องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1377

อะไรนะ ?!

องค์หญิงใหญ่ ?!

พี่หญิงหรือ ?!

สายตาของหลี่จุ่นหรี่ลง ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีตื่นเต้น

“ท่านหมายถึงพี่หญิงของข้า หลี่เหวินจวินน่ะหรือ ?!”

อวี่เหวินจิ้งพยักหน้าแล้วเอ่ยขึ้น

“มหาจักรพรรดิ ตอนนี้ควรทำเช่นใดดีเล่าพ่ะย่ะค่ะ ?”

“ตอนนี้คนของลัทธิขงจื๊ออยู่ที่ใดกันเล่า ?!” หลี่จุ่นเอ่ยด้วยเสียงเข้ม

พี่หญิง ในที่สุดก็มีข่าวคราวของท่านแล้วหรือ ?!

เพียงนึกแค่นี้ ในใจของหลี่จุ่นก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้นยิ่งนัก !

หลี่เหวินจวินเป็นสตรีคนแรกที่เขาได้ครอบครองหลังจากมายังโลกใบนี้ !

สำหรับเขาแล้ว หญิงสาวมีความสำคัญยิ่งกว่าคนอื่นมากนัก !

เขาตามหานางมาเนิ่นนาน แต่ก็ไม่พบเบาะแสอื่นใด

ในที่สุดตอนนี้ก็ได้ข่าวของนางอีกครั้งเสียที !

แล้วจะให้เขาไม่ตื่นเต้นได้อย่างไรกันเล่า ?!

อวี่เหวินจิ้งจึงเอ่ยขึ้น

“มหาจักรพรรดิ พวกเราควบคุมตัวคนส่งจดหมายไว้แล้ว แต่จะทำอย่างไรต่อต่างหากเล่าพ่ะย่ะค่ะที่สำคัญ !”

หลี่จุ่นพยักหน้า สีหน้าของชายหนุ่มเริ่มปรับตัวเป็นปกติแล้วเอ่ยขึ้น

“ข้าเข้าใจ ไปเอาตัวมันมาเดี๋ยวนี้ !”

อวี่เหวินจิ้งพยักหน้าแล้วเอ่ยรับคำสั่ง

“พ่ะย่ะค่ะมหาจักรพรรดิ !”

เมื่อกล่าวเสร็จ อวี่เหวินจิ้งก็รีบเดินออกจากกระโจมไป ไม่ทันไรก็ให้คนจับตัวบุรุษร่างสูงใหญ่แข็งแรงคนหนึ่งเข้ามา

บุรุษผู้นั้นยิ้มร่าเข้ามา ใบหน้าข้างซ้ายมีรอยสักลายแมงป่อง มองดูน่ากลัวนัก

หน้าตาเองก็ดูดุร้ายโหดเหี้ยมไม่แพ้กัน

หลี่จุ่นนั่งลงบนบัลลังก์มังกร ชายหนุ่มสวมฉลองพระองค์ด้วยชุดผาวลายมังกรห้าเล็บดูเปี่ยมไปด้วยอำนาจยิ่งนัก !

ซือคงซั่วที่ได้ขึ้นเป็นหัวหน้าองครักษ์แห่งวังหลวงแล้วรีบก้าวเท้าออกมาทันที เขาใช้ขาเตะจนชายหนุ่มร่างบึกบึนผู้นั้นเพื่อหวังให้อีกฝ่ายคุกเข่าลง แต่ตัวเองกลับเจ็บขาเพราะเตะจนต้องร้องโอย

เขารีบกอดขาตัวเองแล้วร้องตะโกนพลางเดินถอยไปทันที

ส่วนบุรุษร่างใหญ่ผู้นั้นกลับยิ้มร่าโดยไม่สะทกสะท้าน

เขาจ้องมองไปยังหลี่จุ่นที่อยู่บนบัลลังก์โดยไม่หวาดกลัว !

หลี่จุ่นเห็นเช่นนั้นก็ทำได้เพียงหรี่ตามอง

เป็นยอดฝีมือโดยแท้ !

“ไม่เลวเลย กล้าหาญยิ่งนัก !” หลี่จุ่นเอ่ยขึ้นในที่สุด

บุรุษร่างใหญ่ผู้นั้นได้ยินก็หัวเราะ

“มหาจักรพรรดิเหรินหวงช่างเปี่ยมล้นอำนาจ สง่าเกินใคร เพียงแต่การนั่งบัลลังก์จ้าวแห่งจงหยวนคงไม่พอกระมัง”

“บังอาจ !”

อวี่เหวินจิ้งตวาดลั่นด้วยความโกรธ

“เจ้าคนสารเลว กล้าดูหมิ่นมหาจักรพรรดิ รนหาที่ตายหรือ ?!”

ทว่า

หลี่จุ่นกลับส่ายหัว คล้ายบอกให้อีกฝ่ายเงียบเข้าไว้

“มหาจักรพรรดิอย่าเพิ่งใจร้อนไปเลย !”

เฉิงจงหู่มองหลี่จุ่นด้วยสีหน้ากระหยิ่มยิ้มย่องแล้วเอ่ยขึ้น

“ปืนใหญ่หนึ่งพันกระบอกนั้นแลกได้แค่นางตัวคนเดียว แต่ในท้องนางยังมีอีกคน อย่างน้อยต้องได้สักแปดร้อยกระบอกละนะ”

ในท้องนางยังมีอีกคนหรือ !

หลี่จุ่นฟังแล้วก็หรี่ตาลง สั่นสะท้านไปทั้งตัวในฉับพลัน

พี่หญิงท้องอย่างนั้นหรือ ?!

กับใครกันเล่า ?!

ต้องเป็นลูกของเขาแน่ !

“นาง... นาง... นางท้องหรือ ?”

น้ำเสียงของหลี่จุ่นยามเอ่ยถามนั้นสั่นเครือขึ้นมาเล็กน้อย

เฉิงจงหู่พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

“ใช่น่ะสิ ท้องแล้ว วางใจเถอะ ตอนจับนางข้าระวังสุด ๆ รับรองว่าไม่กระทบต่อเด็กในท้องแน่นอน”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของหลี่จุ่นก็เปี่ยมไปด้วยความยินดี

“ดี แม่ข้าละขอบใจเจ้ายิ่งนัก”

“บอกนางด้วยว่าไม่ต้องเกรงใจไป” เฉิงจงหู่ยิ้มรับ

หลี่จุ่นจึงโบกมือเป็นสัญญาณแล้วเอ่ยขึ้น

“ทหาร ไปเอาปืนใหญ่ของข้าออกมาแล้วนำไปส่งให้ใต้เท้าเฉิงสองพันกระบอก ข้ามีความสุขยิ่งนัก ขอแถมให้เขาไปอีกสองร้อยกระบอก !”