องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1323

หลิวเซิ่งคุกเข่าลงไป ทำให้เฟิงอู่หังถึงกับตะลึง

เพราะว่าหลิวเซิ่งคุกเข่าลงต่อหน้าเขา!

ทำให้เฟิงอู่หังรู้สึกสับสนมึนงง

แม้ว่าในใจจะรู้สึกผิด แต่ก็ไม่น่าจะแสดงออกถึงขนาดนี้?

“โธ่ แม่ทัพ ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม?”

เฟิงเป่าจินเห็นอย่างนั้น ก็อึ้งไปชั่วครู่ และเดินเข้าไปคิดจะพยุงหลิวเซิ่งลุกขึ้นมา

แต่ทว่าสีหน้าของหลิวเซิ่งในเวลานี้ซีดเซียวอย่างยิ่ง สั่นเทาไปทั่วตัว แม้แต่ริมฝีปากก็สั่นเช่นกัน

จางฟ่างเห็นภาพนี้ ทันใดนั้นก็ขมวดคิ้ว

อยู่ต่อหน้าคนอื่น เหล่าหลิวคิดจะทำอะไร?

“เหล่าหลิวเจ้าทำอะไร? รีบลุกขึ้นมาเร็วเข้า!”

จางฟ่างเดินไปด้านหน้าทันที

ตอนแรกเฟิงเป่าจินคิดจะเดินเข้าไปพยุงหลิวเซิ่ง ส่วนเขาก็หันหน้าไปมองตามสายตาของหลิวเซิ่ง ทันใดนั้นก็เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย

ทำให้เขาก็รู้สึกสั่นเทาไปทั้งตัวอย่างฉับพลัน สองขาอ่อนระทวยจนเกือบจะคุกเข่าลง

“ท่าน ท่าน ท่านอ๋อง…ท่าน ท่านอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”

จางฟ่างน้ำเสียงสั่นเครือ

คราวนี้ร่างกายก็สั่นระรัวไปด้วย ไม่ต่างไปจากหลิวเซิ่งที่ตัวสั่นจนจะกลายเป็นก้อนอยู่ที่พื้น

รู้สึกตกใจสุดขีด!

ตัวร้ายนี้มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร…

คราวนี้เฟิงอู่หังกับเฟิงเป่าจินได้เห็นอย่างชัดเจนกับตา ที่แท้หลิวเซิ่งไม่ได้คุกเข่าให้เฟิงอู่หัง แต่เป็นหลี่จุ่น!

ทั้งสองมีแววตาที่ตกตะลึง

หลี่จุ่นเห็นหลิวจางทั้งสองมีท่าทางคล้ายหนูเจอแมวเมื่ออยู่ต่อหน้าตนเอง ทันใดนั้นก็รู้สึกคาดไม่ถึงเช่นกัน

กลัวตนถึงเพียงนี้เชียวหรือ?

“แม่ทัพทั้งสอง ไม่เจอกันตั้งนาน!”

ในที่สุดหลี่จุ่นก็ลุกขึ้นมานั่ง ยิ้มตาหยีมองดูทั้งสอง และเอ่ยว่า

“อืม ดูแม่ทัพทั้งสองเปี่ยมด้วยความองอาจฮึกเหิม คิดว่าคงจะใช้ชีวิตได้อย่างไม่เลว!”

“ท่านอ๋อง มิบังอาจ…”

จางฟ่างเอ่ยขึ้นอย่างรีบร้อน

ตอนนั้นพวกโจรที่ปล้นและทำร้ายพวกเขาในระหว่างทาง พวกเขาก็ไม่แน่ใจว่าใช่คนที่หลี่จุ่นส่งมาหรือไม่

แต่สุดท้ายเมื่อหลินชิงมาถึง ผ่านการสนทนาหลอกถาม ไม่ต้องอธิบายมากมาย ก็รู้ว่าเจ้าหมอนี่ยุยงให้จี้จงชิงเป็นคนลงมือ!

ฉะนั้นหลักฐานของพวกเขาไม่เพียงแต่อยู่ในมือของหลี่จุ่น ยังอยู่ในมือของจี้จงชิงอีกด้วย จึงไม่สมควรที่จะหาเรื่องอีกแล้ว

“ท่าน ท่านอ๋อง…ข้าเหล่าหลิวจะพยุงท่านขึ้นมาเอง…”

ในที่สุดหลิวเซิ่งก็พูดออกมาได้สำเร็จ จากนั้นก็เริ่มแสดงอาการลุกลี้ลุกลน เดินหน้าคิดจะพยุงหลี่จุ่น

แต่ทว่าหลี่จุ่นกลับยิ้มและเอ่ยว่า

“ไอหยา ไม่จำเป็นต้องลำบากแม่ทัพหลิวหรอก นั่งอยู่อย่างนี้ก็สบายดีเหมือนกัน”

หลิวจางทั้งสองสีหน้าเปลี่ยนแปลงอย่างชัดเจน ท่าทางแข็งเกร็ง ทันใดนั้นก็ไม่รู้จะวางตัวอย่างไร

หลิวเซิ่งรู้สึกเสียใจขึ้นมา

เสียใจกับเรื่องที่แสดงอำนาจกับผู้อื่น คราวนี้เจอเรื่องเข้าแล้ว การแสดงอำนาจไม่รู้ว่าแสดงสำเร็จหรือเปล่า แต่การแหย่ถูกรังต่อถึงจะเป็นเรื่องจริง

เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ ลุงกับหลานตระกูลเฟิงก็รู้สึกส่าแก่ใจขึ้นมากะทันหัน!

ที่แท้พ่อหนุ่มคนนี้ไม่ใช่คนที่จะรับมือได้ง่ายดาย!

คนสารเลวสองคนนี้ หาเรื่องให้ตนซะแล้ว นั่นถือเป็นกรรมตามสนอง!