องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1353

หลี่จุ่นนอนหลับครั้งนี้ นอนไปเป็นเวลาสองวันสองคืน

เมื่อตื่นขึ้นมา ก็นอนอยู่บนเตียงแล้ว

แต่ข้างกายเขามีผู้หญิงอีกคนโผล่มา จักรพรรดินี!

เมื่อเห็นจักรพรรดินี หลี่จุ่นก็อ้าปากค้าง รู้สึกคาดไม่ถึง ยิ่งกว่านั้นก็รู้สึกประหลาดใจอย่างยินดี

ถ้อยคำมากมายสรุปได้สั้นๆว่า

“ท่านกลับมาแล้ว…”

จักรพรรดินีสังเกตเห็นว่าหลี่จุ่นตื่นแล้ว ก็เข้ามาใกล้และเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ใช่แล้ว ข้ากลับมาแล้ว ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม?”

วินาทีนี้โฉมหน้าจักรพรรดินียังคงไม่เปลี่ยน สวยงามสง่าเหมือนเดิม

บนใบหน้าเผยความกังวลใจอย่างอ่อนโยน

ไม่เจอกันหนึ่งวัน ราวกับจากกันสามปี…ก็คือความรู้สึกของทั้งสองในเวลานี้

หลี่จุ่นรู้สึกตัวเองไร้เรี่ยวแรง แต่ยังคงมีแรงโผเข้ากอดจักรพรรดินีอย่างจัง

จักรพรรดินีอึ้งไปชั่วครู่

แต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร สีหน้าแดงขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็ค่อยๆกอดเขากลับ

ทั้งสองแค่กอดกันเท่านั้น ไม่ได้ทำเรื่องอย่างอื่น

สัมผัสได้ถึงเสียงหัวใจเต้นและความอบอุ่นของกันและกัน คล้ายกับว่าเป็นช่วงเวลาที่งดงามที่สุดของชีวิต

ผ่านไปหนึ่งชั่วยาม

หลี่จุ่นทานโจ๊กอย่างสบายใจภายใต้การดูแลอย่างใกล้ชิดของจักรพรรดินี เฟิงฉีถัวบอกว่านอนพักมานาน จะต้องทานโจ๊กก่อน

จักรพรรดินีก็ทำตาม กำชับให้คนต้มโจ๊กมาให้

จักรพรรดินีป้อนโจ๊กให้เขาทานด้วยมือตนเอง ไม่มีการโต้ตอบแต่อย่างใด แต่กลับเต็มไปด้วยความชื่นมื่น

“ฝ่าบาท ระยะนี้ท่านไปไหนมา?” หลี่จุ่นทานโจ๊กพลางเอ่ยถาม

จักรพรรดินีลังเลอยู่ชั่วครู่ จนสุดท้ายก็เอ่ยขึ้นว่า

“ข้าไปแก้แค้นให้อาจารย์”

หลี่จุ่นตกใจกะทันหัน และเอ่ยว่า

“ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม?!”

จักรพรรดินียิ้มเล็กน้อย และส่งเสียงเบาๆเอ่ยขึ้นว่า

“ไม่เชื่อข้าหรือ ท่านคิดว่าข้าคือาจารย์ผู้หญิงของท่านคนนั้นหรือ ข้าจะวู่วามเช่นนั้นได้อย่างไร ทำเรื่องที่ตนเองไม่มีความมั่นใจ”

มีศิษย์น้องอยู่ด้วยทั้งคน ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่มีทางเกิดเรื่องขึ้นกับข้าได้แน่!

หลี่จุ่นโล่งอกไปที จากนั้นก็เอ่ยถามว่า

“แล้วสุดท้ายเป็นอย่างไร?”

จักรพรรดินีเอ่ย “นับว่าแก้แค้นให้อาจารย์ได้สำเร็จแล้ว”

หลี่จุ่นตกตะลึง

จักรพรรดินีได้ฆ่าหวังฉวนเหวินตายแล้ว?

ครั้งนี้ได้รู้ว่าเรือนข้างๆจวนจิ่งอ๋องก็คือที่พักชั่วคราวของศิษย์น้อง

ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้

โลกช่างกลมจริงๆ

ทั้งสองมองหน้ากันและกัน และเผยรอยยิ้มที่สดใสออกมา

หลี่จุ่นใคร่ครวญสักพัก ทันใดนั้นก็เอ่ยว่า

“ฝ่าบาท ข้าจะกล่าวกับท่าน เมื่อก่อนศิษย์น้องคิดว่าข้าเป็นบุตรชายของหลี่ตังเทียน และคิดจะจับตัวข้ามารับตำแหน่งเจ้าลัทธิ ข้าบอกปฏิเสธไป ตอนนี้นางคิดว่าข้าตายไปแล้ว แต่มีอยู่เรื่องหนึ่ง ท่านต้องบอกให้นางทราบ หลี่ตังเทียนยังมีชีวิตอยู่!”

ทันใดนั้นจักรพรรดินีก็รู้สึกตะลึง

แผนการของศิษย์น้องนางเองก็ไม่ค่อยชัดเจนเหมือนกัน

แต่ชื่อหลี่ตังเทียนผู้นี้นางเคยได้ยินมาบ้าง

จักรพรรดินีนึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้ จึงเอ่ยถามว่า

“บอกข้าสิ ท่านกับเฟิง…แม่ทัพผู้เฒ่า เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

การจากไปของเฟิงอู่หัง จักรพรรดินีก็โศกเศร้าเสียใจอย่างมาก

แต่หลังจากหลี่จุ่นกลับมาก็ไม่ได้เล่าให้ทุกคนฟังว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ฉะนั้นจักรพรรดินีจึงยังไม่เข้าใจ

แววตาของหลี่จุ่นเย็นเยือกลง เอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักใจว่า

“จักรพรรดิเกาจู่ของราชวงศ์อู่…ยังมีชีวิตอยู่ เขาก็คือผู้นำลัทธิขงจื๊อ! อีกอย่าง ยังเป็นผู้มีวรยุทธ์แข็งแกร่งที่สุดในตอนนี้ ข้าเพียงแต่ถูกคลื่นพลังของเขากระทบ ก็ได้รับบาดเจ็บอย่างสาหัส!”