องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1238

หลี่จุ่นไปหาหวังเยียนหรันเป็นคนแรก

เนื่องจากจวนอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายหวังอยู่ค่อนข้างใกล้กับประตูเมือง

ทันทีที่หลี่จุ่นมาถึงหน้าประตู ก็พบเข้ากับหวังโส่วหนิงที่กำลังจะออกไปข้างนอก

หวังโส่วหนิงจ้องมองหลี่จุ่น สีหน้าพลันเปลี่ยนไปทันที แน่นอนว่าไม่ใช่สีหน้าที่ดี!

“จิ่งอ๋อง ไม่เจอกันเสียนาน!” หวังโส่วหนิงสีหน้าดูไม่ดีนัก

“ไอ้หยา อัครมหาเสนาบดีหวัง ไม่เจอกันนานเลย! สบายดีหรือไม่!” หลี่จุ่นมองหวังโส่วหนิงด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

แต่ปรากฏว่า ประโยคที่หวังโส่วหนิงตอบกลับมาก็คือ

“จิ่งอ๋อง โปรดกลับไปเถิด วันนี้ลูกสาวข้าไม่อยู่ที่จวน ข้าเองก็จะออกไปข้างนอก ขออภัยที่ข้าน้อยต้อนรับท่านไม่ได้”

พูดแล้วก็หันไปเรียกคนดูแลเรือนให้ปิดประตู

หลี่จุ่นพูดไม่ออกอยู่พักหนึ่ง

หลังจากนั้น เขาก็ทะยานตัวกระโดดขึ้นไปบนกำแพงตรงหน้าหวังโส่วหนิง หลังจากนั้นก็โค้งคำนับให้หวังโส่วหนิงและพูดด้วยรอยยิ้มว่า

“อัครมหาเสนาบดีหวังไปทำธุระเถิด หากท่านไม่สะดวกจะต้อนรับข้า! ข้าจะต้อนรับตัวเองเอง!”

ครั้นพูดจบก็กระโดดลงไปในจวน

หวังโส่วหนิงได้เห็นเช่นนั้นก็โมโหมาก หน้าดำหน้าแดง รีบตามเข้าไปในจวนทันที แต่ปรากฏว่าหลี่จุ่นได้วิ่งหนีไปไม่เหลือแม้แต่เงาเสียแล้ว!

“ไอ้สารเลว!”

หวังโส่วหนิงโกรธจนด่าทอออกมา จากนั้นรีบจ้ำอ้าวไปที่ห้องนอนของลูกสาวตัวเองทันที

ผลปรากฏว่าเขาได้เห็นหลี่จุ่นอุ้มลูกสาวของตัวเองทะยานขึ้นไปบนชายคาเรือนพอดี ยังไม่ทันได้เอ่ยปากอันใดสักคำ ทั้งสองคนก็จากไปอย่างสง่าผ่าเผย!

หวังโส่วหนิงยืนอยู่ในลาน จ้องมองพลางกำหมัดแน่น สีหน้าบูดบึ้ง!

“หลี่หลาง ท่านมาได้อย่างไร?” หลี่จุ่นพาหวังเหยียนหรันทะยานข้ามชายคาเรือน ทั้งสองเดินไปบนกำแพงอย่างอิสระเสรี

ไม่ได้พบหลี่จุ่นหลายวัน หวังเหยียนหรันคิดถึงคะนึงหาแทบไม่ไหว พลันจู่ ๆ ได้เจอหลี่จุ่นก็เก็บอาการประหลาดใจไว้ไม่อยู่

เพียงแต่ว่าพ่อของตัวเองดูเหมือนจะโมโหมาก ซึ่งไม่ใช่เรื่องดีเลย...

หลี่จุ่นอุ้มหวังเหยียนหรันทะยานตัวบินไปพร้อมแตะจมูกของนางเบาแล้วพูดว่า

“แน่นอนเพราะคิดถึงเจ้าอย่างไรล่ะ!”

หวังเหยียนหรันได้ยินเช่นนั้นก็เขินอาย กอดหลี่จุ่นเอาไว้แน่น รู้สึกได้ถึงลมที่พัดเข้าหู ช่างหวานซึ้งกินใจ

ทั้งสองเดินเหินอยู่บนหลังคา มุ่งหน้าไปยังจวนเหยียนอ๋องผู้เฒ่า

เมื่อเข้าไปใกล้จวนเหยียนอ๋องผู้เฒ่า หวังเหยียนหรันก็ตื่นตกใจเล็กน้อย รั้งหลี่จุ่นเอาไว้ทันทีและพูดว่า

จ้าวเฟยเอ๋อร์ร้องเรียกด้วยความเขินอายและความคิดถึง

ปกติแล้วต้องเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของหลี่จุ่นทันที ทว่าเห็นหวังเหยียนหรันที่อยู่ข้าง ๆ นางก็หน้าแดงขึ้นมา และหยุดฝีเท้าไว้ทันที พร้อมพูดด้วยความเขินอายเล็กน้อยว่า

“น้องเหยียนหรัน เจ้าก็มาด้วย ข้าเกือบไม่ทันเห็นแล้วเชียว...”

“พี่เฟยเอ๋อร์ ข้า...”

หวังเหยียนหรันประหม่าเล็กน้อย ไม่รู้ว่าจะเอ่ยปากพูดอะไร

ปรากฏว่าหลี่จุ่นไม่พูดพร่ำทำเพลง ก้าวไปโอบจ้าวเฟยเอ๋อร์มาไว้ในอ้อมแขน จากนั้นก็ดึงหวังเหยียนหรันมาไว้ในอ้อมแขนเช่นกัน กอดหญิงทั้งสองเอาไว้ และพูดว่า

“เฟยเอ๋อร์ เหยียนหรัน พวกเจ้าสองพี่น้องดูไม่เป็นตัวเองขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน?”

หญิงทั้งสองหน้าแดงไปชั่วขณะ เต็มไปด้วยความเขินอาย

พวกนางมองหน้ากันในอ้อมแขนของหลี่จุ่น และเผยรอยยิ้มอันขวยเขินขึ้นมาพร้อมกัน

เมื่อเห็นว่าหญิงทั้งสองมิได้ขัดแย้งกัน หลี่จุ่นก็แอบพออกพอใจ

ไม่ต้องห่วง คืนนี้แหละข้าจะร่วมหลับนอนกับพวกเจ้าทั้งสองเอง!

ดีเลย!

ดีเหลือเกิน!