องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1335

หลี่จุ่นฝัน

เขาฝันเห็นตอนที่เขายังเด็ก และอยู่ในตำหนักปีกของวังหลวง ดูเหมือนว่าจะมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่อายุมากกว่าเขา

จากนั้นก็ฝันว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นพลัดตกลงไปในบึง เขากระโจนลงไปช่วยชีวิตนาง แต่ทว่า...

เขาว่ายน้ำไม่เป็น?!

ไม่เพียงแต่เขาช่วยชีวิตคนขึ้นมาไม่ได้เท่านั้น เขายังจมน้ำลงไปในบึงอีกด้วย...

เขาสำลักน้ำลายอยู่หลายครั้ง...จนในที่สุดก็สำลักจนตื่น

จากนั้นก็พบว่า เป็นมือของหูเอ่อร์หยาหย่านั่นเองที่กดหน้าอกเขาอยู่ เขาจึงมีฝันร้ายอันน่าสลดใจและอธิบายไม่ได้ถึงเพียงนี้

หลี่จุดปาดเหงื่ออันเย็นยะเยือก เมื่อเห็นว่านอกกระโจมเริ่มมีแสงสว่างสอดส่องรำไร เป็นเวลาใกล้รุ่งสาง เขาจึงลุกออกไป

หูเอ่อร์หยาหย่ายังคงหลับใหล นอนฝันหวาน

หลี่จุ่นเพียงแต่เหลือบมอง ไม่ได้รบกวนนางแต่อย่างใด

สาวน้อยคนนี้เมื่อคืนถูกเขาทรมานจนเหนื่อยล้า ต้องให้นางพักผ่อนต่ออีกเสียหน่อย

หลี่จุ่นใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วจึงเดินออกไปข้างนอก คิดไม่ถึงว่าเฟิงเป่าจินจะตื่นแล้วเช่นกันและเขากำลังเดินเข้ามา

“ใต้เท้าเฟิง ตื่นแต่เช้าเชียว?”

“กุนซือ ท่านตื่นแล้ว เช่นนั้นก็ดีเลย! ข้ามิต้องกลัวว่าจะรบกวนท่านแล้ว!”

เมื่อเฟิงเป่าจินเห็นหลี่จุ่นตื่นแล้ว ก็ดูมีท่าทีโล่งใจขึ้นมาทันที

หลี่จุ่นผงะไปสักพักและถามว่า

“ใต้เท้าเฟิงมีเรื่องรีบร้อนอันใดหรือ?”

“กุนซือ ทางนี้พึ่งได้รับประกาศด่วน กองทัพของพวกเราไปถึงภูเขาเทียนเหยี่ยนได้สำเร็จแล้ว ทว่ากองทัพศัตรูกลับไม่ตอบสนองเลยแม้แต่น้อย ท่านลุงรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล จึงอยากให้ท่านกุนซือไปตรวจสอบดู!”

เฟิงเป่าจินพูดอย่างรีบร้อน

หลี่เจิ้งไม่ตอบสนองใด ๆ งั้นหรือ?

แปลกจริง ๆ !

พวกเขาเกือบจะไปถึงนอกกำแพงซินตูแล้ว หลี่เจิ้งยังไม่ตอบสนองอันใด รนหาที่ตายหรืออย่างไร?

ตอนนี้จักรพรรดินีได้หายตัวไปแล้ว หลี่จุ่นจึงกลายเป็นเสาหลักของทุกคน หากในสนามรบเกิดอะไรขึ้นกับเขา ทุกอย่างคงจบเห่เสียสิ้น

จากนั้นหลี่จุ่นก็ส่ายหัวและพูดอย่างหนักแน่นว่า

“ข้าต้องไปด้วยตัวเอง สถานการณ์ทางด้านศัตรูยังไม่ชัดเจน หากกองทัพตัดสินใจผิดพลาดไปแม้แต่น้อย เกรงว่าจะเกิดหายนะตามมาได้”

หากเป็นคู่ต่อสู้คนอื่น หลี่จุ่นอาจไม่ต้องระมัดระวังมากนัก แต่อีกฝ่ายคือหลี่เจิ้ง!

คู่ต่อสู้อันน่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ จักประมาทไม่ได้เลยเชียว!

แม้แต่โจวชิงยังไม่มั่นใจ ไม่กล้าเปิดศึกโจมตีง่าย ๆ ดูเหมือนว่าเขาคงต้องออกไปดูแล้วจริง ๆ

เดิมทีที่โจวชิงวางแผนไว้ว่าจะรอให้โจมตีอีกฝ่ายได้เกือบหมดก่อน เขาจึงจะออกจากสนามรบไปพบหลี่เจิ้งด้วยตัวเอง แต่ทว่าแผนต้องมาไข้วเขวเพราะการเปลี่ยนแปลงนี้

เขาจำเป็นต้องลงสนามไปก่อน

เฟิงเป่าจินกังวลมากจนพยายามขัดขวางเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ทว่าก็เปล่าประโยชน์ ท้ายที่สุดทำได้แค่รับปากอย่างช่วยไม่ได้

เมื่อกลับไปถึงกระโจมกองทัพ หูเอ่อร์หยาหย่าก็ตื่นเรียบร้อยแล้ว

เมื่อนางได้ยินว่าหลี่จุ่นจะบอกไปหน้าแนวรบ นางก็ชะงักไปทันที หลังจากนั้นก็ไม่ได้พูดอันใด รีบเก็บย่ามไปกับหลี่จุ่นทันที