องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1376

เฟิงหลิงจือสวมชุดกระโปรงยาวสีเขียวอ่อน ซึ่งรัดรูปเล็กน้อย เผยให้เห็นเรือนร่างอันอรชรอย่างเต็มตา

นางหวีผมหน้ากระจก แล้วเกล้าผมด้วยปิ่นปักผม

ขณะที่จ้องมองใบหน้าอันสวยงามละเอียดลออในกระจก จู่ๆ นางพลันนึกถึงคนที่มักมีรอยยิ้มอันอบอุ่นคนนั้น

คนๆ นั้นเรียกขานนางว่าท่านพี่หลิงจือ

พี่หลิงจือ พี่หลิงจือ พี่หลิงจือ...

พี่หลิงจือ...

“จิ่งจุ่น...”

หลังรู้สึกผิดหวังและท้อใจเฟิงหลิงจือก็ถอนหายใจยาวๆ ก่อนพึมพำเบาๆ

น้ำตาค่อยๆ ไหลรินอาบแก้ม

ความรักเกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว... ลึกซึ้งเกินกว่าจะอธิบาย

ทันใดนั้นนางพลันรู้สึกเสียดาย

..........

ที่จงตู

พระราชวังเหรินหวงกำลังอยู่ระหว่างการก่อสร้าง

ช่างฝีมือผู้เชี่ยวชาญทำงานทั้งวันทั้งคืน ซึ่งเริ่มก่อสร้างตั้งแต่สถาปนาจักรวรรดิ แต่ตอนนี้สร้างเสร็จแค่ท้องพระโรงเท่านั้น

แต่โชคดีที่ก่อสร้างเสร็จทันพิธีราชาภิเษกของมหาจักรพรรดิ และพิธีราชาภิเษกก็ดำเนินไปอย่างราบรื่นเช่นกัน

ถัดไปคือก่อสร้างสามพระตำหนักหกหมู่เรือนและตำหนักบรรทมของสนมและนางใน

จากนั้นคือตำหนักบรรทมของมหาจักรพรรดิ ห้องทรงพระอักษรเป็นต้น

ขณะนี้กำลังเร่งรีบก่อสร้างตำหนักบรรทมของมหาจักรพรรดิ คาดว่าจะสร้างเสร็จในเร็วๆ นี้

หลี่จุ่นจึงทรงงานในกระโจมกองทัพเป็นการชั่วคราว

เมื่อหลี่จุ่นมาถึงเมืองซ่างหยวน จ้าวเฟยเอ๋อร์และหวังเยียนหรันที่อยู่เมืองอวี๋เจียงก็ได้รับการเชื้อเชิญมาที่จงตูในฐานะพระสนมของมหาจักรพรรดิ

เมื่อหลี่จุ่นกลับมาถึงก็ได้พบปะกันพอดี

หลี่จุ่นรู้สึกหดหู่ใจเพราะเฟิงหลิงจือ แต่พอได้พบกับหญิงสาวทั้งสองคนก็ยิ้มแย้มอย่างมีความสุขทันที

เพียงแต่ เกรงว่าเฟิงหลิงจืออาจกลายเป็นความเสียดายตลอดกาลในใจของเขา

อย่างไรเสีย สิ่งที่ไม่ได้มาง่ายๆ ย่อมสร้างความวุ่นวายอยู่เสมอ

วันนี้

หวังโส่วหนิงอัครมหาเสนาบดีของจักรวรรดิมาเข้าเฝ้าหลี่จุ่นเพื่อทูลว่า

“มหาจักรพรรดิ บัดนี้กำแพงวังมั่นคง ทั่วหล้าสงบสุขแล้ว ถึงเวลาที่มหาจักรพรรดิควรแต่งตั้งผู้นำวังหน้าและวังหลังได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ในที่สุดหวังโส่วหนิงก็ยอมจำนนต่อแผนการของหลี่จุ่น เป็นอัครมหาเสนาบดีของจักรวรรดิโดยไม่เต็มใจ

อัครมหาเสนาบดีหวังของเราไม่สนเรื่องอื่น เรื่องแรกที่เขาทำคือบีบให้หลี่จุ่นแต่งตั้งวังหน้า เพราะนี่คือหน้าที่และอำนาจที่เขาสามารถใช้ได้ในฐานะอัครมหาเสนาบดี แล้วเหตุใดเขาจะไม่ทำมันล่ะ

ต้องบีบให้หลี่จุ่นแต่งตั้งบุตรสาวของเขาเป็นวังหน้าให้ได้

หลี่จุ่นมองใบหน้าที่แฝงไปด้วยความโกรธของหวังโส่วหนิง เห็นทีหากไม่ให้คำอธิบายกับเขาในวันนี้ เขาต้องสู้กับเขาสุดชีวิตแน่จึงพูดไม่ออกอยู่พักหนึ่ง

ทว่า

เขาสะบัดแขนเสื้อด้วยความโกรธก่อนจะหันหลังกลับและเดินออกจากกระโจมกองทัพทันที

ซึ่งทำให้หลี่จุ่นกลัดกลุ้มอย่างมาก

พ่อตาคนนี้เก่งจริงๆ

ไม่ไว้หน้าเขาเลยสักนิด

ไม่นาน ข่าวที่หลี่จุ่นทรงแต่งตั้งสนมทุกคนเป็นกุ้ยเฟยโดยไม่มีลำดับชั้นสูงต่ำก็ถูกประกาศให้ทราบทั่วราชอาณาจักร

ทัวทัว อาหยวน และหูเอ่อร์หยาหย่าที่อยู่ในกระโจมก็ได้รับข่าวนี้เช่นกัน ต่างก็ตกใจไปพักหนึ่งในทันใด

จากนั้นทัวทัวกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า

“เฮ่อ ช่างเอาใจคนเก่งเสียจริง”

นางเพียงรู้สึกไม่พอใจ นางกำลังตั้งท้องอยู่ควรได้เป็นใหญ่

แม้ว่าการที่จะนางจะได้เป็นใหญ่หรือไม่จะไม่เกี่ยวข้องกับท่าทีที่นางปฏิบัติต่อหญิงอื่น แต่นางก็ต้องการเป็นใหญ่

จักรพรรดินีก็ได้รับข่าวนี้เช่นกัน นางเพียงเงียบไป แต่ไม่ได้มีท่าทีมากนัก

สีหน้ายังคงเป็นปกติ

ผ่านไปไม่นานท่าทีของหญิงสาวทุกคนถูกรายงานถึงหลี่จุ่น เขาพอใจกับการตัดสินใจอันชาญฉลาดของตนเองมาก

และในขณะเดียวกันนั้น จู่ๆ อวี่เหวินจิ้งพลันวิ่งเข้ามาอย่างหน้าตาแตกตื่น แล้วกล่าวด้วยสีหน้าไม่สู้ดีว่า

“ฝ่าบาท เกิดเรื่องใหญ่แล้วพ่ะย่ะค่ะ กลุ่มลัทธิขงจื๊อกล่าวอ้างว่าองค์ใหญ่อยู่ในมือของพวกเขา ต้องการให้เราแลกเปลี่ยนด้วยปืนใหญ่พ่ะย่ะค่ะ”