องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1330

หลี่จุ่นงุนงันไปอยู่ครู่หนึ่ง

นี่เป็นครั้งแรกที่เด็กสาวเรียกแทนตัวเองว่าคุณหนูในยามที่อยู่ต่อหน้าเขา

“เช่นนั้นแล้วคุณหนูเฟิงไม่สบายใจด้วยเหตุอันใดกันหรือ ?” หลี่จุ่นเดินไปนั่งลงข้าง ๆ

ทั้งผู้ใหญ่และเด็กเลยพากันนั่งอยู่บนขอบประตูเช่นนี้

เล่นเอาเหล่าคนรับใช้ที่กำลังทำงานกันวุ่นถึงกับต้องหันมามองหน้ากัน

เด็กสาวเงียบไปอยู่ครู่หนึ่ง เหมือนว่าจะโกรธอะไรขึ้นมาเสียแล้ว

จนกระทั่งหลี่จุ่นกำลังจะอ้าปากพูด เด็กสาวจึงค่อยพูดขึ้นมาด้วยความหงุดหงิด

“คุณหนูเช่นข้าโมโหยิ่งนัก ท่านพี่จะแต่งงานกับคนน่ารังเกียจผู้นั้นจริง ๆ เสียได้ !”

ที่แท้ก็โมโหเรื่องที่เฟิงหลิงจือหมั้นหมายนี่เอง

หลี่จุ่นเข้าใจได้ดังนั้นก็เอ่ยถามขึ้น

“เหตุใดเจ้าจึงกล่าวเรียกว่าที่พี่เขยของเจ้าว่าเป็นคนน่ารังเกียจกันเล่า ?”

เด็กสาวอ้าปากด้วยความโมโหหมายจะเอ่ยสิ่งที่ทำให้รังเกียจออกมา แต่ครั้นเมื่ออ้าปากค้างอยู่นานก็ไม่อาจพูดอันใดออกมาได้ สุดท้ายก็เลือกที่จะเอ่ยขึ้น

“เอาเป็นว่าข้าไม่ชอบเขาแล้วกัน !”

หลี่จุ่นยกมือขึ้นมาลูบจมูก ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้น

“พี่สาวเจ้าก็ตอบตกลงแล้วไม่ใช่หรือ ? เรื่องการแต่งงานครั้งนี้ถูกกำหนดไปแล้ว เจ้าไม่ชอบแล้วจะทำอันใดได้เล่า ?”

“เอาเป็นว่าข้าไม่ชอบก็แล้วกัน ! อีกอย่างพี่เขาก็ไม่ได้ชอบคนผู้นั้นด้วยซ้ำ !”

เด็กสาวเป็นคนปากตรงกับใจ คิดอย่างไรพูดอย่างนั้น เรียกได้ว่ายังไร้เดียงสานัก

หลี่จุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็เอ่ยขึ้นต่อ

“เจ้าบอกว่าพี่หลิงจือไม่ชอบเขา แล้วนางจะตอบตกลงแต่งงานได้อย่างไรเล่า ? พี่หลิงจือต้องชอบเขาแน่ ๆ แค่อาจจะเขินเลยไม่กล้าพูดออกมา”

คราวนี้เด็กสาวลุกพรวดขึ้นทันที สองมือน้อย ๆ เท้าสะเอวแล้วเอ่ยกร้าว

“ไม่ ท่านพูดจาซี้ซั้ว ! คนที่ท่านพี่ชอบคือท่านพี่จุ่นต่างหาก !”

“เสี่ยวหวน เรื่องแบบนี้จะพูดจาซี้ซั้วได้อย่างไรกันเล่า ?” หลี่จุ่นเอ่ยด้วยสีหน้าตึงเครียดทันที

ใช่ เขาเองก็รู้

รู้ว่าคนที่เฟิงหลิงจือชอบคือตัวเขาเอง...

แต่นางหาโจทย์ยากมาให้เขา จนบัดนี้ก็ยังหาวิธีแก้ไขไม่ได้

หรือเขาต้องไปบอกกับเฟิงฉีถัวเองว่าเขาอยากแต่งงานกับเฟิงหลิงจือ หรือไม่ก็บอกกับเฟิงเป่าจิน เฟิงอู่หัง ว่าต้องยกเฟิงหลิงจือให้เขาน่ะหรือ ?

เรื่องเหล่านี้ล้วนไม่มีทางเป็นไปได้

ตระกูลเฟิงเป็นตระกูลแห่งขุนพลนักรบ ซ้ำยังเป็นตระกูลใหญ่ ซื่อสัตย์ภักดีกับราชสำนักเสียยิ่งกว่าอะไร

ขืนตนเองพูดเช่นนี้ไป... แล้วพวกเขาจะกล้าได้อย่างไรเล่า ?

เด็กสาวฟังแล้วก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน นางส่ายหน้ารัว ๆ แล้วเอ่ยขึ้น

“ข้าไม่อยากโตเป็นผู้ใหญ่หรอก โตแล้วไม่เห็นจะมีความสุขแล้ว ข้าอยากจะเป็นเด็กเช่นนี้ตลอดไป !”

คำพูดของเด็กสาวเล่นเอาหลี่จุ่นไปไม่ถูก

ช่างน่าแปลกยิ่งนัก

เด็ก ๆ หลายคนต่างก็อยากจะโตไว ๆ แต่พอโตแล้วก็อยากกลับไปเป็นเด็ก แต่เด็กสาวกลับบอกว่าตัวเองไม่อยากโตเป็นผู้ใหญ่เสียได้

นี่เป็นครั้งแรกที่หลี่จุ่นเจอเรื่องเช่นนี้ เขาจึงนึกประหลาดใจนัก

“เสี่ยวหวน”

จู่ ๆ เสียงอันอ่อนโยนและสะดุดหูของเฟิงหลิงจือก็ดังขึ้นจากด้านหลังของทั้งสองคน

ครั้นเมื่อหลี่จุ่นลุกขึ้นก็เห็นเฟิงหลิงจือที่สวมชุดกระโปรงยาวสีฟ้า ดูสง่างามยิ่งนัก

“เสี่ยวหวน เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน ท่านแม่ตามหาเจ้าจนทั่วแล้ว” เฟิงหลิงจือมองดูเด็กสาว

“อ้อ...”

เมื่อเด็กสาวได้ยินก็รีบทำตาส่งสัญญาณให้หลี่จุ่นแล้วรีบวิ่งออกไปทันที

หลี่จุ่นงุนงงไปครู่หนึ่ง ก่อนจะมองเฟิงหลิงจือด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วนแล้วเอ่ยขึ้น

“พี่หลิงจือ ยินดีกับท่านด้วย”