องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1337

ไอ้หยา!

แม่สาวน้อยคนนี้!

หลี่จุ่นหรี่ตาลงทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น มองทัวทัวที่อยู่บนหลังม้า หลังจากนั้นก็เดินไปยังข้าง ๆ อาหยวนและช้อนเอวนางขึ้นมา

เขาพูดกับอาหยวนด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน “ข้าขอโทษ เป็นความผิดของข้า ข้าจักไม่ทำกับเจ้าเช่นนี้อีกแล้ว...”

อาหยวนที่ถูกหลี่จุ่นช้อนเอวอุ้มขึ้นมาอย่างกะทันหันนั้น หน้าแดงก่ำขึ้นมาทันที เมื่อได้ยินคำพูดอ่อนหวานของหลี่จุ่น คอและหูของนางก็เริ่มแดงตามมา

เมื่อทัวทัวที่อยู่บนหลังม้าเห็นฉากตรงหน้านี้ นางก็อ้าปากค้างด้วยความตกใจ รู้สึกราวกับถูกคนทั้งโลกทอดทิ้ง น้ำตาไหลออกมาอย่างเงียบ ๆ ด้วยความผิดหวัง

จากนั้นนางก็ตบหลังม้า มุ่งไปข้างหน้าด้วยสีหน้าเกรี้ยวโกรธโดยไม่หันกลับมามอง

ความดื้อรั้นของนางทำให้...นางร้องไห้จนไม่มีเสียง!

“หลี่หลาง พี่เขา...”

อาหยวนที่ถูกหลี่หลางอุ้มอยู่นั้น เมื่อนางเห็นทัวทัวที่ขากไปอย่างเงียบ ๆ จึงรีบเอ่ยปากทันที

จากนั้นหลี่จุ่นก็พูดเสียงดังว่า

“ในเมื่อมีบางคนไม่อยากกลับไป คนบางคนก็ไม่อยากยุ่งเช่นกัน นั้นก็ช่างเถิด พวกเราสองคนกลับกัน อาหยวน ทั้งหมดเป็นความผิดของข้าเอง ข้าไม่ควรทำตัวเช่นนี้กับเจ้า หลังจากนี้ข้าจะดูแลเจ้าให้ดี ข้าจักไม่ปล่อยให้เจ้าทนทุกข์ระทมกับความน้อยใจอีก”

เขาพูดจบก็พาอาหยวนขึ้นไปบนหลังม้า

เขาจงใจพูดเสียงดังขนาดนี้ แน่นอนว่าเพื่อให้ทัวทัวได้ยิน

ทันใดนั้น!

เมื่อทัวทัวได้ยินดังนั้น นางก็ดึงม้าให้หยุด หลังจากนั้นก็ลงจากหลังม้าของตนอย่างระมัดระวังและนั่งกอดเข่าร้องไห้ออกมา

“หลี่หลาง...”

อาหยวนเห็นท่าทางของทัวทัวแล้ว ก็มีสีหน้าเจ็บปวดใจทันทีและมองไปทางหลี่จุ่น

ไม่ต้องพูดให้มากความ!

หลี่จุ่นรู้สึกเจ็บแปลบในใจ อยากจะตบตัวเองสักเข้าสักฉาด เขาเพียงแค่ต้องการที่จะแกล้งนางเท่านั้น...

ทว่าพอคิดได้ ที่เขาทำมันก็เกินไปหน่อย

ไม่มีความเป็นคนเลยจริง ๆ !

หลี่จุ่นรีบเดินเข้ามา มองทัวทัวที่นั่งกอดเข่าและพูดว่า

“นี่ ทัวทัว เมื่อครู่ข้าเพียงหยอกล้อเจ้าเล่นน่ะ ขอโทษด้วย...ข้าผิดไปแล้ว”

เขาพูดพลางกอดนางเอาไว้ ปรากฏว่าทัวทัวมีอาการต่อต้านเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าทัวทัวเริ่มหงุดหงิด เขาจึงรีบโอบเอวอุ้มนางขึ้นมาทันที

“เจ้าปล่อยข้านะ ปล่อยข้า! ข้าไม่ต้องการให้เจ้ามายุ่ง ไม่ต้องการให้เจ้ายุ่ง! พวกเจ้าไปเสีย! ฮือ ๆ ๆ ~”

ทัวทัวดิ้นรนต่อต้านไม่หยุด ทว่าจะดิ้นหลุดไปไหนได้ล่ะ?

“กุนซือ ท่านกลับมาแล้ว ข้าตกใจหมดเลย!”

ครั้นจักรพรรดินีจากไป เฟิงเป่าจินก็กังวลทั้งวันทั้งคืน หากหลี่จุ่นเกิดอุบัติเหตุหรือหายไปอีกคน แคว้นหนานจักเป็นเช่นไร

“ใต้เท้าเฟิง ขออภัยที่ทำให้ท่านกังวล!”

หลี่จุ่นกล่าวขอโทษ

“กลับมาก็ดีแล้ว”

เฟิงเป่าจินถอนหายใจด้วยความโล่งอก พลันเหลือบไปเห็นทัวทัวและอาหยวน เขาไม่เคยพบหญิงทั้งสองมาก่อน จึงถามด้วยความสงสัยเล็กน้อยว่า

“แม่นางทั้งสองคนนี้คือ...”

“อ๋อ ข้าจักแนะนำให้พวกท่านรู้จัก สองท่านนี้คือภรรยาของข้า! ทัวทัว อาหยวน ท่านผู้นี้คือใต้เท้าเฟิง!”

หลี่จุ่นแนะนำกันและกัน จากนั้นก็หันไปเห็นหูเอ่อร์หยาหย่าถอยห่างออกไปด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย หลี่จุ่นก้าวไปข้างหน้าโดยพลัน โอบไหล่นางและแนะนำนาง

“แม่นางผู้นี้ก็คือภรรยาของข้า หูเอ่อร์หยาหย่า ทัวทัว อาหยวน นี่คือหยาหย่า เป็นพี่น้องของพวกเจ้า! หยาหย่า นี่ทัวทัวและอาหยวน พวกนางอายุมากกว่าเจ้า ต่อไปนี้เจ้าคือน้องสาวของพวกนาง!”

ทัวทัว “...”

อาหยวน “...”

เฟิงเป่าจิน “?!!!”