องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1349

“เจ้าค่ะ เซียนเซิง...”

ปันหมิ่นขานรับอย่างเชื่อฟัง

ความอารมณ์ร้อนของเฟิงอู่หังนั้นพร้อมจะปะทุในทันที ทว่าหลี่จุ่นเอื้อมมือไปห้ามเขาไว้พร้อมพูดว่า

“ไม่ต้องห่วง ข้าไม่เป็นไรหรอก”

เฟิงอู่หังจ้องมองทั้งสองคนจากลัทธิขงจื๊อด้วยสายตาเยือกเย็นก่อนจะเดินตามปันหมิ่นออกไปนอกเรือนรับรอง

หลี่จุ่นเดินเข้าไปนั่งลงอย่างไม่เกรงอกเกรงใจแล้วพูดว่า

“ได้ยินท่านพี่ปันบอกว่าท่านทั้งสองดีคิดแล้ว”

ผู้นำของลัทธิขงจื๊อพยักหน้าด้วยรอยยิ้มก่อนพูดว่า

“ถูกต้องแล้ว ไม่ว่าจะฆ่าหวังฉวนเหวินหรือต้องการยาสมุนไพร ลัทธิขงจื๊อของเราก็ทำได้ทั้งนั้น”

หลี่จุ่นใจสั่นเล็กน้อยพลางพูดด้วยรอยยิ้มว่า

“เห็นทีเซียนเซิงผู้เฒ่าคงจะมีสิ่งอื่นที่ต้องการ? บอกข้าได้หรือไม่ว่าต้องการสิ่งใด”

ทั้งสองคนจากลัทธิขงจื๊อสบตากันในทันที จากนั้นชายชราจ้องมองดวงตาของหลี่จุ่นพร้อมพูดช้าๆ ทีละคำว่า

“ข้าต้องการให้เจ้า... ฆ่าหลี่เจิ้งด้วยมือของเจ้าเอง”

หลี่จุ่นได้ฟังแล้วก็มีสีหน้าประหลาดใจ สายตากวาดมองไปที่ใบหน้าของพวกเขาสองคนชั่วครู่ แต่แล้วทันใดนั้นเขาก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า

“ท่านจะให้ข้าฆ่าบุตรชายของท่าน ซึ่งก็คือบิดาของข้าอย่างนั้นหรือ ฮ่าๆๆๆ ช่างน่าขันสิ้นดี ข้าสงสัยว่าพวกท่านไม่ใช่คน แต่เป็นสัตว์เดรัจฉาน”

ทั้งสองคนหน้าถอดสีในทันที และรู้สึกประหลาดใจมาก

แต่แล้วแววตาก็เย็นชาลงอย่างเร็วไว

หลี่่โจ้วพูดอย่างเย็นชาว่า

“เห็นทีเจ้าจะรู้เรื่องหมดแล้ว”

หลี่จุ่นจ้องหลี่่โจ้วด้วยสีหน้าเย็นชาพร้อมพูดว่า

“ใช่ ฉะนั้นข้าควรเรียกท่านว่าเสด็จปู่หรือท่านผู้นำลัทธิขงจื๊อดีล่ะ”

“อวดดี!”

หลี่ตังเทียนที่อยู่ข้างๆ พูดตำหนิในทันที

พลางมองหลี่จุ่นด้วยสีหน้าเคร่งขรึม และพูดว่า

“ในเมื่อเจ้ารู้สถานะของพวกเราแล้วใยจึงกล้าอวดดีเช่นนี้ ช่างเนรคุณเสียจริง”

“งั้นก็ไม่มีอันใดต้องเจรจา? จบกันแค่นี้ พวกท่านแย่งชิงแผ่นดินของพวกท่านกันเอง ข้าก็จะใช้ชีวิตของข้า ขอตัวลา”

หลี่จุ่นพูดจบก็เดินออกไปทันที

ส่วนหลี่่โจ้วและหลี่ตังเทียนถึงกับหน้าถอดสี

เมื่อหลี่ตังเทียนเห็นหลี่จุ่นจะกลับจริงๆ ก็รีบพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า

“เจ้าไปได้ แต่ต้องส่งมอบกองทัพของแคว้นหนานรวมทั้งปืนใหญ่ในมือของเจ้ามา สิ่งเหล่านี้เป็นของตระกูลหลี่ของข้า ในเมื่อเจ้าไม่ต้องการนั่งบนบัลลังก์นี้ งั้นเจ้าก็ต้องส่งมอบสิ่งเหล่านี้มา”

หลี่่โจ้วก็พยักหน้าเห็นด้วย แล้วพูดว่า

“จุ่นเอ๋อร์ เจ้าไม่ต้องการนั่งบนบัลลังก์นี้ก็ไม่เป็นไร ปู่ไม่บังคับเจ้า แต่จงส่งมอบทุกสิ่งในมือของเจ้าให้เรา จากนั้นเจ้าจะไปที่ใดก็สุดแล้วแต่เจ้า ในฐานะที่เจ้าเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลหลี่ แม้ไม่ต้องการบัลลังก์นี้ แต่เจ้าก็ควรเสียสละเพื่อราชวงศ์ของเราบ้าง”

หลี่จุ่นค่อยๆ หันหน้ากลับมามองเขาทั้งสองคนเหมือนมองคนบ้า จากนั้นพูดเยาะเย้ยด้วยรอยยิ้มว่า

“ข้าว่าพวกท่านบ้าไปแล้วจริงๆ ของของข้าจะกลายเป็นของพวกท่านไปได้อย่างไร การยึดครองด้วยอำนาจเผด็จการยังไม่หน้าด้านเท่าพวกท่านเลย อยากได้หรือ ฝันไปเถอะ”

พูดจบก็เดินสาวเท้าออกไป

“บังอาจ!”

หลี่ตังเทียนโมโหจนเลือดขึ้นหน้า ตะโกนร้องพร้อมง้างมือเตรียมจะฟาดไปที่แผ่นหลังของหลี่จุ่น