องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1378

เมื่อมหาจักรพรรดิออกคำสั่งแล้วก็มีทหารรีบพุ่งตัวออกไปทันที

จากนั้นก็ขนย้ายเอาปืนใหญ่สองพันกระบอกออกมาวางเรียงรายหน้าค่ายทหาร

เฉิงจงหู่เห็นดังนั้นก็ตื่นเต้นยิ่งนัก

“มหาจักรพรรดิช่างเป็นคนที่ใจป้ำจริง ๆ !”

หลี่จุ่นไพล่มือไปด้านหลัง แล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“ไปบอกหลี่โจ้วเถิด ให้พาตัวคนมาแลกกับของ !”

“แน่นอนอยู่แล้ว !”

เฉิงจงหู่หัวเราะแล้วเอ่ยขึ้น

“แต่ต้องขอให้มหาจักรพรรดิส่งคนนำปืนใหญ่เหล่านี้ไปส่งที่จวนชายแดนตะวันตกด้วย”

หลี่จุ่นพยักหน้ารับ “ไม่มีปัญหา แต่ข้าต้องขอพบตัวหลี่ตังเทียนหรือท่านอ๋องสามของเจ้าเสียก่อน ไม่อย่างนั้นข้าจะไม่ทำตามเงื่อนไข”

เฉิงจงหู่หัวเราะขึ้น “ไม่ได้หรอก”

หลี่จุ่นได้ยินเช่นนั้นจึงเอ่ยตอบ

“เช่นนั้นข้าก็ทำไม่ได้เช่นกัน ใครจะรู้ว่าเจ้าหลอกข้าหรือไม่ แม้แต่หน้าของพี่หญิงข้าก็ยังไม่ได้เห็น แล้วถ้าเอาปืนใหญ่พวกนี้ไปที่จวนชายแดนตะวันตกข้าไม่กลายเป็นคนโง่หรอกหรือ ?”

เฉิงจงหู่ได้ฟังดังนั้นก็ขมวดคิ้วพลางครุ่นคิดตาม ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“เช่นนั้นมหาจักรพรรดิรอสักครู่ ขอข้าไปถามดูก่อน”

หลี่จุ่นพยักหน้าตอบรับ

จากนั้นก็สั่งให้คนปล่อยตัวเฉิงจงหู่ไป

เฉิงจงหู่จึงขี่ม้าแล้วเดินทางออกไปทันที

“มหาจักรพรรดิ จะส่งคนตามมันไปหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ ?”อวี่เหวินจิ้งเอ่ยถามในทันที

หลี่จุ่นส่ายหน้า

“ไม่จำเป็น”

อวี่เหวินจิ้งเหลือบมองปืนใหญ่ที่ตั้งอยู่ แล้วจึงกัดฟันเอ่ยถามออกไป

“มหาจักรพรรดิจะใช้ปืนใหญ่แลกกับองค์หญิงใหญ่จริง ๆ หรือพ่ะย่ะค่ะ ?”

หลี่จุ่นพยักหน้ารับในทันที

”แลก !”

อวี่เหวินจิ้งอดทอดถอนใจไม่ได้

แบบนี้ไม่เท่ากับส่งอาวุธให้ศัตรูหรอกหรือ ?

หากให้อวี่เหวินจิ้งคิด เขายอมมองหลี่เหวินจวินตายไป แต่จะไม่ยอมส่งปืนใหญ่ไปเด็ดขาด

ก็แค่ผู้หญิงคนเดียว แม้ตายไปแล้วก็หาใหม่ได้

หรือต่อให้มีลูกแล้วจะทำไมเล่า ?

ตายไปแล้วก็มีใหม่ได้เช่นกัน !

เขาคิดว่าหลี่จุ่นจิตใจดีเกินไป แต่เขาก็ไม่กล้าเอ่ยคำนี้ออกมา เพราะถึงอย่างไรตอนนี้องค์หญิงใหญ่ก็ทรงพระครรภ์ หากเอ่ยออกไปคงไม่เหมาะนัก

หลี่จุ่นคล้ายว่าจะมองความกังวลของอวี่เหวินจิ้งออกจึงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“ไท่ซือวางใจเถิด”

อวี่เหวินจิ้งได้ยินเช่นนั้นก็นิ่งอึ้งไป ด้วยไม่รู้ว่าหลี่จุ่นไปเอาความมั่นใจนี้มาจากที่ใด แต่ก็ทำได้เพียงพยักหน้ารับ

หลี่จุ่นเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ

ริมสองฝั่งทางเดินนั้นล้วนแต่เป็นทหารที่สวมชุดเกราะพร้อมกระบี่เหน็บที่เอว สายตาดุดันน่ากลัวนัก

เปี่ยมไปด้วยอำนาจ

จนสถานการณ์เข้าสู่ความตึงเครียดขึ้นมาเสียได้ !

หลี่ตังเทียนหน้าซีดลงทันที แต่กลับไม่ได้มีท่าทีที่จะคุกเข่าลง หากแต่เลือกที่จะเอ่ยต่อ

“เสี่ยวจุ่น ระหว่างเราคงไม่ต้องทำเช่นนี้กระมัง ?”

หลี่จุ่นส่ายหน้า สีหน้าของชายหนุ่มนั้นเคร่งขรึมยิ่งนัก

“ไม่หรอก ต้องทำเช่นนี้แหละ !”

“นี่เจ้า !”

หลี่ตังเทียนกัดฟันกรอด ใบหน้าบอกบุญไม่รับยิ่งนัก

เฉิงจงหู่เองก็ขมวดคิ้วแล้วกันไปจ้องหลี่จุ่นก่อนจะตวาดขึ้นเสียงดัง

“ท่านอ๋องเช่นข้าคุกเข่าให้แก่ฮ่องเต้แห่งราชวงศ์อู่เท่านั้น !”

หลี่จุ่นพยักหน้ารับ

“ดีมาก”

จากนั้นชายหนุ่มก็หันไปมองไปอีกทาง เมื่อมองตามสายตาของหลี่จุ่นไปก็เห็นว่าเจียงเยว่ฉานใส่ผ้าคลุมหน้าเหาะเข้ามาด้วยชุดขาว

ในชั่วพริบตานั้นเอง

เจียงเยว่ฉานก็พุ่งตัวเข้ามาประชิดตัวเฉิงจงหู่ทันที !