องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1372

“แม่ทัพทุกท่านโปรดยืนขึ้น”

หลี่จุ่นพยักหน้าก่อนขอให้พวกเขาลุกขึ้น

จากนั้นให้ซือคงซั่วนำตราประทับพิเศษที่ทำด้วยทองสี่อันและราชโองการของมหาจักรพรรดิออกมา

เขาลุกขึ้นไปหยิบราชโองการของมหาจักรพรรดิก่อนจะอ่านเสียงดังว่า

“เหมันตฤดู เดือนสิบเอ็ด รัชศกเหรินหวงปีที่หนึ่ง ข้าสำนึกในคุณฟ้าดินจึงสถาปนาจักรวรรดิพันธมิตรจงหยวน ข้าเหรินหวง... ขอแต่งตั้งหลี่ทงเป็นผู้บัญชาการกองทัพพันธมิตรที่หนึ่ง โดยดำรงตำแหน่งจอมพล”

เจิ้นเป่ยอ๋องรีบก้าวไปรับตราพยัคฆ์ด้วยความเคารพก่อนกล่าวทูลอีกครั้งว่า

“ขอบพระทัยมหาจักรพรรดิที่ทรงกรุณา กระหม่อมจักจงรักภักดีจนชีวิตจะหาไม่พ่ะย่ะค่ะ”

“ดี”

หลี่จุ่นพยักหน้า แล้วกล่าวต่อว่า

“บัดนี้ข้าขอแต่งตั้งจ้าวจิ่งจ้งเป็นผู้บัญชาการกองทัพพันธมิตรที่สอง โดยดำรงตำแหน่งจอมพล”

นี่เป็นครั้งแรกที่เหยียนอ๋องชราได้พบกับหลี่จุ่นหลังเดินทางมาถึงแคว้นหนานจึงตกตะลึงเล็กน้อย แต่ก็ก้าวไปรับตราพยัคฆ์ด้วยความเคารพแล้วกล่าวทูลว่า

“ขอบพระทัยมหาจักรพรรดิที่ทรงกรุณา... กระหม่อมจักจงรักภักดีจนชีวิตจะหาไม่พ่ะย่ะค่ะ”

หลี่จุ่นกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า

“ลำบากท่านแล้ว”

เหยียนอ๋องชรามีสีหน้าแปลกเปลี่ยนในทันที รีบก้มตัวพร้อมก้าวถอยหลังกลับ

หลี่จุ่นกล่าวต่อว่า

“บัดนี้ข้าขอแต่งตั้งเยเน่ยคู่และเถี่ยกู่เป็นผู้บัญชาการกองทัพพันธมิตรที่สาม โดยดำรงตำแหน่งจอมพล”

ทั้งสองคนก้าวไปข้างหน้าเพื่อคารวะพร้อมกล่าวเสียงดัง

“￥*&*%&...”

หลี่จุ่นฟังไม่เข้าใจก็ถูกต้องแล้ว

ทั้งสองคนรับตราพยัคฆ์แล้วก้าวถอยหลังกลับ

จากนั้น

หลี่จุ่นกล่าวต่อว่า

“แต่งตั้งอวี่เหวินจิ้งเป็นผู้บัญชาการกองทัพพันธมิตรที่สี่ โดยดำรงตำแหน่งจอมพล”

“ขอบพระทัยมหาจักรพรรดิที่ทรงกรุณา... กระหม่อมจักจงรักภักดีจนชีวิตจะหาไม่พ่ะย่ะค่ะ” อวี่เหวินจิ้งก้าวออกมาคารวะ ก่อนรับตราพยัคฆ์แล้วก้าวถอยหลังกลับ

หลังแต่งตั้งยศเสร็จสิ้น หลี่จุ่นก็แจกระเบียบเกี่ยวกับการแต่งตั้งตำแหน่งรองแม่ทัพและอื่นๆ ในกองทัพ รวมถึงกฎระเบียบในการผู้นำระดับแม่ทัพ

เนื่องจากเป็นการรวมกองทัพใหม่ ซึ่งมีคนจากแคว้นหลางและแคว้นเฟิงเฉวี่ยนที่พูดต่างภาษาเป็นหนึ่งในนั้นด้วย เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดความขัดแย้งจึงจำเป็นต้องเลือกผู้นำระดับแม่ทัพของกองทัพพันธมิตรที่สามอย่างรอบคอบ

ส่วนอีกสามกองทัพนั้นดูจะแต่งตั้งง่ายกว่าหน่อย แต่ก็ไม่ควรตัดสินใจแบบสุ่มสี่สุ่มห้า จะเลือกเฉพาะคนจากราชวงศ์อู่เดิมหรือแคว้นหนานเดิมไม่ได้ จำเป็นต้องจัดแบ่งให้เท่าๆ กัน

ในระเบียบนั้นยังมีข้อบังคับที่ตายตัวบางประการ

“เพคะฝ่าบาท”

อ๋องแคว้นหลางได้มอบอำนาจในการตัดสินใจทุกอย่างให้นางก่อนมา บัดนี้ได้ดินแดนกว้างใหญ่ขนาดนี้แล้ว ยิ่งไม่มีปัญหาอะไรเลย

เหล่าพสกนิกรของแคว้นหลางก็เต็มใจอย่างยิ่งที่จะไปอาศัยอยู่ในดินแดนของจงหยวน

นี่เป็นเรื่องที่ดีมาก

จากนั้นหลี่จุ่นหันไปทางจักรพรรดินีแล้วกล่าวว่า

“ทุกอย่างในแคว้นหนานให้เป็นไปตามเดิม ไม่ต้องเปลี่ยนแปลงอันใด”

“น้อมรับพระบัญชาของฝ่าบาทเพคะ” จักรพรรดินีพยักหน้า

จากนั้นหลี่จุ่นก็หันไปทางอวี่เหวินจิ้งพร้อมกล่าวว่า

“จากนี้ไปเจียงหนานและอีกสามมณฑลจะอยู่ภายใต้การบริหารจัดการของจงตู ส่วนราชวงศ์อู่บริหารจัดการสี่มณฑลที่เหลือต่อไป”

อวี่เหวินจิ้งขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่แล้วก็พยักหน้าและกล่าวว่า

“พ่ะย่ะค่ะมหาจักรพรรดิ”

เขารู้ถึงแผนร้ายในใจของหลี่จุ่น

อย่าเพิ่งดีใจกับการแบ่งเช่นนี้ เกรงว่าอีกไม่กี่ปีข้างหน้า แต่ละแคว้นอาจไม่เหลืออยู่แล้ว ตอนนี้ยังมีสิทธิ์ปกครองตนเอง แต่เกรงว่าอีกไม่กี่ปีข้างหน้าแต่ละแคว้นอาจถูกปกครองโดยจงตูแต่เพียงผู้เดียว

และในความเป็นจริงแล้วหลี่จุ่นก็คิดเช่นนั้น