องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1220

ใบหน้าของหูเอ่อร์หยาหย่าแข็งทื่อและดูตกตะลึง!

เมื่อถูกหลี่จุ่นดึงเข้าไปในอ้อมแขน ทั้งสองก็นั่งในท่าทางที่คลุมเครืออย่างยิ่ง!

ท่าอย่างนี้...จะเรียกว่าท่ากวนอิมนั่งดอกบัวก็ได้!

นางจ้องไปที่ดวงตาของหลี่จุ่นอย่างมึนงง และทันใดนั้นก็กลายเป็นสีแดงเข้มเมื่อเห็นรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของเขา

และแดงจนลามไปถึงคอทันที!

“คะ...คุณชาย”

หูเอ่อร์หยาหย่าตกใจเล็กน้อยและเขินอายมาก

หลี่จุ่นยิ้มอย่างชั่วร้าย มองนาง แล้วถามว่า

“ไหนบอกสิ ว่าเจ้าจะช่วยข้าอย่างไร”

“ข้า...”

หูเอ่อร์หยาหย่าทำตัวไม่ถูกและหลบสายตา!

แต่กลับรู้สึกถึงความอบอุ่นจากคำถามของหลี่จุ่น และลมหายใจอุ่น ๆ ที่พ่นอยู่บนใบหน้าของนาง จึงทำให้นางรู้สึกสับสนทันที ร้อนไปทั้งตัว และมีแนวโน้มว่าจะอ่อนยวบ

ทำไมเป็นเช่นนี้ไปได้...

หูเอ่อร์หยาหย่ารู้สึกสับสนเล็กน้อยอยู่ข้างใน

“เจ้าไม่ได้บอกว่าอยากช่วยข้ารึ”

ทันใดนั้น หลี่จุ่นก็เชยคางของหูเอ่อร์หยาหย่าเบา ๆ

ต้องบอกว่าถึงแม้ผู้หญิงคนนี้จะไม่สวยเหมือนผู้หญิงคนอื่น ๆ แต่นางก็ยังมีความงดงามในแบบของตัวเอง

ริมฝีปากเล็กที่หนาเล็กน้อยนั่น ไปจนถึงรูปหน้าที่เนียนละเอียด ซึ่งดูคล้ายกับดาราสาวซินจื่อเหล่ยในยุคปัจจุบัน!

หลี่จุ่นจ้องมองปากเล็ก ๆ นั่น และยิ่งเขามองมันมากเท่าไร เขาก็ยิ่งรู้สึกมีแรงกระตุ้นมากขึ้นเท่านั้น ช่วงเวลาต่อมา ริมฝีปากของเขาก็ค่อย ๆ เคลื่อนไปใกล้

เมื่อเห็นว่าพวกเขากำลังจะจูบกัน หูเอ่อร์หยาหย่าก็หรี่ตาลง ลมหายใจถี่ขึ้น และสายตาที่มองไปทางอื่นก็ค่อย ๆ หันกลับมาและสบตากับหลี่จุ่น

อุณหภูมิระหว่างทั้งสองค่อย ๆ เพิ่มสูงขึ้นจนถึงขีดสุด!

หลี่จุ่นอดไม่ได้อีกต่อไป และกำลังจะกัดริมฝีปากนั้น!

ขณะที่กำลังจะกัด!

แต่ทว่า!

จู่ ๆ ม่านกระโจมก็เปิดออก และจักรพรรดินีในชุดดำก็แทรกตัวเข้ามา!

หลี่จุ่นและหูเอ่อร์หยาหย่าต่างก็หันไปมองอย่างไม่รู้ตัว

ทันใดนั้น!

ดวงตาทั้งสามคู่ก็สบกัน!

หลี่จุ่นอุ้มหูเอ่อร์หยาหย่าไว้ในอ้อมแขนด้วยท่าทางที่ดูคลุมเครือมาก เหมือนเป็นท่าเตรียมพร้อมที่จะออกกำลังกายด้วยกัน!

บรรยากาศ...เงียบกริบเป็นป่าช้า!

ดวงตาของจักรพรรดินีหรี่ลง

หลี่จุ่นงงงวยเล็กน้อย มองดูจักรพรรดินีอย่างโง่เขลาแล้วถามขึ้น

“ฝ่าบาท เหตุใด...ท่านจึงมาที่นี่”

“อ้า!”

หูเอ่อร์หยาหย่าส่งเสียงร้องตกใจออกมา!

เช้าวันรุ่งขึ้น เสียงคำสั่งจากกองทัพก็ปลุกให้ตื่นขึ้นมา กองทัพก็เตรียมมุ่งหน้าไปทางใต้แล้ว!

หลี่จุ่นลุกขึ้นทันที เดินออกจากกระโจม และเห็นว่ากระโจมที่อยู่รอบตัวถูกเก็บแล้ว

หลี่จุ่นมองหาและไม่เห็นหูเอ่อร์หยาหย่า เขาดึงองครักษ์ที่อยู่ข้าง ๆ มาถามทันที

“แม่นางหยาหย่าล่ะ”

องครักษ์ทั้งสองมองหน้ากัน และหนึ่งในนั้นก็พูดด้วยความเคารพ

“กุนซือ แม่นางหยาหย่ากลับไปแล้วเมื่อคืนนี้ขอรับ!”

หลี่จุ่นพูดอะไรไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง

แต่ก็ถูกแล้ว!

สุดท้ายก็คือตระกูลลูกสาว จึงอ่อนไหวง่าย

ท้ายที่สุดเมื่อคืนนี้ไม่เพียงแค่เกือบจะทำตัวเหลาะแหละเท่านั้น แต่นางยังถูกจับได้ในที่สาธารณะอีกด้วย โดยเฉพาะเมื่อนางเป็นคนอ่อนไหวง่ายอยู่แล้ว จึงไม่อาจห้ามได้และไม่ถือโทษนาง

หลี่จุ่นร้องอ้อ และสั่งให้พวกเขาเก็บกระโจมเพื่อเตรียมตัวออกเดินทางทันที

หลี่จุ่นจึงไปทำความสะอาดร่างกายและไปหาเซียวเจิ้นกับคนอื่น ๆ

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ยังคงไม่ได้สติ จึงไม่สามารถทำผิดพลาดในระหว่างนั้นได้

ไม่ว่าอย่างไรก็ตามก็ต้องจัดการรถม้าให้ดีขึ้นหน่อย

หลี่จุ่นพบอวิ๋นเอ๋อร์และเซียวเจิ้น และพวกเขากำลังทำความสะอาดอยู่แล้ว

หลี่จุ่นก้าวไปข้างหน้าทันทีและถาม

“ท่านอาจารย์ไม่ได้มีสิ่งใดผิดปกติใช่หรือไม่”