องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1352

เมื่อค่ายทหารปืนใหญ่ได้รับคำสั่ง ก็รีบเคลื่อนปืนใหญ่เข้าประจำที่ทันที!

เข็นมันไปตามทาง

และทำการทิ้งระเบิดในตำแหน่งที่กำหนดเอาไว้ตามคำสั่งของหลี่จุ่น!

ผ่านไปทางไหนก็มีแต่เสียงระเบิดกึกก้อง

หินและดินกระจาย!

ตั้งแต่ระยะทางสิบลี้เป็นต้นไป มีระเบิดยาวต่อเนื่องไปจนถึงเรือนรับรอง และมุ่งหน้าต่อไปอีกสามลี้!

ทุกพื้นที่ขณะนี้กำลังกลายเป็นซากปรักหักพัง!

การระเบิดนี้ดำเนินไปจนถึงรุ่งเช้า!

ฟ้าเริ่มสว่างแล้ว

เสียงปืนใหญ่เงียบลง หิมะก็หยุดตก

ตะวันโผล่พ้นขอบฟ้า

ร่างของเฟิงอู่หังถูกพบโดยทหารปืนใหญ่และนำกลับมา

หลี่จุ่นสวมเสื้อคลุมขนหิมะ เดินไปที่ประตูเมืองด้วยการพยุงของอาหยวนและหูเอ่อร์หยาหย่า พร้อมกับไอเบา ๆ ใบหน้าซีดเซียว

ส่วนผู้เฒ่าคนนั้นหลับตาลงไปตลอดกาล

นอนนิ่ง ๆ บนรถปืนใหญ่ บนตัวมีหิมะตกใส่เล็กน้อยราวกับว่าฟ้าดินกำลังส่งเขาเดินทาง

ร่างของเขายังคงสมบูรณ์ แม้จะถูกระเบิดก็ไม่ได้ทำให้เขาได้รับความเสียหายแม้แต่น้อย

“อาจารย์…”

หลี่จุ่นยืนเงียบอยู่ข้าง ๆ ร่างของเฟิงอู่หัง พูดอะไรไม่ออกเป็นเวลานาน

ความเศร้าโศกอุดอยู่ที่ลำคอ สุดท้ายก็ทำได้เพียงเอ่ยเรียกเบา ๆ

วันนี้

คนทั้งประเทศตกอยู่ในความเศร้า!

เฟิงอู่หังจอมทัพอันดับหนึ่งของแคว้นหนานหลับไปตลอดกาล

หลี่จุ่นสั่งการให้จัดงานศพให้กับเฟิงอู่หัง โดยที่ตัวเขาเองจะเป็นผู้ดำเนินพิธีฝังที่ภูเขาเทียนเหยี่ยนด้วยตนเองในอีกสามวัน

จากนั้นหลี่จุ่นก็ออกคำสั่งแต่งตั้งเฟิงอู่หังเป็นเทพแห่งการต่อสู้ผู้ยิ่งใหญ่ ผู้ซึ่งมีความซื่อสัตย์ มีศีลธรรมอันดี และเป็นผู้ทรงกรุณา

เรียกสั้น ๆ ว่า เทพแห่งการต่อสู้!

ตอนมีชีวิตเป็นผู้คลั่งไคล้การต่อสู้ ชีวิตหลังความตายเป็นเทพแห่งการต่อสู้!

บางทีอาจเป็นเพราะฟ้ามีตา หิมะหยุดตกเป็นเวลาสามวัน รอจนกว่าเทพแห่งการต่อสู้จะถูกฝัง จากนั้นหิมะก็กลับมาตกอีกครั้ง

หิมะตกอีกสามวัน

หิมะหนาปกคลุมทั่วทั้งพื้นดิน ถนนหนทางต่างก็ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ ไม่สามารถสัญจรได้!

สิ่งมีชีวิตไม่สามารถออกไปไหนได้

“อาการบาดเจ็บภายในไม่ร้ายแรงนัก แต่ยังต้องพักฟื้น อย่าเผลอใช้วรยุทธ”

ณ จวนชิ่งหวัง

เฟิงฉีถัวตรวจชีพจรของหลี่จุ่นเสร็จก็ถอนหายใจเบา ๆ และเตือนเขา

หลังจากนั้นก็เจอหิมะตกหนัก ไม่สามารถออกเดินทางได้

ดังนั้น ในจดหมายเป็นการแสดงความเสียใจของเฟิงเป่าจิน และตอบเรื่องทิศทางของการฟื้นฟูลัทธิขงจื๊อ

ในจดหมายบอกว่าหลี่โจ้วและลูกชายของเขาไม่ได้กลับไปเมืองซ่างหยวน

แต่เมืองซ่างหยวนก็ได้เตรียมรับมือไว้แล้ว จึงไม่ต้องกังวล

หลี่จุ่นอ่านจดหมายเสร็จก็เงียบไปครู่หนึ่ง แล้วเผาจดหมายทิ้ง

ทัวทัวเห็นท่าทางของเขาก็หลั่งน้ำตาด้วยความโศกเศร้า จึงโน้มศีรษะของเขาเบา ๆ มาซบลงบนอกของนาง

“คนดี พวกเราทุกคนยังอยู่ตรงนี้ เราจะอยู่กับเจ้าเสมอ…”

ทัวทัวน้ำตาไหลและจูบหน้าผากของเขา

หลี่จุ่นเงยหน้ามองนางและพูดว่า

“ทัวทัว ข้าอยากนอนสักงีบ”

จากนั้นเขาก็ซบในอ้อมอกของทัวทัวและหลับไป

ทัวทัวยิ้มทั้งน้ำตา

“นอนเถอะ คนดีของข้า”

หูเอ่อร์หยาหย่าและอาหยวนหลั่งน้ำตาอยู่ข้าง ๆ

หลี่จุ่นไม่ได้หลับมาหลายวัน ในที่สุดตอนนี้ก็ได้หลับแล้ว

พวกนางดีใจแต่ก็เศร้าด้วยเช่นกัน