องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1239

แคว้นหนาน ทิศตะวันตก

ในผืนป่าอันกว้างใหญ่

มีกระท่อมตั้งติดกันเป็นทอด ๆ พร้อมธงโบกสะบัด!

เฟิงเป่าจินเดิมออกจากกระโจมทัพ ข้ามเส้นทางเล็ก ๆ มาก็ถึงพื้นที่ว่างอีกแห่งหนึ่ง

มีศาลาสร้างขึ้นใหม่ที่นี่ และมีอาคารที่กำลังก่อสร้างเพิ่มเติมอยู่ด้วย

“เสนาบดีเฟิง!”

ในศาลา มีชายชราผู้มีรอยยิ้มอ่อนโยน รูปร่างอวบอั๋นเล็กน้อยกำลังเล่นหมากรุกอยู่กับสาวน้อยผู้งดงามอ่อนช้อยประดุจหยก

ชายชราเห็นเฟิงเป่าจิน ก็รีบลุกขึ้นคารวะเขาทันที

เด็กสาวเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ลุกขึ้นและโค้งคำนับเฟิงเป่าจินทันที

“ท่านอาวุโสสวี ไม่ต้องพิธีรีตรองมากนักหรอก!”

เฟิงเป่าจินเดินเข้าไปในศาลา ยิ้มแย้ม ลูบหัวเด็กสาวเบา ๆ และกล่าวว่า

“เสี่ยวเชียนโม่ ชินกับที่นี่หรือยัง?”

สาวน้อยตอบเสียงเจื้อยแจ้ว พยักหน้าและพูดว่า

“อาเฟิง เชียนโม่ชอบที่นี่”

เฟิงเป่าจินได้ยินเช่นนั้นก็พลันยิ้มออกมา

ชายชรารีบพูดขึ้นทันที “เชียนโม่ เจ้าไปเล่นคนเดียวก่อนนะ ข้ากับอาเฟิงของเจ้าจะคุยกันเสียหน่อย”

“เจ้าค่ะ ท่านปู่”

สาวน้อยพยักหน้าอย่างเชื่อฟังทันที

เหยียบย่ำไปบนรองเท้าเกี๊ยะ บนตัวสวมชุดกระโปรงสีชมพูอ่อน ดูน่ารักไร้เดียงสาเป็นอย่างยิ่ง

กระโดดอย่างเริงร่าออกจากศาลาและไปอาบน้ำที่บ่อน้ำเล็กบริเวณข้าง ๆ

“ท่านอาวุโสสวี นั่งเถิด” เฟิงเป่าจินนั่งลงพร้อมชายชราทันที

ชายชราคือใครน่ะหรือ?

แน่นอนว่าก็คือสวีจือเว่ยมหาบัณฑิตแคว้นหนาน!

หลังจากสวีจือเว่ยนั่งลง ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกับเฟิงเป่าจินอยู่สักพัก จากนั้นก็ถามว่า

“เสนาบดีเฟิงมาพบไม้ใกล้ฝั่งผู้นี้มีธุระอันใดหรือ?”

เฟิงเป่าจินพยักหน้า ดวงตาของเขาสงบนิ่งเล็กน้อยและกล่าวว่า

“ท่านอาวุโสสวี ข้าจะไม่ปิดบังท่าน ท่านทั้งสองที่ท่านพามา ข้าเองก็ดูออกว่าพวกเขาไม่ธรรมดาเลย เพียงแต่อยากรู้ว่าเพราะเหตุใดจึงเลือกให้พวกเขาอยู่กับข้าที่นี่?”

วันนั้นเขาอารักขาเมืองเฟิงหลิง และปรากฏว่าเผชิญหน้ากับกองทัพศัตรูขนาดใหญ่ ด้วยความสิ้นหวัง เขาจึงหยิบอาวุธที่ปล้นมาและมุ่งหน้าไปทางใต้ กระโจนหัวคะมำเข้ามาในป่าแห่งนี้

กองทัพศัตรูไม่คุ้นเคยกับดินแดนแคว้นหนานมากนัก ฉะนั้นกองทัพศัตรูจึงไม่กล้าไล่ตามกองทัพสามหมื่นนายของเขามา หลังจากนั้นเฟิงเป่าจินก็ตั้งค่ายพักแรมที่นี่ชั่วคราว

สวีจื่อเวยก้าวไปทำความเคารพข้างหน้าทันที โค้งคำนับเล็กน้อยและกล่าวว่า

“นายท่าน นายน้อยสาม...”

เมื่อเฟิงเป่าจินเห็นดังนั้น จึงรีบคารวะอีกฝ่ายทันทีและพูดว่า

“ข้าไม่รู้จักท่านทั้งสอง ต้องขออภัย! ยินดีที่ได้พบ!”

ชายชราร่างเพรียวบางยิ้มพร้อมพูดขึ้นมาทันทีว่า

“เป็นเพราะข้าโผล่มาฉับพลัน ต้องขออภัยเสนาบดีเฟิงด้วย!”

ชายวัยกลางคนที่อยู่ข้าง ๆ เขาไม่พูดไม่จา

เฟิงเป่าจินแอบใจสั่นเล็กน้อย

แม้แต่คนอย่างสวีจือเว่ยยังให้ความเคารพ เกรงว่าเขาจะมีภูมิหลังที่ไม่ธรรมดา ต้องเป็นคนแบบใดบนโลกนี้ที่สามารถมีภูมิหลังเช่นนี้ได้?

และทั้งสองคนนี้มีท่าทีที่ดูไม่ธรรมดา สูงส่งสง่างามราวกับฟ้าประทาน!

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

ในใจของเฟิงเป่าจินเต็มไปด้วยความสับสน

หลังจากที่ทุกคนนั่งลงอีกครั้ง ชายชรามองไปที่เฟิงเป่าจินแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า

“ในเมื่อมหาเสนาบดีเฟิงมองพวกเราออกทะลุปรุโปร่งแล้ว ข้าก็จะไม่ปิดบังอีกต่อไป แน่นอนข้าตั้งใจเข้ามาอยู่ใกล้เสนาบดีเฟิง แต่มิใช่ว่ามีวางแผนมุ่งร้ายอันใด เพียงแต่ข้าต้องการให้เสนาบดีเฟิงแนะนำข้าให้กับฝ่าบาทเสียหน่อย หวังว่าเสนาบดีเฟิงจะช่วยได้”