องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1379

เมื่อเห็นว่ามียอดฝีมือลงมือ หลี่ตังเทียนก็หน้าถอดสีพลางร้องตะโกนขึ้นทันที

“หลี่จุ่น เจ้าคิดจะทำอะไรน่ะ ?! หยุดเดี๋ยวนี้นะ !”

ทว่า

เจียงเยว่ฉานลงมือได้รวดเร็วยิ่งนัก แม้ว่าเฉิงจงหู่จะเป็นยอดฝีมือ แต่ในช่วงเวลาที่เจียงเยว่ฉานลงมือไม่ทันไร ขาทั้งสองข้างของเขาก็ถูกเจียงเยว่ฉานฟันจนขาด จากนั้นก็เตะร่างของชายฉกรรจ์ให้มาอยู่ตรงหน้าหลี่จุ่น

หลี่จุ่นที่นั่งอยู่บนบัลลังก์มังกรนั้นไม่สนใจหลี่ตังเทียนแม้แต่น้อย หากแต่มองดูเฉิงจงหู่ที่กำลังค่อย ๆ ลุกขึ้นมาคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขา

“ข้าเคยบอกแล้วว่าข้าขอบคุณยิ่งนักที่เจ้าจับตัวพี่หญิงของข้า ข้าไม่ได้พูดไปเพียงเท่านั้น ตอนนี้ข้าจะตอบแทนเจ้าเป็นอย่างดี !”

“เจ้า...”

เฉิงจงหู่รับรู้ได้ถึงไอสังหารจากตัวของหลี่จุ่น สีหน้าจึงซีดลงไปถนัดตา

ทันใดนั้นเอง

หลี่จุ่นบีบคอชายฉกรรจ์เอาไว้แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ก็แค่ตัวตลกตัวหนึ่ง ยังกล้าที่จะทำตัวสามหาวต่อหน้าข้าเสียได้ สะกดคำว่าตายไม่เป็นอย่างนั้นหรือ ?! ข้าจะทำให้เจ้าได้รู้เองว่าความตายคืออะไร !”

ฉึก !

เพียงพริบตาเดียว เฉิงจงหู่ก็ถูกมือของหลี่จุ่นออกแรงกดเสียจนคอทะลุ

คอของเฉิงจงหู่เอียงลง สิ้นลมหายใจในทันที !

หลี่จุ่นโยนร่างของเฉิงจงหู่ไปตรงหน้าหลี่ตังเทียน จากนั้นก็มองอีกฝ่ายจากที่สูงแล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงยิ้มเยาะ

“ท่านอา ตอนนี้ท่านจะยอมคุกเข่าหรือไม่ ?”

สีหน้าของหลี่ตังเทียนย่ำแย่เสียยิ่งกว่าอะไร

เมื่อเห็นร่างของเฉิงจงหู่ที่นอนแน่นิ่ง เขาก็มองหลี่จุ่นด้วยสีหน้าเคร่งขรึมแล้วเอ่ยด้วยเสียงเย็นเฉียบ

“หลี่จุ่น เจ้าต้องทำถึงเช่นนี้เลยหรือ ?!”

“คุกเข่า !”

หลี่จุ่นตวาดขึ้นมา !

เจียงเยว่ฉานก้าวออกมา แล้วเตะเข่าทั้งสองข้างของหลี่ตังเทียนจนทรุดตัวลงคุกเข่า จากนั้นก็กดตัวเขาไว้กับพื้น

ท่านอ๋องสามถูกจับกดหัวลงกับพื้นเพื่อคารวะต่อหลี่จุ่นจนเลือดอาบหน้า

เจียงเยว่ฉานจึงค่อย ๆ ดึงผ้าปิดหน้านั้นออก มองหลี่ตังเทียนที่ใบหน้าอาบเลือดด้วยรอยยิ้มหยันแล้วเอ่ยถามขึ้นมา

“ท่านอ๋อง ข้าน้อยอย่างทราบว่า... พ่อแม่ของข้าน้อยคือใครอย่างนั้นหรือ ?”

ครั้นเมื่อหลี่ตังเทียนเห็นใบหน้าที่งดงามเจียงเยว่ฉานก็ถึงกับตกตะลึง พลางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตกใจ

“จ... เจ้าเองหรือ...”

เจียงเยว่ฉานได้ยินเช่นนั้นก็เอ่ยถามอีกครั้ง “พ่อแม่ของข้าคือใคร ?”

หลี่ตังเทียนอ้าปากค้าง หากแต่เลือกที่จะส่ายหน้าปฏิเสธ

“ข้า ข้าไม่รู้...”

“เหตุใดท่านจึงไม่รู้เล่า ? ในเมื่อท่านเป็นคนอุ้มตัวข้ามา ท่านก็ควรรู้” เจียงเยว่ฉานขมวดคิ้ว

หลี่ตังเทียนจ้องมองหลี่จุ่นด้วยสายตาเคียดแค้นแล้วเอ่ยขึ้น

“ได้ ข้าจะไปบอกเสด็จพ่อเดี๋ยวนี้ !”

หลี่ตังเทียนพยายามลุกขึ้นอย่างยากลำบาก เขาเดินไปนอกกระโจม ก่อนจะดึงนกพิราบสื่อสารจากในแขนเสื้อออกมาตัวหนึ่ง แล้วจึงปล่อยให้มันบินไป

จากนั้นเจาก็เช็ดเลือดบนใบหน้าพลางจ้องไปยังหลี่จุ่นแล้วเอ่ยขึ้น

“อีกหนึ่งวัน เสด็จพ่อก็จะได้รับข่าว ถึงตอนนั้นก็จะตอบกลับมาเอง”

หลี่จุ่นมองด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ได้”

จากนั้นชายหนุ่มก็โบกมือสะบัดพลางเอ่ยขึ้น

“ทหาร พาตัวคนผู้นี้ไปขัดส้วมให้แก่เหล่าทหารของเรา หากมันไม่ยอมทำก็จงทุบตีมันเสีย ขอแค่ไม่ถึงตายก็พอ !”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของหลี่ตังเทียนก็ซีดลงพลางร้องตะโกนทันที

“หลี่จุ่น เจ้ากล้าหรือ ?! ข้าเป็นผู้อาวุโสกว่าเจ้า เจ้ากล้าทำเช่นนี้กับข้าหรือ ? เจ้ามันคนทรยศ !”

ทว่า

หลี่จุ่นกลับมีสีหน้าเย็นชา มือก็โบกเป็นสัญญาณเรียก

หลี่ตังเทียนที่ร้องโวยวายด้วยความโกรธจึงถูกจับตัวไปทันที

รวมถึงศพของเฉิงจงหู่เองก็ถูกลากออกไปด้วยเช่นกัน

ภายในกระโจมกลับสู่ความเงียบอีกครา หลี่จุ่นนั่งลงบนบัลลังก์มังกรของเขา สายตาราวกับมีไฟที่ลุกโชน