องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1338

รุ่งสางวันต่อมา

ทหารม้าของกองทัพสายฟ้าหนึ่งหมื่นนาย คุ้มกันหลี่จุ่นและคนอื่น ๆ มุ่งหน้าไปยังภูเขาเทียนเหยี่ยน

หลี่จุ่นไปสนามรบครั้งนี้ นอกจากพาซั่งกวนหว่านเอ๋อร์และพวกพ้องไปด้วยแล้ว ที่ขาดไม่ได้คือเฟิงฉีถัว และยังมีผู้หญิงอีกสามคน

สามคนไหนน่ะหรือ?

หูเอ่อร์หยาหย่า...และทัวทัวกับอาหยวน

ครั้งนี้ไม่ว่าอย่างไรทัวทัวกับอาหยวนก็จะติดตามหลี่จุ่นไปให้ได้ โดยเฉพาะทัวทัวที่ปรารถนาจะตามมามากอย่างยิ่ง

หลี่จุ่นไม่สามารถฝืนใจพวกนางได้ ท้ายที่สุดจึงไม่มีทางเลือกนอกจากพาพวกนางทั้งสามติดตามมาด้วย

ทุกคนล้วนรู้กันดีอยู่แล้วว่ากุนซือมีเรื่องผู้หญิงมากมาย โดยเฉพาะกองทัพสายฟ้าที่รู้ดีที่สุดกว่าใคร

หากพวกเขาจำไม่ผิด ที่แคว้นหลางก็มีอีกหนึ่งคน

ผู้หญิงผู้มากล้นไปด้วยเสน่ห์จากแคว้นหลางคนนั้น ตอนที่พวกเขาติดตามกุนซือเป็นครั้งแรก ผู้หญิงคนนั้นและกุนซือไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด มักจะเข้าออกค่ายทหารของพวกเขาอยู่บ่อยครั้ง

พวกเขา ณ ตอนนั้นคิดว่าผู้หญิงคนนั้นคือผู้หญิงของกุนซือ ทว่าผิดคาด ตรงนี้ยังมีอีกมากมาย...

ไม่เพียงเท่านี้ กุนซือยังได้แต่งงานกับจักรพรรดินีอีกด้วย!

หลังจากแต่งงานกับจักรพรรดินีแล้ว ยังมีผู้หญิงได้มากมายถึงเพียงนี้ นี่มัน...

ผู้ชายคนหนึ่งได้ครองตำแหน่งกุนซือ นั่นก็ถือเป็นความสำเร็จอย่างยิ่งแล้ว!

ไม่เพียงแต่มีหน้าตาอันหล่อเหลา แต่ยังได้ยินมาว่ามากไปด้วยความสามารถ ได้เป็นกุนซือให้กับกองทัพใหญ่ของแคว้น...

หากพวกเขาเป็นผู้หญิง คงยอมที่จะเป็นผู้หญิงลำดับที่ร้อยหรือลำดับที่พันของกุนซือ มากกว่าที่จะเป็นภรรยาคนแรกของคนอื่น

หลี่จุ่นพาหญิงทั้งสาม เดินไปอย่างระมัดระวังตลอดทาง

หยาหย่ามาเข้าร่วมกลุ่มกับหญิงทั้งสอง หากไม่จัดการให้ดี อาจนำไปสู่ความขัดแย้งของหญิงทั้งสามได้ หากเป็นเช่นนั้นคงแย่หน่อย

คนนั้นก็เมียคนนี้ก็เมีย...จะเลือกตัดใครคนใดคนหนึ่งทิ้งได้อย่างไร?

ดังนั้นตลอดทาง หลี่จุ่นจึงแยกไปนั่งรถม้าคนเดียว ไม่กล้านั่งรถม้าร่วมกับหญิงทั้งสาม

มิเช่นนั้นหากเจ้าตัวเผลอไปสนใจใครมากกว่า อีกสองคนที่เหลือจะไม่รู้สึกขุ่นเคืองเอาหรือ?

โดยเฉพาะทัวทัว นางขี้หึงที่สุด...และควบคุมอารมณ์ไว้ไม่ได้

สิ่งที่ยากจะรับที่สุดคือตอนนี้นางตั้งท้องแล้ว อารมณ์มั่นคงได้ยาก ดังนั้นจึงไปทำอะไรกระทบจิตใจนางมากไม่ได้นัก

จู่ ๆ ก็แนะนำหูเอ่อร์หยาหย่าให้นางรู้จักกะทันหัน เพียงเท่านี้ก็กระทบจิตใจนางมากพอแล้ว นั่นเป็นสาเหตุที่ทัวทัวและอาหยวนยืนกรานที่จะตามมา

สถานการณ์มันดูมีลับลมคมในยิ่งนัก แม้ว่าพวกเขาจะลองทดสอบโจมตีดูแล้ว อีกฝ่ายก็ไม่มีการตอบสนองใดกลับมาเลย พวกเขากลัวว่าจะเป็นการ ลูบหน้าปะจมูก จึงไม่กล้าโจมตีโดยประมาท

“ทางใต้?!”

หลี่จุ่นขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเช่นนั้น

นี่มันวิธีการอะไรกัน?

เห็นได้ชัดว่ามีศัตรูอันน่าเกรงขามอยู่ตรงหน้าแล้ว หลี่เจิ้งกลับไม่ตอบสนองกระไร ตอนนี้ยังนำกองกำลังทั้งหมดเคลื่อนไปทางใต้อีกรึ

นี่มันยุทธการแบบไหนกัน?

“ตอนนี้ผู้ที่นำทัพราชวงศ์อู่ในซินตูคงจะเป็นอวี่เหวินจิ้งใช่หรือไม่?” หลี่จุ่นกล่าว

เฟิงอู่หังพยักหน้าและกล่าวว่า

“ต้องเป็นอวี่เหวินจิ้งแน่นอน ดูออกได้ไม่ยากนักว่านี่เป็นแผนการของอวี่เหวินจิ้ง”

หลี่จุ่นหรี่ตาลงเล็กน้อยและถามว่า

“ท่านอาวุโส กุนซือ เช่นนั้นพวกท่านมีความเห็นว่าอย่างไร?”