องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1219

การแลกเชลยศึกดำเนินไปอย่างรวดเร็ว และทหารทั้งสองฝ่ายก็รวมตัวกันในเมืองเหยียนโจวอีกครั้งเพื่อทำการแลกเปลี่ยนกันในเมือง

เนื่องจากจักรพรรดินีให้เลือกอีกครั้ง ดังนั้นสองพันคนที่แปรพักตร์ไปแล้วจึงติดตามกลับไป และสุดท้ายก็มีเพียง สามพันคนที่แปรพักตร์เข้าร่วมกองทัพแคว้นหนาน

อย่างไรก็ตาม การได้รับม้าศึกห้าพันตัวก็เป็นเรื่องที่ไม่เลว!

เดิมทีแล้วกองทัพแคว้นหนานมีทหารม้าไม่ถึงหกพันนาย แต่ตอนนี้เพิ่มขึ้นมาห้าพัน ซึ่งสามารถจัดตั้งกองทัพทหารม้าจำนวนหนึ่งหมื่นนายได้แล้ว!

ดังนั้นจึงนับว่าเป็นข้อเสนอที่ดี

หลังจากการแลกเปลี่ยนจบลง ทั้งสองฝ่ายก็ถอยทัพออกจากเมืองอย่างรวดเร็ว โดยเฉพาะกองทหารในฝั่งเหยียนโจวซึ่งถอยกลับอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวว่ากองทัพแคว้นหนานจะโจมตีพวกเขาด้วยปืนใหญ่อย่างกะทันหัน ดังนั้นจึงไม่กล้าที่จะมัวเสียเวลา!

เรื่องเชลยศึกจัดการเสร็จสิ้นแล้ว

ในกองทัพจึงเตรียมการอพยพเช่นกัน หลี่จุ่นปรึกษาหารือกับจักรพรรดินีและออกเดินทางในเช้าวันรุ่งขึ้นเพื่อมุ่งหน้าไปทางใต้

หลังจากนั้น หลี่จุ่นก็กลับไปที่กระโจมกองทัพของตัวเอง

เมื่อนึกได้ว่ายังมีกางเกงชั้นในน่าอายตัวหนึ่งที่ยังไม่ได้ซัก จึงตัดสินใจซักอย่างเงียบ ๆ ในขณะที่ทุกคนกำลังยุ่ง ไม่เช่นนั้นคงเขินหนักแน่ถ้าเห็นเข้า

แต่ทว่า!

หลี่จุ่นคลำ ๆ ที่ซ่อนของตัวเองแต่กลับไม่พบอะไรเลย

และเตียงของเขา...ก็ดูเหมือนมีคนมาจัดไว้!

ทันใดนั้นก็รุ้สึกสั่นไปทั้งตัว!

เขาวิ่งออกจากกระโจมกองทัพทันทีและถามองครักษ์สองคนที่ประตู

“เจ้าสองคนใครมาขยับเตียงข้า”

องครักษ์ทั้งสองส่ายหัวทันที

ในเวลานี้ หลี่จุ่นเห็นเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนของเขาแขวนอยู่บนเสาตากผ้าข้าง ๆ กางเกงชั้นในที่น่าอับอายถูกซักและแขวนไว้ที่นั่น

“คะ ใครเป็นคนเอาไปซัก” หลี่จุ่นตกใจมาก คิดไว้แล้วว่าใครเป็นคนซัก แต่ก็ยังถามออกมาอย่างไร้ประโยชน์

“อ้อ แม่นางหยาหย่าเป็นคนซักขอรับ!” องครักษ์พูดทันที

รู้สึกแปลกหน่อย ๆ

ดูเหมือนสีหน้าของกุนซือคนนี้จะมีบางอย่างผิดปกติ!

เรื่องนี้จะมีเรื่องผิดปกติอะไร การที่หญิงสาวในบ้านจะแอบเอาเสื้อผ้าไปซักก็ต้องรู้สึกดีสิ ชายร่างใหญ่เหล่านี้กลับไม่มีใครซักให้พวกเขาเลย!

“มันจบแล้ว...”

หลี่จุ่นตบตัวเองอย่างแรงท่ามกลางสายตาประหลาดใจขององครักษ์ทั้งสอง จากนั้นก็จากไปโดยไม่หันกลับมามอง จนถึงกลางดึกถึงค่อยกลับมา

หลี่จุ่นไปรักษาอาการบาดเจ็บของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ และในขณะเดียวกันก็เตรียมนำซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ไปประจำที่กองทัพ และต้องการไปที่เมืองอวี๋เจียงพร้อมกับกองทัพ

ผลก็คือ เมื่อเขามาถึงนอกกระโจมและเห็นว่ายังมีแสงเทียนสว่างไสวอยู่ภายใน หลี่จุ่นจึงลังเลและไม่กล้าที่จะเข้าไป

สุดท้าย...

ต้องบอกว่าหูเอ่อร์หยาหย่าทำร้ายคนเก่งมาก

หญิงสาวที่อ่อนโยนและเป็นสุภาพสตรีคนนี้เป็นผู้หญิงดีที่หาได้ยาก

หลังจากนั้นไม่นานหูเอ่อร์หยาหย่าก็นำน้ำร้อนเข้ามา ช่วยหลี่จุ่นอาบน้ำตามปกติ และสุดท้ายก็ล้างเท้าให้เขา

ทันใดนั้นหูเอ่อร์หยาหย่าก็เงยหน้าขึ้นแล้วพูดด้วยใบหน้าแดงก่ำ

“คุณชาย...ข้าซักเสื้อผ้าของท่านแล้ว...แต่พบว่าที่แนบตัวคุณชาย...คุณชาย ข้าได้ยินจากน้องห้าว่านี่คือสิ่งที่ผู้ชายทุกคนมีและ...ไม่จำเป็นต้องปิดบัง...น้องห้าบอกว่าข้าสามารถช่วยท่านได้...”

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ใบหน้าของหลี่จุ่นก็เปลี่ยนเป็นสีแดง เขามองไปที่หูเอ่อร์หยาหย่าด้วยความไม่อยากเชื่อ!

ให้ตาย!

ผู้หญิงคนนี้มีความฉลาดทางอารมณ์ต่ำขนาดนั้นเลย?

แล้วยัง!

คิดว่าตัวเองไม่เข้าใจรึ

และยังจะช่วยข้าอีก?!

หลี่จุ่นจ้องมองหูเอ่อร์หยาหย่า มองใบหน้าที่แดงระเรื่อของนางที่เต็มไปด้วยความเขินอายและมีเสน่ห์ แล้วจู่ ๆ ก็คว้ามือของนางไว้!

เขาออกแรงดึงนางเข้ามาในอ้อมแขนของเขาทันที และถาม

“แล้ว...เจ้าจะช่วยข้าได้อย่างไร”