องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1336

หูเอ่อร์หยาหย่า

นี่คือความรักของหูเอ่อร์หยาหย่าที่มีต่อหลี่จุ่น นางไม่จำเป็นต้องให้หลี่จุ่นมาบอกว่านางต้องทำอะไร นางเพียงแค่ต้องการติดตามเขาไปตลอดเวลา

หลี่จุ่นไปไหน นางไปด้วย

เมื่อเห็นหูเอ่อร์หยาหย่าจัดย่าม หลี่จุ่นที่ไม่ได้ตั้งใจจะให้นางไปด้วยตั้งแต่แรก เขาครุ่นคิดอยู่สักพัก จนในที่สุดก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่มองนางพร้อมรอยยิ้ม

รู้สึกว่านางช่างงดงามเหลือเกิน

ได้เวลาต้องไปแนวหน้าแล้ว

แน่นอนว่าต้องไปหาทัวทัวและอาหยวนเพื่อบอกลาพวกนาง

จะว่าไปเขาก็นอกใจพวกนางมาสองวันแล้ว แม้ว่าการกระทำนี้จะดูเลวไปหน่อย ทว่าเพื่ออนาคตที่ดีแล้ว เขาทำได้เพียงต้องยอมทำตัวโหดร้ายเช่นนี้

ทอดทิ้งพวกนางมาสองวัน ไม่รู้ว่านางทั้งสองเป็นอย่างไรบ้าง?

หากต้องไปที่สนามรบ จำเป็นต้องนำตัวซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ไปด้วย ซึ่งเป็นเรื่องที่ยุ่งยาก

ตาแก่ลัทธิขงจื้อผู้นั้นก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใด หลายวันมาแล้วยังไม่มีการตอบกลับอะไรเลย นั่นทำให้หลี่จุ่นทุกข์ใจเล็กน้อย

ก่อนที่หลี่จุ่นจะไปที่ตระกูลเฟิง เขาก็ไปยังเรือนจิ่งก่อน

เขายังคงไม่กล้าใช้ทางเข้าหลักเพื่อเข้าไปข้างในเหมือนเช่นเคย ปีนข้ามกำแพงเข้าอย่างคุ้นเคยด้วยความราบรื่น แอบย่องเข้าไปข้างใน

ทว่าเมื่อค้นหาไปรอบ ๆ กลับไม่พบเงาของหญิงสาวทั้งสองอยู่เลย

หลี่จุ่นขมวดคิ้วทันที

ทั้งสองคนหายไปไหนนะ?

เขาลองหาดูอีกสักรอบ ทว่าก็ไม่พบอยู่ดี

สีหน้าเริ่มเปลี่ยน ในใจกระสับกระส่าย

มิใช่ว่าโกรธเขา ก็เลยตั้งใจไปซ่อนตัวไม่ให้เขาเห็นหรอกหรือ?

หลี่จุ่นกระโดดลงมาจากชายคาเรือน ค้นหาทั้งเรือน ทว่าก็ไม่พบวี่แววของหญิงทั้งสองเลย

จากนั้นเขาก็ได้พบว่า...เสื้อผ้าของหญิงทั้งสองไม่อยู่แล้ว!

พวกนางไปแล้วหรือ?!!

หลี่จุ่นตะลึงงัน!

เขาออกจากเรือนทันที ขี่ม้าของตัวเองไปยังประตูเมือง หลังจากตรวจดูประตูเมืองทั้งสี่แล้ว ในที่สุดก็พบว่าหญิงทั้งสองไปแล้วจริง ๆ

ออกจากประตูเมืองทางเหนือไปแล้ว

ออกไปตั้งแต่คืนเมื่อวาน

คนดีของข้า...

คืนเมื่อวาน เขากำลังหลับนอนกับหยาหย่าอยู่!

“โถ่เว้ย!”

ไม่เพียงแต่บรรทุกคนเท่านั้น แต่ยังบรรทุกสัมภาระมากมายอีกด้วย

แทบจะทรุดลงเต็มที

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าม้าดังขึ้นมาจากด้านหลัง หญิงทั้งสองต่างหันหลังมามอง ปรากฏว่าเป็นหลี่จุ่น รูม่านตาของนางทั้งสองขยายออกทันที!

“อาหยวนไปเร็ว รีบไปเร็วเข้า!”

เมื่อทัวทัวเห็นหลี่จุ่น แน่นอนว่าแววตานั้นเต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ ทว่านางรีบเรียกอาหยวนขึ้นขี่ม้าไปทันที

เยี่ยมยอดไปเลย!

ข้าวิ่งตามพวกเจ้ามาถึงที่นี่แล้ว จะปล่อยพวกเจ้าหนีไปง่าย ๆ ได้เช่นไร?!

หลี่จุ่นใช้วิชาตัวเบากระโจนขึ้นจากหลังม้า เพียงพริบตาก็กระโดดมาถึงตรงหน้า ขวางทางนางทั้งสองเอาไว้!

หลี่จุ่นพูดด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย

“แม่นางทั้งสองท่าน ไม่ทราบว่าจักไปที่ใดหรือ?”

ทัวทัวและอาหยวนตกตะลึงแน่นิ่งไปทันที!

ดูเหมือนว่าจะหนีไม่รอดเสียแล้ว!

อย่างไรก็ตาม ทัวทัวไม่ใช่คนที่จะยอมอ่อนข้อให้ง่าย ๆ นางถอนหายใจประชดอย่างเย็นชา ใบหน้าอันเย่อหยิ่งพลันหันหนีและพูดว่า

“เฮอะ! ธุระกระไรของท่าน? หลีกไปเสีย!”