องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1375

หลี่จุ่นนำทหารทั้งหมดของแคว้นหนานกลับเมืองซ่างหยวน

กองทัพใหญ่กรีฑาทัพอย่างเกียงไกร สร้างความฮือฮาไปทั่วเมืองซ่างหยวน

หลี่จุ่นรีบไปที่บ้านตระกูลเฟิงทันทีที่กลับมา

บัดนี้หลี่จุ่นมีสถานะเป็นผู้นำจงหยวน เป็นมหาจักรพรรดิเหรินหวง คนทั้งตระกูลเฟิงล้วนต้องคุกเข่าต้อนรับ

หลี่จุ่นยืนอยู่หน้าประตูบ้านตระกูลเฟิง แต่ไม่ได้รีบร้อนเข้าไป

เมื่อเขาเห็นคนในตระกูลเฟิงทุกคนคุกเข่าต้อนรับที่ประตูใหญ่ก็รีบสั่งให้พวกเขาลุกขึ้น

ทันใดนั้นพลันมีปัญหาหนึ่งผุดขึ้นมาในใจของเขา

นอกจากศัตรูจะคุกเข่าร้องขอความเมตตาจากเขาแล้ว เขาก็ไม่ชอบให้ใครคุกเข่าต่อหน้าเขาจึงรับสั่งกับราชเลขานุการที่อยู่ข้างๆ ว่า

“จากนี้ไปพสกนิกรใต้หล้าไม่ต้องคุกเข่าเมื่อเจอเรา”

ราชเลขานุการก็คือเลขา เป็นตำแหน่งใหม่ที่หลี่จุ่นตั้งขึ้น มีหน้าที่รับผิดชอบช่วยเหลือหลี่จุ่นบริหารราชการแผ่นดิน

ก็เหมือนกับเลขาในยุคปัจจุบัน

ย่อมมีหน้าที่ถ่ายทอดพระบัญชาของหลี่จุ่น

“พ่ะย่ะค่ะ มหาจักรพรรดิ”

ราชเลขานุการที่ค่อนข้างมีอายุรีบจดบันทึกทันที

ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป พสกนิกรที่เข้าเฝ้าเหรินหวงเพียงแค่โค้งคำนับก็พอแล้ว ไม่จำเป็นต้องคุกเข่า

คนในตระกูลเฟิงต่างมองหน้ากันด้วยความประหลาดใจ คิดไม่ถึงเลยว่าหลี่จุ่นจะเปลี่ยนพิธีการคุกเข่าเพียงเพราะพวกเขา

จากนั้นคนในตระกูลเฟิงก็เชิญหลี่จุ่นเข้าไปในจวนด้วยความเคารพและอบอุ่น เมื่อหลี่จุ่นมองเห็นแม่หนูเฟิงหลิงหวนมีท่าทางอยากเข้าใกล้แต่ไม่กล้าเข้าใกล้ก็ควักมือเรียกนางทันทีพร้อมกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า

“เสี่ยวหวน มานี่ มาหาพี่จุ่นนี่”

เฟิงหลิงหวนรีบหันไปมองพ่อแม่และพี่สาวของนางทันที

“เสี่ยวหวน ไปเถอะ” นายหญิงใหญ่รีบกล่าวด้วยรอยยิ้มทันที

เฟิงหลิงหวนรีบวิ่งไปหาเขาด้วยความดีใจทันที หลี่จุ่นอุ้มนางแล้วกล่าวว่า

“โอ้โห ไม่เจอกันไม่ทันไร เจ้าตัวน้อยตัวหนักขึ้นเยอะเลยนะ”

“ฮ่าๆๆ”

แม่หนูน้อยหัวเราะร่าทันที

ตระกูลเฟิงก็เหมือนกับเป็นบ้านของหลี่จุ่น เหล่าทหารต่างรออยู่ในลาน แต่ไม่ได้เข้าไปรบกวน แม้แต่ราชเลขานุการก็ถูกสั่งให้รออยู่ในลาน

หลี่จุ่นเข้าไปทักทายคนในตระกูลเฟิงอยู่พักหนึ่ง จากนั้นถึงมองเห็นเฟิงหลิงจือนั่งอย่างเรียบร้อยอยู่อีกด้านจึงเอ่ยว่า

“ท่านป้า ท่านลุง ที่ข้ามาในวันนี้จริงๆ แล้วมีเรื่องอยู่เรื่องหนึ่ง ซึ่งค่อนข้างละลาบละล้วง แต่หวังว่าท่านทั้งสองจะตกลง”

เขาหันไปมองเฟิงหลิงจือแล้วกล่าวว่า

“หากท่านพี่หลิงจือยินดีที่จะแต่งกับข้า ข้าก็อยากจะสู่ขอท่านพี่หลิงจือ ท่านลุงท่านป้าโปรดยกเลิกสัญญาหมั้นหมายของท่านพี่หลิงจือด้วย”

ก่อนหน้านี้เขาทำอะไรไม่ได้เลย ทำได้เพียงมองดูเฟิงหลิงจือหมั้นหมายกับคนอื่น

ทุกคนในตระกูลเฟิงต่างตัวแข็งทื่อ ไม่มีใครกล้าเอ่ยปากรั้งไว้สักคน

หลังจากที่หลี่จุ่นเดินออกไปพ้นห้องโถงใหญ่ ทุกคนถึงหันมามองเฟิงหลิงจือด้วยความสงสัย

แม่หนูน้อยถึงกับตะโกนว่า

“ท่านพี่ ท่านหมายความว่าอย่างไร ท่านชอบพี่จุ่นไม่ใช่หรือ ตอนนี้พี่จุ่นมาสู่ขอท่านแล้ว เหตุใดท่านจึงไม่ตอบตกลง”

ทว่า

เฟิงหลิงจือกลับส่ายหน้าช้าๆ พร้อมกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า

“ข้าพูดความจริง ดูเหมือนข้า.. จะไม่ได้ชอบเขาขนาดนั้น ยิ่งรู้จักเขามากเท่าใดยิ่งไม่ชอบเขาแล้ว”

นายหญิงใหญ่ถอนหายใจในทันที

หลี่จุ่นเดินออกมา มองเหล่าแม่ทัพที่อยู่ในลานกว้างพลางกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า

“ถ่ายทอดคำบัญชาของข้า ยกทัพขึ้นเหนือ สถาปนาเมืองหลวงที่จงตู”

เขาหันกลับไปมองแวบหนึ่งพลางลอบถอนหายใจ

แท้จริงแล้วแม้จะเป็นเหรินหวงก็มีความรู้สึกเสียดาย

หลี่จุ่นก้าวเท้าข้ามประตูจวนตระกูลเฟิงก่อนนำทัพออกเดินทาง

สามวันต่อมา ก็ได้มีจัดพิธีราชาภิเษกเหรินหวงขึ้นที่จงตู

บัดนี้บ้านเมืองสงบสุขร่มเย็น