องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1218

ภายในค่ายทหารกองทัพเหยียนโจว

จางเป่ยได้รับข่าวการแลกเปลี่ยนเชลยศึกอย่างรวดเร็ว

โดยให้กองทัพเหยียนโจวแลกม้าศึกห้าพันตัวกับเชลยศึกมากกว่าหนึ่งหมื่นคน!

จู่ ๆ จางเป่ยก็หัวเราะด้วยความโกรธและกล่าวว่า

“ช่างเป็นความกระหายที่ยิ่งใหญ่จริง ๆ! ผู้หญิงจากแคว้นหนานนางนี้กล้าคิดที่จะม้าศึกห้าพันตัวได้อย่างไร!”

ม้าศึกนี้มีค่าขนาดไหน!

การแลกเปลี่ยนม้าศึกห้าพันตัวกับคนหนึ่งหมื่นคนถือเป็นการซื้อขายที่เสียเปรียบ!

และเป็นการสูญเสีย!

แต่ทว่า

เรื่องนี้ยังคงต้องหารือกับเจิ้นเป่ยอ๋อง ซึ่งปัจจุบันเป็นผู้บัญชาการทหารแห่งกองทัพทั้งหมด!

จางเป่ยไปที่กระโจมผู้บัญชาการของเจิ้นเป่ยอ๋องเป็นการส่วนตัวและบอกเรื่องนี้กับเขา เจิ้นเป่ยอ๋องและกุนซือเป้าชุนชิวต่างขมวดคิ้ว

เป้าชุนชิวกล่าว “เชลยศึกกว่าหนึ่งหมื่นห้าพันนาย แลกกับม้าศึกห้าพันตัวของทัพเรา ช่างอดอยากเสียจริง!”

ความมั่งคั่งโดยรวมของกองทัพเจิ้นเป่ยในช่วงหลายปีที่ผ่านมา รวมถึงการขยายตัวจากการสู้รบเหล่านี้ พวกเขาสามารถรวบรวมทหารม้าได้สองหมื่นนาย ซึ่งส่วนใหญ่ถูกรวบรวมโดยจิ่งอ๋องจากชายแดนทางตอนเหนือ ตอนนี้ฝ่ายตรงข้ามร้องขอมาห้าพัน...ช่างกล้าคิดจริง ๆ!

จางเป่ยเหลือบมองสีหน้าของพวกเขาทั้งคู่ และถาม

“ถ้าเช่นนั้นแล้วจอมทัพและกุนซือคิดว่าควรแลกหรือไม่”

เจิ้นเป่ยอ๋องลูบเครา ขมวดคิ้วใช้ความคิดและไม่พูดอะไรอยู่เป็นเวลานาน

เป้าชุนชิวหัวเราะเยาะ

“ใต้เท้าจาง กองทัพศัตรูนี้จงใจทำเรื่องยากให้เรา! หากไม่แลก พวกเขาจะประโคมข่าวและบอกว่าเราปฏิบัติต่อทหารของเราอย่างไร้ค่าและสามารถละทิ้งพวกเขาได้ตลอดเวลา!

“ถึงเวลานั้นทหารที่ถูกจับเป็นเชลยคงจะท้อแท้และแปรพักตร์เข้าค่ายศัตรู ซึ่งจะทำให้ขวัญกำลังใจของกองทัพเราสั่นคลอนไปด้วย แต่ถ้าหากเราแลก...ก็จะต้องเสียม้าศึกห้าพันตัว! แล้วอีกฝ่ายก็จะได้ทหารเชลยศึกเหล่านี้อย่างแน่นอน!”

จางเป่ยถอนหายใจ ทำไมเขาถึงไม่เข้าใจเรื่องนี้ทั้ง ๆ ที่อายุปานนี้แล้ว

อีกฝ่ายไม่ได้อยากแลกกับเชลยศึก แต่วางแผนที่จะพิชิตใจเชลยศึกเหล่านี้!

ตอนนี้ก็ขึ้นอยู่กับว่าพวกเขาจะเลือกอย่างไร!

ทั้งสองมองไปที่เจิ้นเป่ยอ๋องโดยไม่รู้ตัว การตัดสินใจครั้งสุดท้ายตกเป็นของเจิ้นเป่ยอ๋อง

เจิ้นเป่ยอ๋องเงียบอยู่นาน และในที่สุดก็ค่อย ๆ กล่าวออกมา

“แลก!”

ทันใดนั้นสีหน้าของเป้าชุนชิวและจางเป่ยก็ดูแย่ลง!

สุดท้าย นั่นก็คือม้าศึกห้าพันตัว!

ม้าศึกมีค่าเท่าใด!

อย่างไรก็ตาม!

เจิ้นเป่ยอ๋องมองดูพวกเขาด้วยแววตาที่เฉียบคมแล้วกล่าวว่า

“เหล่าทหารยินดีที่จะอยู่กับข้าเพราะเชื่อใจ ข้าจะปล่อยให้พวกเขาผิดหวังได้อย่างไร หากข้าไม่คำนึงถึงความเป็นความตายของเหล่าทหารในตอนนี้และเห็นแก่ม้าศึกห้าพันตัว ข้าจะสั่งการกองทหารในภายภาคหน้าได้อย่างไร”

จากนั้นเขาก็ส่ายหัวและยิ้มอย่างขมขื่น

“เจิ้นเป่ยอ๋องก็คือเจิ้นเป่ยอ๋อง ไม่แปลกใจที่เขาเป็นผู้บัญชาการลำดับหนึ่งของราชวงศ์อู่ ข้ายอมรับความพ่ายแพ้อย่างจริงใจ!”

การเคลื่อนไหวของเจิ้นเป่ยอ๋องในครั้งนี้สร้างชื่อให้แก่เขา เดิมทีเขาทิ้งปัญหาที่แก้ยากไว้ให้ แต่อีกฝ่ายใช้ประโยชน์จากปัญหานี้และเอาชนะกองทัพเขาได้!

ไม่ต้องพูดถึงกำลังใจของทหารเหล่านั้นที่แปรพักตร์มาก่อนหน้านี้ซึ่งจะต้องสั่นคลอนอีกครั้งอย่างแน่นอน

สุดท้ายเจิ้นเป่ยอ๋องก็เก่งกาจมาก!

ม้าศึกห้าพันตัวแลกกับคนกว่าหนึ่งหมื่นห้าพันคน พูดว่าก็!

ผู้บัญชาการแบบใดกันที่จะดีกับเหล่าทหารได้ขนาดนี้

ใครล่ะจะไม่อยากติดตามผู้บัญชาการเช่นนี้

หลี่จุ่นกล่าวทันที

“ฝ่าบาท ถ้าอย่างนั้นเราก็แลกเถิด เชลยศึกเหล่านั้นที่เคยแปรพักตร์มาก่อนหน้านี้จะได้รับโอกาสเลือกอีกครั้ง หากพวกเขาเต็มใจที่จะกลับไปก็ให้พวกเขากลับไป

“อย่างไรก็ตามอยู่ที่นี่ต่อไป หากตัวอยู่ที่ค่ายแต่ใจอยู่ที่ศัตรู ก็อาจจะมีปัญหาอยู่ คงจะดีกว่าถ้าส่งพวกเขากลับไป”

จักรพรรดินีขมวดคิ้วเล็กน้อย

แต่นั่นก็คือสิ่งที่สามารถทำได้

ใครบอกให้เจิ้นเป่ยอ๋องเป็นผู้บัญชาการที่น่าเคารพเลื่อมใสเช่นนี้กันล่ะ!

ทั้งสองคนอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา