องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1326

เมื่อหลี่จุ่นเดินเข้าไปด้านใน ก็ตรงดิ่งเข้าไปรักษาให้กับซั่งกวนหว่านเอ๋อร์เสียก่อน

ข้างกายของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์มีอวิ๋นเอ๋อร์คอยเฝ้าอยู่ ไม่รู้ว่าเซียวเจิ้นหายไปอยู่ที่ใด

“พี่อวิ๋นเอ๋อร์ อาจารย์ยังปกติดีใช่หรือไม่ ?”

“นายน้อย นายท่านปกติดีเจ้าค่ะ” อวิ๋นเอ๋อร์เอ่ยตอบชายหนุ่ม

หลี่จุ่นได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าแล้วเริ่มการรักษาให้แก่กวนหว่านเอ๋อร์

ครั้นเมื่อรักษาเสร็จแล้ว หลี่จุ่นก็พบว่าเขามีเหงื่อออกเพียงนิดเดียวเท่านั้น

ชายหนุ่มจึงรู้ได้ทันทีว่าพลังภายในของตนพัฒนาขึ้นอีกขั้นแล้ว

บัดนี้เมื่อเขารักษาให้ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ก็มิได้เปลืองแรงเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

“ท่านนายน้อย... ยินดีด้วยที่ท่านกับฝ่าบาท... ได้ครองรักกัน”

อวิ๋นเอ๋อร์มองหลี่จุ่น ก่อนจะรวบรวมความกล้าเอ่ยคำอวยพรออกไป

เขามองหญิงสาวด้วยรอยยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น

“ขอบคุณพี่อวิ๋นเอ๋อร์ ช่วงนี้ข้ายุ่งกับเรื่องทางการทหาร เลยต้องรบกวนให้ท่านช่วยดูแลอาจารย์เช่นนี้”

“ท่านนายน้อย นี่คือหน้าที่ของอวิ๋นเอ๋อร์เจ้าค่ะ...” อวิ๋นเอ๋อร์รีบเอ่ยตอบ

หลี่จุ่นจึงพยักหน้าว่าเป็นอันรับรู้ โดยไม่พูดสิ่งใดอีก

เขารู้ว่าช่วงก่อนหน้านี้อวิ๋นเอ๋อร์มองตนเองเปลี่ยนไป ไม่ใกล้ชิดเหมือนดังเก่าอีก

แต่ระยะนี้ ความรู้สึกเช่นนั้นมันกลับมาอีกแล้ว

ส่วนอวิ๋นเอ๋อร์ในยามนี้

ในใจของหญิงสาวนั้นสับสนและว้าวุ่นยิ่งนัก

การที่หลี่จุ่นแต่งงานกับฝ่าบาท... ทำให้ภายในใจของนางเกิดความรู้สึกแปลก ๆ ขึ้น เป็นความรู้สึกที่นางรังเกียจยิ่งนัก

“พี่อวิ๋นเอ๋อร์ ข้าขอถามอะไรท่านสักข้อได้หรือไม่ ?”

หลี่จุ่นที่กำลังจะเดินจากไป จู่ ๆ ก็หันมาถามหญิงสาว

อวิ๋นเอ๋อร์งุนงันไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าแล้วเอ่ยขึ้น

“เชิญท่านนายน้อยถามได้เจ้าค่ะ”

หลี่จุ่นนึกอยู่ครู่หนึ่งก็ถามขึ้น “ผู้หญิงอย่างพวกท่าน... สามารถแต่งงานกับคนที่ตัวเองไม่ได้ชอบได้จริง ๆ น่ะหรือ ? ทำเช่นนี้แล้วจะมีความสุขได้หรือ ?”

อวิ๋นเอ๋อร์นิ่งไปครู่หนึ่ง ด้วยไม่รู้ว่าเหตุใดจู่ ๆ หลี่จุ่นจึงถามเช่นนี้

นางจองมองหลี่จุ่นด้วยแววตาเลื่อนลอย ในแววตานั้นคล้ายจะเกิดการเปลี่ยนแปลงบางอย่างไป เมื่อนึกได้เช่นนั้นนางก็ส่ายหัวเบา ๆ แล้วเอ่ยขึ้น

“ขอบคุณที่ท่านป้าคิดถึง วันนี้ข้าว่างอยู่บ้างเลยมาเร็วเสียหน่อย”

“ดีจ้ะ มาได้พอดีเชียวละ”

นางพยักหน้าพลางยิ้มรับบาง ๆ ก่อนจะเรียกให้หลี่จุ่นนั่งลง

แต่กลับไม่พูดถึงเรื่องงานหมั้นของเฟิงหลิงจือแม้แต่น้อย

หลี่จุ่นลองครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็เป็นฝ่ายเอ่ยปากถามก่อน

“ท่านป้า ข้าได้ยินมาว่าพี่หลิงจือจะหมั้นกับคุณชายตระกูลจ้าวคืนนี้หรือ ?”

สีหน้าของนายหญิงบ้านใหญ่ดูเปลี่ยนไปเล็กน้อย เผยให้เห็นรอยยิ้มที่ดูกระอักกระอ่วนออกมา จากนั้นก็ได้แต่พยักหน้าด้วยสีหน้าอ่อนใจ

“ใช่น่ะสิ คุณชายจ้าวชอบพี่หลิงจือของเจ้ามาโดยตลอด มาสู่ขอตั้งหลายครั้งแล้ว แต่ครั้งนี้พี่หลิงจือของเจ้าตอบตกลง ข้ากับท่านลุงแล้วก็ท่านปู่เฟิงเอ๋อร์ของเจ้าเลยปรึกษากันและตกลงว่าจะจัดการเรื่องงานหมั้นนี้ให้เรียบร้อยเสียก่อน”

สีหน้าของหลี่จุ่นดูเป็นปกติ เขาทำแค่เพียงพยักหน้าช้า ๆ แล้วเอ่ยถาม

“แล้วตอนนี้พี่หลิงจืออยู่ที่ใดกันเล่า ?”

“เรื่องนี้...”

นายหญิงบ้านใหญ่เองก็ลังเลไปชั่วครู่ นางเหลือบมองหลี่จุ่นก่อนจะเงียบไปครู่ใหญ่ จากนั้นก็กัดฟันพูด

“คือว่า เสี่ยวจุ่น... เจ้าก็อย่าหาว่าป้าพูดมากเลยนะ ข้ารู้ว่าพี่หลิงจือของเจ้ารักเจ้าทั้งใจ แต่ตอนนี้เจ้าเองก็แต่งงานกับฝ่าบาทแล้ว... ในเมื่อเรื่องระหว่างพวกเจ้ามันเป็นไปไม่ได้แล้ว เช่นนั้นป้าก็อยากจะขอเจ้าไว้อย่างหนึ่ง... อย่าได้ไปรบกวนพี่หลิงจือของเจ้าอีกเลยนะ”