องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1345

ณ แม่น้ำต้าเฉิน

มีผู้มีอำนาจนับล้านมารวมตัวกันที่ริมแม่น้ำ!

แคว้นเยียนและแคว้นจ้าวทั้งสองแคว้นมารวมพล จำนวนกองกำลังนับล้าน!

จางเฟิงลู่ อดีตจอมพลแคว้นจ้าวยอมจำนนต่อซือหม่าหยวน อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนแคว้นเยียน ตอนนี้เขากลายเป็นผู้บังคับบัญชาการของทหารนับล้านให้กับซือหม่าหยวน!

“ท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทน กองกำลังเตรียมพร้อมแล้ว พร้อมข้ามแม่น้ำขอรับ!”

จางเฟิงลู่สวมชุดรบพร้อมหน้าตาอันสง่างาม ตาเบิกกว้างเป็นประกาย ย่างก้าวเข้าไปในกระโจมจอมทัพ คุกเข่าลงข้างหนึ่งและกล่าวรายงานด้วยความเคารพ

ด้านในกระโจม ซือหม่าหยวนมีสีหน้าเรียบเฉย เขาเพียงพยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูดด้วยน้ำเสียงสงบนิ่งว่า

“เอาล่ะ! ศึกเหล่านั้น คงต้องพึ่งพากองทัพของจอมพลจางเสียแล้ว!”

“ข้าน้อยพร้อมที่จะกำจัดทัพศัตรูเพื่อท่านใต้เท้าขอรับ!” จางเฟิงลู่พูดด้วยความเคารพ

น้ำเสียงและท่าทางหนักแน่น!

ครั้นแต่ก่อนอาจไม่พอใจต่ออ๋องผู้สำเร็จราชการแทนท่านนี้นัก แต่เมื่อได้เห็นพลังอำนาจของเขาแล้ว แม้แต่จางเฟิงลู่ผู้เย่อหยิ่งก็ยังชื่นชมปลาบปลื้มจากใจจริง!

คนคนนี้...น่าเกรงกลัวจริง ๆ อย่าได้ริอาจเป็นศัตรูกับเขาเลยเชียว!

หากไม่เป็นศัตรู ก็มีแต่ต้องเป็นมิตรเท่านั้น!

ซือหม่าหยวนพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มเบาบางและกล่าวว่า

“ดี ถ้าเช่นนั้นเราจะข้ามแม่น้ำกันช่วงบ่ายนี้!”

“ขอรับ ท่านใต้เท้า!” จางเฟิงลู่พยักหน้า และถอยกลับออกไปด้วยความเคารพทันที

เมื่อจางเฟิงลู่ออกไป ซือหม่าหยวนก็ค่อย ๆ ลุกขึ้น มองแผนที่จงหยวนที่อยู่ตรงหน้าและไม่พูดอะไรอยู่สักพักใหญ่

เขาอยากพบคนคนหนึ่งมาก คนคนหนึ่งที่เป็นยอดฝีมือ คนที่เชื้อเชิญเขาให้มา และตอนนี้ก็ได้เวลาแล้ว!

คู่ต่อสู้ของเขา...จะใช่เขาหรือเปล่านะ?

เป็นไปได้

ซือหม่าหยวนครุ่นคิดอยู่ในใจ

...

ลมหนาวพัดโชยเล็กน้อย

แม้จะดื่มชาร้อน หลี่จุ่นก็ยังรู้สึกหนาวนิดหน่อย

โชคดีที่ทุกวันนี้เขามีกำลังภายในอันแข็งแกร่ง เป็นลูกไฟน้อยอันทรงพลัง!

เขาไม่กลัวความหนาว

ทว่า เขาเห็นหลี่เจิ้งที่อยู่ตรงหน้าเขาตัวสั่นเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม ทั้งสองคนไม่ได้สนใจเรื่องความหนาวเย็นมากนัก

หลี่จุ่นพยักหน้าอีกครั้ง พร้อมพูดด้วยแววตาอันเย็นยะเยือกว่า

“คำถามที่สาม เหตุใดท่านจึงทำตัวกลับกลอก เอาแน่เอานอนมิได้กับข้า ทีแรกอยากจักให้ข้าออกจากเมืองหลวง แต่ต่อมากลับทำทุกวิถีทางให้ข้าไป

ยึดอำนาจกองทัพทางเหนือ?”

หลี่เจิ้งยิ้ม มองตาหลี่จุ่นและพูดว่า

“ตัวเจ้าในอดีตทำให้ข้าผิดหวัง เป็นคนขี้ขลาดไร้ค่า ดังนั้นข้าจึงอยากให้เจ้าออกจากเมืองหลวงไป ใช้ชีวิตตามยถากรรม คงจักดีกว่าถ้าเขาตายอยู่ข้างนอก ราชวงศ์ของข้าจักได้ไม่ขายขี้หน้า”

“ทว่าต่อมานั้น เจ้าทำให้ข้าพอใจอย่างยิ่ง ลูกชายของข้ากลับกลายเป็นเช่นนี้! ข้าจึงให้เจ้าขึ้นเหนือ ไปยึดอำนาจทหาร ณ ชายแดนเหนือ หากเจ้าทำได้ ข้าจักให้เจ้าเป็นเจิ้นเป่ยอ๋องคนที่สอง สืบทอดอำนาจการดูแลกองทัพเจิ้นเป่ยจากเขา!”

หลี่จุ่นส่ายหัวเบา ๆ และพูดว่า

“น่าเสียดายนัก ท่านไม่รู้จักข้าเอาเสียเลย ข้าผู้นี้ขี้ขลาดอ่อนแอเมื่อไร้กำลัง แต่เมื่อมีพลังอำนาจขึ้นมาแล้วก็มักจะเจ้าคิดเจ้าแค้น ลูกผู้ชายผ่านไปสิบปีแล้วแก้แค้นก็ยังไม่สาย ทว่าข้าชอบแก้แค้น...แบบผู้ร้ายมากกว่า”

“ข้ารู้ว่าฝ่าบาทมีวิธีมากมาย ทว่าน่าเสียดาย ข้าทำลายมันหมดโดยไม่ตั้งใจเสียแล้ว บอกตามตรง ข้าไม่คิดสำนึกเลยสักนิด”

หลี่เจิ้งยิ้มแย้มและกล่าวโดยไม่แยแสว่า

“เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิด เจ้าสามารถทำลายแผนของข้าได้ นั่นแหละคือที่ลูกชายของข้าควรจะเป็น!”

“คำถามข้อที่สี่”

หลี่จุ่นจ้องเขม็งไปที่ยังหลี่เจิ้งและพูดพร้อมรอยยิ้มว่า

“ดูจากท่าทางของท่านแล้ว ข้าคงจะเป็นลูกแท้ ๆ ของท่าน ดังนั้น แม่แท้ ๆ ของข้าคือใครหรือ?”