องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1351

“เจ้าหนู เจ้ามัวเพ้อเจ้ออะไร เจ้าเป็นศิษย์ของข้า ต่อให้ข้าตาย เจ้าก็ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป!”

เฟิงอู่หังดุแกมหัวเราะ

หลี่จุ่นรู้สึกถึงความอบอุ่นภายในใจอันแสนยากที่จะได้รับ จากนั้นจึงพูดด้วยรอยยิ้ม

“แต่ข้าไม่เคยเรียกท่านว่าอาจารย์เลยสักครั้ง”

“เจ้าไม่ใช่พวกผู้หญิงเสียหน่อย ทำไมจู้จี้จุกจิกขนาดนี้ จะเรียกหรือไม่เรียกมันไม่สำคัญเลย ข้าไม่สนใจเรื่องพวกนี้!” เฟิงอู่หังตอบ

หลี่จุ่นยิ้ม

ทันใดนั้นหลี่่โจ้วที่อยู่ด้านหลังก็ตะโกนออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว จากนั้นก็ใช้วิชาตัวเบาพุ่งทะยานเข้ามา!

เฟิงอู่หังรู้สึกได้ จึงถามทันทีว่า

“เจ้าหนู หมัดวชิระเทวราชของเจ้าฝึกถึงไหนแล้ว”

หลี่จุ่นตอบ “ตอนนี้สามารถต่อยวัวตายได้ด้วยหมัดเดียว!”

“ดีมาก! ข้าพอใจมาก!”

เฟิงอู่หังหัวเราะอย่างพอใจ!

ทันใดนั้นก็ทะยานตัวขึ้นฟ้าแล้วตะโกนดังลั่น

“เจ้าหนู จงดูข้าใช้หมัดวชิระเทวราชเป็นครั้งสุดท้าย!”

“ท่านอาวุโส!”

หลี่จุ่นตกใจจนหน้าซีด รีบหยุดม้าทันที!

ม้าหยุดกะทันหันบนเส้นทางที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ ทำให้หิมะฟุ้งกระจายไปทั่ว!

ท่ามกลางท้องฟ้ายามค่ำคืน หลี่โจ้วและเฟิงอู่หังทะยานมาปะทะกันกลางอากาศ แล้วทั้งคู่ก็ตกลงสู่พื้น!

เฟิงอู่หังถอยหลังไปหลายสิบก้าวกว่าจะทรงตัวได้ เขากระอักเลือดออกมา ร่างกายโซซัดโซเซ ตะโกนว่า

“เจ้าหนู เห็นแล้วใช่ไหม! นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่อาจารย์จะแสดงหมัดวชิระเทวราช! จับตาดูล่ะ!”

จากนั้นก็ส่งเสียงคำรามพร้อมพุ่งตัวเข้าหาหลี่โจ้ว และพูดว่า

“ไอ้ปีศาจเฒ่า เอาหมัดวชิระเทวราชของข้าไปกินซะ! นี่เป็นชื่อที่ศิษย์ของข้าตั้งให้! ข้าจะอัดเจ้าจนต้องร้องขอชีวิต!”

หมัดวชิระเทวราชที่แข็งแกร่งและทรงพลัง เมื่ออยู่ในมือของเฟิงอู่หังนั้นช่างยอดเยี่ยมยิ่งนัก!

แม้แต่ผู้แข็งแกร่งแบบหลี่โจ้ว ชั่วขณะหนึ่งถึงกับไม่กล้าปะทะโดยตรง!

เมื่อเฟิงอู่หังใช้มันครบทุกกระบวนท่า ร่างกายที่สาหัสของเขาก็ยิ่งอ่อนแรง เขาหัวเราะและตะโกนว่า

“เจ้าหนู เรียกข้าว่าอาจารย์สิ! แล้ว...รีบหนีไป!”

หลี่จุ่นมองดูด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว

เห็นเฟิงอู่หังใช้หมัดวชิระเทวราชครบทุกกระบวนท่า ก่อนร่างกายจะไร้เรี่ยวแรง และถูกหลี่โจ้วฉวยโอกาสโจมตีทะลุเข้าไปที่ไหล่ของเขา!

“อาจารย์!!!”

หลี่โจ้วเช็ดมือที่เปื้อนเลือด ยืนอยู่ที่เดิมด้วยสีหน้าที่เย็นชา!

กำลังท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มีหิมะโปรยปราย หันหน้าไปยังเมืองหลวงแคว้นหนาน พูดด้วยความเย็นชา

“ข้าให้โอกาสเจ้าแล้ว เจ้าไม่รับ...ข้าก็จะทำลายเจ้าด้วยมือข้าเอง! พี่ใหญ่จะโทษข้าไม่ได้ เพราะเจ้าไม่รับมันเอาไว้เอง!”

พายุหิมะโหมกระหน่ำ!

หลี่จุ่นควบม้ากลับมาถึงประตูเมือง ยังไม่ทันเข้าไปร่างของเขาก็ตกลงจากหลังม้า ล้มลงในกองหิมะเสียงดังสนั่น

ที่เมืองหลวงหิมะตกเยอะมาก ความหนาวเย็นแทรกซึมเข้าไปถึงกระดูก!

“กุนซือ!”

“มานี่เร็วเข้า กุนซือกลับมาแล้ว!”

“รีบไปแจ้งจวนแม่ทัพว่ากุนซือกลับมาแล้ว!”

“…”

ทหารยามที่ป้องกันประตูเมืองเห็นหลี่จุ่นตกจากหลังม้าก็ตกใจ และรีบเข้ามาช่วย

ทว่า!

หลี่จุ่นพยายามยันตัวเองขึ้นมาด้วยความยากลำบาก ร่างกายของเขาสั่นสะท้านด้วยความหนาวเหน็บ แม้ว่าที่คิ้วจะเต็มไปด้วยน้ำค้างแข็ง แต่สายตาก็ยังคงจ้องอย่างแน่วแน่ และสั่งการด้วยน้ำเสียงอันเยือกเย็น

“สั่งการค่ายทหารปืนใหญ่...เคลื่อนทัพเข้าใกล้เรือนรับรองในระยะสิบลี้ แล้วยิงปืนใหญ่สามพันลูก!”