องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1342

ณ ซินตู

กองทัพราชวงศ์อู่กลับมาอีกครั้ง ในไม่ช้าพวกเขาก็มาถึงประตูเมือง

หลี่จุ่น เฟิงอู่หังและคนอื่น ๆ ขมวดคิ้วอยู่สักพัก

สรุปแล้วอีกฝ่ายจะใช้วิถีทางอะไรกันแน่?

หรือว่าจะปิดล้อมเมืองลอบสังหารพวกเขางั้นหรือ?

ทว่า การพึ่งพาจำนวนคนน้อยเช่นนี้ จะไม่หยิ่งผยองไปหน่อยรึ?

ไม่กลัวว่าตัวเองจะถูกยิงปืนใหญ่ใส่หรือ?

นอกจากนี้ หลี่เจิ้งไม่รู้หรอกหรือว่าเขายังมีกองกำลังอยู่ในเมืองซ่างหยวนอีก?

การที่เขาใช้วิธีเช่นนี้ ทำให้ทุกคนสับสนงุนงงอย่างมาก

จากนั้น ก็มีคนประกาศว่า

“ประกาศ! จักรพรรดิราชวงศ์อู่ต้องการเชิญกุนซือมาหารือที่นอกประตูเมืองทางใต้!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทุกคนในจวนแม่ทัพก็สีหน้าเปลี่ยนทันที

ทว่าหลี่จุ่นกลับหัวเราะและพูดว่า

“มาก็ดี ดูเหมือนเสด็จพ่อผู้นี้จะรู้แล้วว่าข้ายังมีชีวิตอยู่”

เฟิงอู่หังรีบพูดขึ้นมาทันที “เจ้าหนู ระวังเขาหลอกด้วยล่ะ!”

โจวชิงเองก็ขมวดคิ้วเช่นกัน

เขาไม่แน่ใจว่าระหว่างหลี่จุ่นและหลี่เจิ้งมีอะไรบิดเบือนหรือไม่ อีกทั้งตอนนี้จักรพรรดิอู่ได้เชื้อเชิญเขาไปพูดคุยนอกเมือง แน่นอนว่าเขาไม่สบายใจอย่างยิ่ง

“ไม่ต้องกังวล”

หลี่จุ่นพูดด้วยรอยยิ้ม พร้อมสั่งการว่า

“เตรียมม้าให้ข้าที”

เฟิงอู่หังรีบพูดขึ้นมาทันทีว่า

“ไม่ได้การ ข้าจักไปกับเจ้าด้วย!”

หลี่จุ่นมองเฟิงอู่หังแล้วพูดว่า

“คุ้มกันข้าไปทีประตูเมืองก็พอ ในเขาเชิญข้าออกไปคุย ข้าก็จักไปคนเดียว ถึงอย่างไรก็เป็นพ่อลูก อย่างไรเสียคงไม่ลงมือปะทะกัน ณ ตรงนั้นหรอก”

ยิ่งไปกว่านั้น หากจะฆ่าเขาตอนนี้ บอกเลยว่าไม่ง่าย!

หากเขาไม่สามารถโจมตีตนอย่างหนักหรือปลิดชีพในการโจมตีครั้งเดียวได้ คนที่ตายคงต้องเป็นอีกฝ่าย

เฟิงอู่หังขมวดคิ้วและพูดว่า

“ตกลง!”

หนึ่งชั่วโมงต่อมา!

หลี่จุ่นขี่ม้าตรงไปข้างหน้า โดยมีเฟิงอู่หังตามหลังอยู่

มีเพียงแค่สองคนที่ออกจากเมืองไป

และทางด้านในของเมืองนั้นมีกองทัพติดอาวุธครบ เตรียมพร้อมที่จะออกไปโจมตีได้ทุกเมือง

“เจ้าหก ไม่เจอกันนานเชียว!”

หลี่จุ่นเดินไปตรงหน้าหลี่เจิ้ง นั่งลงอย่างมั่นคง

หลี่เจิ้งกวาดตามองหลี่จุ่นตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความประหลาดใจ ราวกับค้นพบสมบัติล้ำค่า หลี่จุ่นไม่ได้ขัดจังหวะเขา ปล่อยให้เขามองต่อไป

ในที่สุดหลี่เจิ้งก็มองเขาจนพอใจ จากนั้นจึงมองตาหลี่จุ่นและพูดว่า

“ดีมาก ดีจริง ๆ ข้าไม่นึกเลยว่าเจ้าจะยังมีชีวิตอยู่ อีกทั้งยังมีวรยุทธ์อันยอดเยี่ยม เจ้าบอกข้าได้หรือไม่ว่าเจ้ามีชีวิตรอดมาได้อย่างไร?”

หลี่จุ่นจิบน้ำชาและพูดว่า

“ฝ่าบาท นี่เป็นความผิดของท่าน ท่านแข็งแกร่งถึงเพียงนี้ แต่กลับคาดไม่ถึงว่าข้าจะแกล้งตายและหลบหนีไป”

“ฮ่า ๆ ๆ !”

หลี่เจิ้งหรี่ตาลงครู่หนึ่ง จากนั้นก็หัวเราะเสียงดังอีกครั้งและพูดว่า

“ใช่ๆ ๆ เจ้าพูดถูก ความผิดของข้าเอง ข้าควรจะเดาออกว่านี่เป็นแผนแกล้งตายของเจ้า ข้าคิดไม่ถึงเลย คิดไม่ถึงเลยจริง ๆ”

หลังจากที่หลี่จุนจิบชาร้อน เขาก็เห็นว่าไม่มีชาอยู่ตรงหน้าหลี่เจิ้ง

เหตุใดจึงมีเขาคนเดียวที่ดื่มล่ะ?

เขาพูดต่อ “ฝ่าบาท มาๆ ๆ จิบชาก่อน อย่างไรเราก็พ่อลูกกัน แม้ว่าท่านเสด็จพ่อผู้นี้จะไม่มีความเป็นพ่ออยู่เลย แม้จะไม่มีความสัมพันธ์ฉันท์พ่อลูก แต่ก็มีฐานะเป็นพ่อในนาม ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ควรจะรินชาให้ท่านสักแก้ว!”

หลังพูดจบก็รินชาแก้วหนึ่งให้หลี่เจิ้ง และยื่นให้เขาด้วยความเคารพ!

หลี่เจิ้งยิ้มมุมปาก ในดวงตาฉายแววเปล่งประกาย หลังจากนั้นก็ยื่นมือทั้งสองออกไปรับอย่างให้เกียรติอละพูดพร้อมรอยยิ้มว่า

“ได้ดื่มช้าถ้วยนี้จากลูกชาย ข้ามีความสุขยิ่งนัก”