องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1322

ประตูหน้าค่ายทหาร

หลี่จุ่นและเฟิงอู่หังทั้งสามคนได้รับคำสั่งว่า ให้พวกเขารออยู่ตรงนั้น เฟิงอู่หังกับเฟิงเป่าจินก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที

คนหัวร้อนอย่างเฟิงอู่หังแน่นอนว่าต้องอารมณ์เสียทันที จึงเอ่ยด้วยความโมโหว่า

“ก็ได้ เพิ่งมาก็แสดงอำนาจซะแล้ว ช่างร้ายกาจจริงๆ ! ข้าคิดไว้แล้วว่าเจิ้นเป่ยอ๋องคงไม่มีเจตนาดี ถึงจะส่งทหารมาก็ไร้ประโยชน์? เป็นการหาเรื่องให้พวกเราปวดหัวชัดๆ”

เฟิงเป่าจินก็มีสีหน้ากังวล

ถึงอย่างไรพวกเขาก็ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป เป็นถึงกุนซือของแคว้น และอัครมหาเสนาบดี ยังมีแม่ทัพใหญ่อีก…

ทั้งสามคนอุตส่าห์มาด้วยตนเอง เป็นการให้เกียรติฝ่ายตรงข้ามมากขนาดไหน?

คาดไม่ถึงเลยจริงๆ!

ฝ่ายตรงข้ามกล้าวางอำนาจต่อพวกเขา เป็นการไม่เห็นพวกเขาอยู่ในสายตาเลยสักนิด!

ทำเช่นนี้ได้อย่างไร!

ลุงกับหลานตระกูลเฟิงสีหน้าย่ำแย่ จากนั้นก็หันไปมองหลี่จุ่น ที่กำลังเผยรอยยิ้มออกมา และพูดปลอบใจทั้งสองว่า

“ทั้งสองอย่าเพิ่งวู่วาม ในเมื่อพวกเขาต้องการให้พวกเรารอ ก็จงรอไปเถอะ หาที่นั่งพักแถวนี้ก่อนดีกว่า”

เมื่อเอ่ยจบหลี่จุ่นก็ลงจากหลังม้า นั่งลงที่พื้นหญ้าข้างๆ

เฟิงอู่หังกับเฟิงเป่าจินเห็นแล้ว ทันใดนั้นก็รู้สึกไม่เข้าใจขึ้นมา

เฟิงอู่หังตะโกนเอ่ยว่า

“พ่อหนุ่ม ปกติเจ้าเป็นคนร้ายกาจมาก? แต่ทำไมวันนี้คนอื่นบอกให้เจ้ารอ เจ้าก็รออย่างไม่โมโห? เจ้าเป็นถึงกุนซือของแคว้นหนาน ท่าทางอ่อนแอยอมคนเช่นนี้ จะให้แคว้นหนานของข้าเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?”

หลี่จุ่นยังคงยิ้มอยู่เช่นเดิมและเอ่ยว่า

“ผู้อาวุโส ไม่ต้องกังวล นั่งรออยู่ที่นี่ก่อนเถอะ พวกเรานั่งพักผ่อนให้สบายใจ แต่ถ้าคิดจะให้พวกเราลุกขึ้นมาเห็นทีคงจะเป็นเรื่องยาก ผู้อาวุโสคอยดูต่อไปก็แล้วกัน”

เฟิงอู่หังยังคงไม่ยอมลงจากหลังม้า เฟิงเป่าจินที่อยู่ข้างกายเห็นแล้ว จึงพูดจาโน้มน้าว ดึงเฟิงอู่หังลงมาจากหลังม้าและนั่งลงพร้อมกันที่ข้างๆหลี่จุ่น

เฟิงเป่าจินรู้จักนิสัยอันเจ้าเล่ห์เพทุบายของหลี่จุ่นดี วันนี้อีกฝ่ายจงใจหาเรื่อง แต่เขากลับมีท่าทีไม่เหมือนปกติ นี่ถึงจะเป็นสิ่งที่ผิดปกติ

สงสัยคงจะซ่อนแผนร้ายไว้แน่ๆ

ดังนั้นจึงนั่งลงพร้อมกันไปเลย

นั่งลงก็นั่งลงเถอะ

ทั้งสามคนนั่งอยู่หน้าประตูค่ายทหารพักใหญ่ ผ่านไปครึ่งชั่วยามแล้ว แต่ก็ไม่เห็นมีใครออกมาเลย

ใกล้เวลาเที่ยงแล้ว จางหลิวทั้งสองถึงจะเดินออกมาที่ประตูหน้าค่ายทหารอย่างสบายใจ

“เฮ้อ มาซะที!”

“ใต้เท้าสองท่านนั้นคือ…”

เมื่อกล่าวทักทายได้พอประมาณ หลิวจางทั้งสองก็หันไปมองหลี่จุ่นและอีกคนที่นั่งอยู่ในพื้นหญ้า

พวกเขาสังเกตเห็นตั้งนานแล้ว เพียงแต่ทั้งสองเห็นแล้วก็แสดงท่าทางไม่สนใจ ยังคงนั่งอยู่ที่พื้นหญ้า ทำให้พวกเขารู้สึกไม่พอใจอย่างมาก

โดยเฉพาะคนที่กำลังนอนยกขาไขว้ห้าง เป็นการแสดงท่าทีที่ไม่ให้เกียรติพวกเขาเลยสักนิด!

ฉะนั้นจึงทำเป็นมองไม่เห็น

สำนวนที่กล่าวว่ามือจะไม่ตีคนที่ใบหน้ายิ้ม เฟิงเป่าจินชี้ไปทางหลี่จุ่นทั้งสองและเอ่ยแนะนำว่า

“นี่คือกุนซือกับอัครมหาเสนาบดีของพวกเรา!”

“ฮาๆๆ สมกับที่เป็นกุนซือและอัครมหาเสนาบดีเสียจริง!”

หลิวเซิ่งฟังแล้วรู้สึกไม่พอใจ จึงหัวเราะเสียงดังขึ้นมา จากนั้นก็เก็บอาการเย็นชาเดินไปหาหลี่จุ่นทั้งสอง พร้อมกับประสานมือเอ่ยว่า

“ข้าน้อยเป็นคนไร้การศึกษา ไม่ค่อยรู้จักมารยาท ขอท่านทั้งสองอย่าได้ถือสา!”

แต่ทว่าวินาทีต่อมา

หลิวเซิ่งทำหน้าเหมือนเห็นผี…สองขาอ่อนระทวย คุกเข่าลงพื้นทันที!