องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1328

เมื่อกินหม้อไฟเสร็จแล้ว

หลี่จุ่นไม่ได้กลับไปที่เรือนตระกูลเฟิง หากแต่กลับไปที่คฤหาสน์จิ่ง

ไปหาทัวทัวกับอาหยวน

ในวันแต่งงานเขารับปากไว้ว่าจะไปหาหญิงสาวทั้งสองคนในวันรุ่งขึ้น แต่ใครจะรู้ว่าจักรพรรดินีขขะหายตัวไปในวันรุ่งขึ้นเสียได้...

จึงได้ล่าช้ามาจนถึงตอนนี้

ทำให้ตั้งแต่เข้าพิธีวิวาห์ในวันนั้น เขาก็ยังไม่ได้พบทั้งคู่อีกเลย

เมื่อนึกถึงนิสัยของทัวทัวแล้ว เกรงว่าตอนนี้หญิงสาวน่าจะกำลังโกรธ ซ้ำยังอาจจะพลอยดึงอาหยวนให้เป็นพวกอีกต่างหาก

หลี่จุ่นไม่กล้าเข้าทางประตูหน้า เลยเลือกที่จะกระโดดข้ามกำแพงไปเงียบ ๆ

เขาเลือกนั่งยอง ๆ สังเกตการณ์อยู่ที่บนกำแพงครู่หนึ่ง ก็เห็นว่าทั้งสองคนกำลังอาบแดดอยู่ในเรือน

ดูแล้วนิ่งสงบดี เมื่อเห็นเช่นนี้แล้วเขาจึงค่อยถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

จากนั้นเขาก็จัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย ก่อนจะกระโดดข้ามไปในทันที

“แม่นางทั้งสอง ไม่เจอกันนานเลยนะ !”

หลี่จุ่นเดินเข้าไปหาทั้งสองคนด้วยรอยยิ้ม

ทั้งสองคนมองเห็นหลี่จุ่นเดินมาก็จริง แต่พวกนางกลับทำเพียงมองเขาด้วยสายตาเย็นชา ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านั้น

อาหยวนนั่งเย็บปักผ้าอยู่ข้าง ๆ ส่วนทัวทัวนั้นนอนอยู่บนเก้าอี้ยาว สีหน้าดูดื่มด่ำกับการอาบแดดยิ่งนัก

เมื่อเห็นท่าทีของทั้งคู่ หลี่จุ่นก็ถึงกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่

“เอาละ ทัวทัว ขืนเจ้าอาบแดดต่อไปเช่นนี้หน้าเจ้าจะดำได้นะ... เอาอย่างนี้ ข้าจะสอนวิธีรักษาความงามให้เจ้าดีหรือไม่”

วิธีรักษาความงามหรือ ?

เดิมทีนางไม่อยากสนใจเขานัก แต่เมื่อทัวทัวได้ยินคำนี้ก็ถึงกับนิ่งไป นางหันไปมองเขาอยู่ครู่หนึ่งด้วยสีหน้าเย้ยหยัน

“คนแซ่หลี่ ผู้ชายหลายใจอย่างเจ้ายังคิดจะเล่นลูกไม้อะไรอีก ?”

ผู้ชายหลายใจหรือ ?!

หลี่จุ่นได้ยินคำนี้ก็ถึงกับหงุดหงิดไปอยู่ครู่หนึ่ง คราวนี้กลายเป็นผู้ชายหลายใจในสายตาพวกนางไปเสียแล้ว เกรงว่าคงเป็นงานยากที่จะง้อ

“ทัวทัว ข้าจะยังเล่นลูกไม้อะไรได้อีกเล่า ข้าพูดความจริงนะไม่เชื่อเจ้าก็ถามอาหยวนดู ว่าหน้าของเจ้าอาบแดดจนดำแล้วใช่หรือไม่ ?” หลี่จุ่นเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีจริงจัง

“ไสหัวไป !”

น้ำเสียงของทัวทัวเอ่ยขึ้นด้วยความหงุดหงิด “ข้าจะไม่เชื่อคำพูดของเจ้าอีกแล้ว !”

“เอ่อ...”

หลี่จุ่นเห็นเช่นนี้ก็ถึงกับพูดไม่ออก

เมื่อเห็นว่าฝั่งทัวทัวคงไม่อาจง้อได้สำเร็จ ชายหนุ่มก็ทำได้เพียงเดินมาทางฝั่งอาหยวน เขาอ้าแขนด้วยหวังจะกอดอาหยวนไว้ แต่กลายเป็นว่าครั้งนี้อาหยวนกลับมีสีหน้าเย็นชา ผลักตัวเขาออกไปทันที

“ขอท่านอ๋องโปรดวางตัวให้เหมาะสมด้วย ตอนนี้ท่านอ๋องมีภรรยาแล้ว อย่าได้ทำให้เกิดปัญหาอันใดเพราะข้าน้อยเลยเจ้าค่ะ”

อาหยวนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ในเวลานี้เอง

หลี่จุ่นได้กลับไปยังกองทัพแล้ว

เขารู้ว่าหญิงสาวทั้งสองคนไม่พอใจ แต่ถ้าหากว่าปล่อยให้คนทั้งคู่ทำตัวเอาแต่ใจเช่นนี้ ผู้หญิงทุกคนต่างก็ใช้วิธีนี้กับเขา เช่นนั้นเขาไม่เหนื่อยตายหรอกหรือ ?

เขาจึงตัดสินใจปล่อยพวกนางไว้ก่อน แล้วกลับมายังค่าย

เรื่องของความรัก... ต่างฝ่ายต่างต้องให้อภัยและยอมกันบ้าง ไม่อย่างนั้นคงต้องเหนื่อยกันทั้งสองฝ่าย

ด้วยเหตุนี้เขาจึงจำเป็นต้องปรับให้เข้าที่เข้าทาง

“ท่านกุนซือ พรุ่งนี้จะต้องยกทัพแล้ว ท่านจะใช้ทัพเจิ้นเป่ยหนึ่งแสนนายนี้จริงหรือ ?”

เฟิงเป่าจินมาหาชายหนุ่มอีกครั้งด้วยไม่รู้สึกวางใจนัก

หลี่จุ่นได้ยินดังนั้นก็เอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“ใต้เท้าเฟิง ท่านวางใจเถอะ ข้าจัดการทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว ไม่เกิดปัญหาแน่นอน”

“เรื่องนี้...”

เฟิงเป่าจินลังเลไปครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ทำได้แค่พยักหน้ารับ “เอาเถอะ”

จนเมื่อฟ้ามืด

เรือนตระกูลเฟิงเต็มไปด้วยความคึกคัก หลี่จุ่นแอบมายังห้องของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ นึกถอนหายใจอยู่ลึก ๆ