล็กน้อย คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าว

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ฝ่าบาท เรามาเตรียมยกทัพกันเถิด!”

จักรพรรดินีผงะไปชั่วครู่ มองไปที่หลี่จุ่นแล้วกล่าวว่า

“หากต้องใช้เส้นทางนี้จริง ๆ ข้ากังวลว่าเจิ้นเป่ยอ๋องจะใช้กลอุบายอะไรบางอย่าง หากกองทัพของข้าออกจากที่นี่ เขาจะใช้โอกาสนี้เพื่อยึดจวนชายแดนตะวันตกและตัดทางหนีทีไล่ของเรา และเราก็จะติดอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก”

หลี่จุ่นมองไปที่จักรพรรดินี และกล่าว

“ใครพูดว่าเราต้องใช้เส้นทางนั้น ไม่ เราจะยกทัพลงใต้โจมตีเมืองเป่ยกวน แล้วเดินทัพเข้าสู่ซินตู! สำหรับจวนชายแดนตะวันตก ตอนนี้ข้าสามารถมอบให้เขาได้โดยไม่ต้องจ่ายอะไร!”

“อา?!”

จักรพรรดินีตกตะลึงเมื่อได้ยิน และมองไปที่หลี่จุ่นอย่างตะลึงงัน

เหตุใดเจ้าเด็กคนนี้จึงไม่ยึดตามหลักการทั่วไป เหตุใดจู่ ๆ เขาถึงเปลี่ยนใจ?

หลี่จุ่นหัวเราะและกล่าวว่า

“ฝ่าบาท หากสมมติฐานของท่านไม่ผิด เจิ้นเป่ยอ๋องให้เราใช้เส้นทางจริง ๆ และคงไม่ได้มีเจตนาดี แต่ถ้าหากเขาใช้เส้นทางของเขา เราก็จะเปลี่ยนไปใช้วิธีอื่นที่จะช่วยแคว้นฉี และโจมตีซินตูโดยตรง!

“ตอนนี้เพิ่มกองกำลังในเมืองเป่ยกวนแล้ว กองกำลังของหลี่เจิ้งในดินแดนของแคว้นหนานมีประมาณสองแสนนาย และกองทัพเรากว่าสามแสนนาย รวมทั้งปืนใหญ่ หลี่เจิ้งจะต้องถอนทัพกองกำลังชิงโจวและกลับไปป้องกันซินตูอย่างแน่นอน มิฉะนั้นจะไม่สามารถหยุดยั้งกีบเหล็กของกองทัพเราได้!”

จักรพรรดินีรู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยิน ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง และกล่าวว่า

“อย่างไรก็ตาม หากเจิ้นเป่ยอ๋องตัดทางหนีทีไล่กองทัพของเรา กองทัพของจักรพรรดิอู่และกองกำลังของเจิ้นเป่ยอ๋องก็จะปิดล้อมเราทั้งสองด้าน และกองทัพของเราจะตกอยู่ในอันตราย!”

หลี่จุ่นส่ายหัวแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “อย่ากังวลเลยฝ่าบาท ข้ามียอดอุบายและสถานการณ์นั้นจะไม่มีวันเกิดขึ้น!”

ยังไม่ต้องพูดถึงว่ากองทัพแคว้นฉีจะนั่งดูพวกเขาถูกปิดล้อมหรือไม่ ซือหม่าหยวนแห่งแคว้นเยียนก็ไม่ใช่ง่าย ๆ เช่นกัน!

หลี่จุ่นแจ้งสมาคมเทียนตี้ที่แอบเข้าไปในแคว้นเยียนทันที และขอให้พวกเขาบอกซือหม่าหยวนให้ยกทัพไปทางทิศตะวันตก โดยเตรียมพร้อมจู่โจมอยู่ตลอดเวลา!

เมื่อถึงตอนนั้นกองทัพแคว้นฉีจะมีทางไปเพียงสองทางเท่านั้น

หนึ่งคือรวมกลุ่มกับพวกเขา และอย่างที่สองคือผนึกกำลังกับซือหม่าหยวน

แต่ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไร มันล้วนเป็นฉากที่หลี่เจิ้งหวาดกลัวเป็นอย่างมาก เขาจะกล้าเบี่ยงเบนความสนใจระดมกองกำลังทั้งหมดเพื่อปิดล้อมตัวเองได้อย่างไร

แต่มีส่วนหนึ่ง ที่สามารถใช้ปืนใหญ่ได้เป็นอย่างดี

ดังนั้น สถานการณ์นั้นจึงเป็นไปไม่ได้!

นอกจากนี้

ถ้าซือหม่าหยวนเข้ามาจริง ๆ ล่ะ เจิ้นเป่ยอ๋องจะทำอย่างไร

นี่ไม่ได้เป็นการช่วยให้ซือหม่าหยวนยกระดับประสิทธิภาพในการรบให้สูงขึ้นหรอกหรือ

หลี่จุ่นดูเหมือนจะสังเกตเห็นความกังวลของจักรพรรดินีและยิ้มขึ้นทันที

“เครื่องโยนหินนั้นล้าสมัยไปแล้ว จากนี้ไปปืนใหญ่จะเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด เครื่องโยนหินจะมีประโยชน์ก็ต่อเมื่อพวกมันถูกใช้เพื่อโจมตีเมือง ไม่เช่นนั้นจะไม่ดีเท่ากับปืนใหญ่ ข้าแค่อยากจะเลี้ยงความกล้าหาญของซือหม่าหยวน และเมื่อจัดการกับเขาในภายภาคหน้าก็สามารถให้ยาที่ตรงกับโรคเขาได้!”

ถูกตัอง!

หลี่จุ่นร้ายกาจมาก!

ในเมื่อการรับมือซือหม่าหยวนนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย เขาจึงเลี้ยงซือหม่าหยวนอยู่กลาย ๆ ในลู่ทางที่เขาสามารถจัดการได้

ซือหม่าหยวนจะใช้อาวุธเหล่านี้หรือไม่

ถ้ามันถูกนำมาใช้ ก็จะเอามาใช้กับเขา จะไม่ใช่อุบายที่ไปตายเอาดาบหน้าใช่หรือไม่

อุบายที่มองเห็นได้นั้นจัดการได้ง่ายกว่าแผนชั่วร้ายลับ ๆ ที่มองไม่เห็นเสมอ!

นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงมอบภาพวาดหน้าไม้ให้กับซือหม่าหยวนก่อนหน้านี้!

จักรพรรดินีดูตกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินสิ่งนี้ นางมองดูหลี่จุ่นอย่างมึนงง และหลังจากนั้นไม่นานนางก็พูดเหน็บแนม

“กลัวว่า...เจ้าเองก็จะจัดการกับข้าแบบนี้เช่นกัน”

หลี่จุ่น “...”