องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1350

ทว่า

หลี่จุ่นเตรียมตั้งรับไว้ล่วงหน้าแล้ว ทันทีที่เขาหันมาก็ปะทะฝ่ามือกับหลี่ตังเทียน

ปัง!

ร่างของหลี่ตังเทียนลอยกระเด็นออกไปทันที แต่หลี่จุ่นกลับไม่เป็นไรเลย เขาพูดเยาะเย้ยว่า

“ท่านอา ท่านแก่แล้ว ตอนนี้เป็นยุคสมัยของคนหนุ่มสาวเช่นข้าแล้ว ดูแลตัวเองให้ดีในวัยชราเถอะ”

หลี่ตังเทียนตะเกียกตะกายลุกขึ้นด้วยสีหน้าตกตะลึง

เขาแทบไม่เชื่อสายตาของตัวเอง

เขาทราบดีว่าหลี่จุ่นมีวรยุทธ์ แต่ไม่คิดว่าเขาเองจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา

ในเวลานี้หลี่่โจ้วผู้นำลัทธิขงจื๊อมีสีหน้าเคร่งขรึม เมื่อเห็นหลี่ตังเทียนถูกหลี่จุ่นโจมตีจนลอยกระเด็นออกไปอย่างง่ายดายเช่นนี้ ครู่ต่อมาเขาก็รีบจู่โจมอย่างเร็วไว

เขาพูดอย่างไม่พอใจว่า

“ในเมื่อเจ้าไม่ต้องการสิ่งที่ข้าเตรียมไว้ให้ งั้นเจ้ามีชีวิตอยู่ต่อไปก็ไร้ค่า วันนี้ข้าจะทำลายเจ้า และจองจำเจ้าไปชั่วชีวิต”

หลี่่โจ้วเคลื่อนไหวเร็วดังสายลม ชั่วพริบตาเดียวก็มาถึงตรงหน้าหลี่จุ่น

หลี่จุ่นตกใจจนหน้าถอดสี และสัมผัสได้ถึงพลังอันน่าสะพรึงกลัว

ในขณะที่ฝ่ามือของหลี่่โจ้วกำลังจะฟาดลงบนตัวเขา ทันใดนั้นเฟิงอู่หังก็พังประตูเข้ามาได้ทันเวลาพอดีพร้อมตะโกนลั่นว่า

“คิดจะทำอะไรลูกศิษย์ของข้า ฝันไปเถอะ”

ปัง!

เฟิงอู่หังเข้ามาได้ทันเวลาพอดี และปะทะฝ่ามือกับหลี่่โจ้วกลางอากาศ

ทว่า

หลี่่โจ้วมีวรยุทธ์เก่งกาจเหนือความคาดหมายอย่างมาก

ทันทีที่พลังอันน่าสะพรึงกลัวปะทุขึ้น ร่างของเฟิงอู่หังและหลี่จุ่นก็ลอยออกไปในชั่วพริบตา

โครม!

ทั้งสองคนลอยกระเด็นออกไปนอกเรือนรับรอง เฟิงอู่หังกระอักเลือดออกมาเต็มปาก จากนั้นรีบคว้าตัวหลี่จุ่นที่ได้รับบาดเจ็บเช่นกัน แล้วกระโดดขึ้นม้าและหนีไปทันที

หลี่่โจ้วและหลี่ตังเทียนไล่ตามออกมา เมื่อเห็นว่าเขาทั้งสองควบม้าหนีไปแล้ว หลี่่โจ้วก็รีบกระโดดขึ้นม้าอีกตัวแล้วไล่ตามไปด้วยสีหน้าเยือกเย็นทันที

ใต้หล้านี้ไม่มีผู้ใดสามารถหลุดพ้นจากการควบคุมของเขาไปได้ แค่เด็กหนุ่มธรรมดาคิดอยากจะหนีอย่างนั้นหรือ

ไม่มีทาง

เขาไม่ยอม

ในเมื่อคิดทําการใหญ่ เขาไม่ยอมให้เกิดความผิดพลาดแม้แต่น้อยขึ้นต่อหน้าต่อตาเขา

หากควบคุมไม่ได้ งั้นก็ฆ่าทิ้งเสีย

ก็แค่ฆ่าหลานชายคนหนึ่งเท่านั้น แม้แต่ลูกชายแท้ๆ เขาก็เคยฆ่ามาแล้วด้วยมือของเขาเอง

หลี่่โจ้วรีบควบม้าไล่ตามไป สายตาเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง

เฟิงอู่หังรีบควบม้าสุดกำลัง

แต่น่าเสียดายที่พวกเขาขี่ม้าตัวเดียวกัน ม้าต้องแบกรับน้ำหนักมากเกินไป มันจึงวิ่งไม่เร็ว

เมื่อเห็นเขาไล่ตามใกล้เข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ ทันใดนั้นหลี่จุ่นพลันถอนหายใจแล้วพูดว่า

“ท่านอาวุโส พวกเราหนีไม่พ้นแน่ ท่านหนีไปก่อนเถอะ หากข้ากลับไปรับผิดตอนนี้ เขาคงไว้ชีวิตข้า”

“เฮ่อ ไร้สาระ”

เฟิงอู่หังพูดอย่างเย็นชาพร้อมควบม้าอย่างสุดกำลัง

ทว่า

ม้าของหลี่่โจ้วใกล้เข้ามาทุกที ไม่นานม้าสองตัวก็อยู่ห่างกันไม่ถึงร้อยก้าว

“จุ่นเอ๋อร์”

หลี่่โจ้วตะโกนว่า “หากเจ้าหยุดตอนนี้ ปู่จะไม่ทำร้ายเจ้า”

หลี่จุ่นไม่พูดอะไร แต่เฟิงอู่หังกลับตะโกนเย้ยหยันว่า

“ฝันไปเถอะปีศาจเฒ่า เขาไม่ใช่หลานของเจ้า เขาเป็นลูกศิษย์ของข้า เขาเป็นกษัตริย์ของแคว้นหนาน เขาไม่ยอมให้พวกเจ้าที่แม้แต่สัตว์เดรัจฉานก็ไม่ปานจูงจมูกอีกต่อไป”

“เฮ่อ รนหาที่ตาย” หลี่่โจ้วตะโกนลั่น

หลี่จุ่นยิ้มเฝื่อนแล้วพูดว่า

“ซวยแล้วท่านอาวุโส คราวนี้ท่านทำให้เขาโกรธจัดแล้ว เราสองคนอาจจะหนีไม่รอดแล้ว ท่านโยนข้าลงไปเถอะ”