องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1341

ในเวลานี้!

หลี่เจิ้งนั่งอยู่ในรถม้าที่ใช้ม้าจำนวนสี่ตัวลากจูงซึ่งเคลื่อนที่ไปอย่างมั่นคงมาก

แต่ทว่า!

จิตใจของหลี่เจิ้งไม่มั่นคงเอาเสียเลย พร้อมหัวเราะลั่นออกมาขณะที่อ่านรายงานลับในมือและพูดว่า

“สวรรค์ไม่ทอดทิ้งข้าจริง ๆ สวรรค์ไม่ทอดทิ้งข้า! เสด็จพ่อ ข้าชนะแล้ว ข้าชนะแล้ว! ตำแหน่งผู้ปกครองจงหยวนแห่งนี้ บัลลังก์แห่งโลกหล้า ตระกูลของข้าเท่านั้นที่ควรได้ครอบครอง ฮ่า ๆ ๆ ! ข้าชนะแล้ว!”

ในรายงานเขียนกระไรไว้น่ะหรือ?

เขียนไว้ว่ากุนซือทัพแคว้นหนานก็คือ...จิ่งอ๋อง หลี่จุ่น!

“ลูกชายของข้ายังมีชีวิตอยู่ เขายังมีชีวิตอยู่! ฮ่า ๆ ๆ ดีเหลือเกิน สวรรค์เข้าข้างข้าชัด ๆ !” หลี่เจิ้งหัวเราะลั่น

ฮองเฮาที่นั่งอยู่ในรถเดียวกันมีสีหน้าตื่นตระหนกและตกตะลึง

หลี่จุ่น เด็กคนนั้นยังมีชีวิตอยู่หรือนี่...

เหนือความคาดหมายมากจริง ๆ !

เพียงแต่ เหวินจวินนางยังไม่รู้...ทว่าเหวินจวินไปแล้ว โชคชะตาช่างพลิกผันเล่นตลก

ฮองเฮาตื่นตระหนกอยู่ในใจ พลันหันไปมองหลี่เจิ้ง ใจก็สั่นไหวขึ้นมา นางถามเขาว่า

“ฝ่าบาท จุ่นเอ๋อร์ยังมีชีวิตอยู่ ถ้าอย่างนั้น ถ้าอย่างนั้นเหตุใดพวกเราจึงไม่กลับไปเล่า?”

หลี่จุ่นยิ้มขึ้นมาโดยพลันและตอบว่า

“ข้าเคยพูดไว้แล้ว ข้าต้องตายด้วยเงื้อมมือของลูกชายข้า! ข้าต้องการให้เขาไม่ไว้หน้าใครแม้แต่ญาติมิตร ผู้ใดก็หยุดยั้งการครองบัลลังก์แห่งโลกหล้าของเขาไว้ไม่ได้! ใครหน้าไหนก็ทำไม่ได้!”

“ไม่!!!”

ฮองเฮาหน้าถอดสีทันที พลันกอดหลี่เจิ้งเอาไว้ พูดพร้อมร้องห่มร้องไห้ว่า

“ฝ่าบาท พวกเรากลับไปไม่ได้ ข้าไม่ต้องการให้ฝ่าบาทกลับไป พวกเราออกมาแล้ว อย่ากลับไปอีกเลย ข้าขอร้องล่ะฝ่าบาทอย่ากลับไปเลย...”

ทันใดนั้น!

หลี่เจิ้งมองฮองเฮา จับมือของนางเอาไว้และพูดด้วยท่าทางอันแน่วแน่ว่า

“พระชายาที่รัก ข้าต้องขออภัยเจ้าในชาตินี้ด้วย หากชาติหน้ามีจริง ข้าอยากเกิดเป็นคนธรรมดาแล้วใช้ชีวิตร่วมกับเจ้า ทว่าภพชาตินี้ ข้าต้องการครองโลกทั้งใบ ข้าอยากให้เสด็จพ่อรู้ว่าโลกนี้มีเพียงสายเลือดของเราเท่านั้นที่ได้ครอง!!!”

“ตอนนั้นเสด็จพ่อดูแคลนข้า เขาคิดว่าข้าไม่ควรสืบทอดบัลลังก์ของเขา ข้าไม่มีคุณสมบัติที่มากพอ ดังนั้นข้าจึงเดิมพันกับเสด็จพ่อ ว่าหากผู้ใดมีคุณสมบัติในการครองบัลลังก์ปกครองจงหยวนและโลกใบนี้มากกว่า!”

“ข้าจำเป็นต้องระบายความโกรธนี้ออกไป ข้าต้องการให้ลูกชายข้าขึ้นครองบัลลังก์จงหยวน ครองโลกใบนี้! ผู้ใดก็ขวางข้าไม่ได้ ผู้ใดก็ขวางลูกชายข้าไม่ได้!”

“ฝ่าบาท...”

ชายชราถอนหายใจด้วยความประทับใจ “กินอาหารที่แคว้นหนานมานานหลายปี ก็มีหม้อไฟนี้นี่แหละที่ยกระดับรสชาติของอาหารแคว้นหนานได้มากที่สุด เจ้าหนูหลี่จุ่น น่าทึ่งจริง ๆ !”

ชายวัยกลางคนพยักหน้าเห็นด้วย

เมื่อสองพ่อลูกกินอิ่มหนำสำราญแล้ว ชายชราก็ถอนหายใจและพูดด้วยน้ำเสียงอันซับซ้อนว่า

“หลังจากที่เจ้าใหญ่หนีออกไป เขาก็กลับมาอีก...ดูเหมือนว่าการเดิมพันครั้งนี้ เจ้าใหญ่จะชนะแล้ว”

หากเขาหนีออกไปจริง แสดงว่าเขาแพ้ ทว่าตอนนี้เขากลับมา แสดงว่าเขาชนะแล้ว

ชายวัยกลางคนมีสีหน้าตื่นตระหนกเล็กน้อย อ้าปากค้าง ทำได้เพียงแค่พยักหน้า

ไม่ได้แสดงความคิดเห็นใด ๆ

ชายชราเหลือบมองเขาและพูดว่า

“เฮ้อ แม้ว่าเจ้าใหญ่กับพวกท่านจะไม่ใช่พี่น้องแท้ ๆ แต่เจ้าใหญ่และเชื้อสายของเขาก็มีคุณสมบัติที่จะนั่งบัลลังก์นี้จริง ๆ...เพราะว่าเจ้าใหญ่เป็นคนตระกูลหลี่ ตระกูลหลี่ที่บริสุทธิ์ ไม่ได้ถูกเสด็จพ่อของพวกท่านเลือกมาตามอำเภอใจอย่างที่คิด เสด็จพ่อของท่านจะไม่เลือกใครสักคนอย่างสุ่มสี่สุ่มห้าเด็ดขาด”

ชายวัยกลางคนหรี่ตาลงพร้อมชะงักตะเกียบในมือทันที

ชายชราพูดพร้อมยิ้มอย่างช่วยไม่ได้

“ถึงเวลาแล้ว ประกาศให้ทั่วทุกที่ รวมพลกันที่จงหยวน...ตระกูลหลี่...จักได้ครองโลกอีกครั้งแล้ว!”