องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1380

ไม่นานนักเจียงเยว่ฉานก็กลับมา

หญิงสาวมองไปยังหลี่จุ่นที่นั่งอยู่บนบัลลังก์มังกรแล้วเอ่ยขึ้น

“มันต้องฆ่าคนผู้นั้นไปแล้วเป็นแน่ ท่านให้ข้าสังหารมันเถอะ !”

หลี่จุ่นมองไปยังเจียงเยว่ฉานแล้วส่ายหัว

“ไม่ชาว่าฆ่าเขาไม่ได้ เพียงแต่ต่อให้เจ้าฆ่าเขาไป เจ้าก็ไม่รู้อยู่ดีว่าพ่อแม่ของเจ้าคือใคร”

เจียงเยว่ฉานคิดตามอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยออกมา

“ที่จริงข้าสงสัยว่าข้าจะเป็นลูกสาวของอาจารย์ข้า”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลี่จุ่นก็ถึงกับนิ่งอึ้งไป

ลูกสาวของจิ่งอ๋องหรือ ?

หลี่จุ่นอึ้งไปครู่หนึ่งกับความคิดนั้นของหญิงสาว “เหตุใดเจ้าจึงคิดเช่นนี้เล่า ?”

เจียงเยว่ฉานจึงเอ่ยตอบ “มีแค่ผู้ที่มีพรสวรรค์ทางวิทยายุทธล้ำเลิศเฉกเช่นอาจารย์เท่านั้นที่จะมีลูกที่เก่งกาจอย่างข้าได้ ไม่เช่นนั้นข้าก็นึกไม่ออกว่าจะมีใครที่มีพรสวรรค์สูงไปยิ่งกว่าอาจารย์ของข้า”

เมื่อหลี่จุ่นได้ยินคำตอบก็ถึงกับเหนื่อยใจขึ้นมา

ที่แท้ก็เพราะเหตุผลนี้นี่เอง

หลี่จุ่นจึงเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม “เจ้าอาจจะผิดก็ได้ ถึงข้าจะไม่มีหลักฐาน แต่หลาย ๆ เรื่องก็สามารถพิสูจน์ได้ว่าเรื่องพรรสวรรค์ทางยุทธ์นั้นไม่เกี่ยวกับผู้เป็นบิดามารดร เหมือนอย่างข้าหรือศิษย์พี่รองของเจ้าอย่างไรเล่า”

เจียงเยว่ฉานมองหลี่จุ่นแล้วยิ้มเยาะ

“อย่างท่านนั่นเขาเรียกว่าความบังเอิญ อีกอย่างปู่ของท่านก็เก่งกาจวิชายุทธ์นิ่งนัก ไม่แน่ว่าท่านอาจจะได้พรสวรรค์ด้านนี้มาจากปู่ของท่านก็เป็นได้ ด้วยเหตุนี้จึงไม่อาจยกท่านมาเป็นตัวอย่างได้ ส่วนศิษย์พี่รองข้า นางเป็นถึงเชื้อพระวงศ์แคว้นหนาน บรรพบุรุษย่อมต้องเคยมีผู้ที่เก่งกาจอยู่แล้ว ไม่เช่นนั้นไม่มีทางสร้างแผ่นดินแคว้นหนานขึ้นมาได้หรอก !”

หลี่จุ่นได้ยินเช่นนั้นก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

“หากเป็นอย่างที่เจ้าว่า แล้วศิษย์พี่สามของเจ้าล่ะ ? บัดนี้ศิษย์พี่สามของเจ้าก็ฝึกฝนจนถึงระดับเดียวกับอาจารย์ของเจ้าในวันวานแล้ว หรือพ่อแม่ของศิษย์พี่สามเจ้าก็เป็นยอดยุทธ์เช่นกันอย่างนั้นหรือ ?”

อันที่จริงหลี่จุ่นไม่ได้รู้เรื่องราวเกี่ยวกับซ่างกวนหว่านเอ๋อร์มากนัก เพียงแต่เขาอยากรู้จากปากของเจียงเยว่ฉานให้มากขึ้น จึงแสร้งทำเป็นเอ่ยถาม

แล้วก็เป็นไปตามที่เขาคาด

เจียงเยว่ฉานขมวดคิ้วแล้วเอ่ยขึ้น “ถ้าเป็นเช่นนี้ แปลว่าที่ท่านพูดมาก็เหมือนจะถูก... พ่อแม่ของศิษย์พี่สามนั้นธรรมดายิ่งนัก”

“อ้อ... ธรรมดาอย่างไรเล่า ?” หลี่จุ่นเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ

“ศิษย์พี่สามเกิดมาในครอบครัวยากจน พ่อแม่ของนางตายเพราะความอดอยากระหว่างหนีจากพื้นที่แห้งแล้ง ที่นางรอดมาได้ก็เพราะว่าได้พบกับอาจารย์” เจียงเยว่ฉานเอ่ยตอบ

หัวใจของหลี่จุ่นเกิดสั่นไหวขึ้นมา

ที่แท้อาจารย์ราคาถูกของเขาก็เคยมีชะตาชีวิตที่ลำบากถึงเพียงนี้เชียวหรือ ?

เมื่อคิดได้เช่นนั้นเขาก็สัญญากับตัวเองว่า หากหญิงสาวฟื้นเมื่อไหร่จะต้องทำดีกับนางให้มากเสียหน่อย

หลี่จุ่นรีบตัดบททันที “เจ้าไม่มีทางเป็นพี่สาวข้าแน่นอน เจ้าเลิกคิดไปได้เลย !”

เจียงเยว่ฉานเห็นเช่นนั้นก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย ก่อนจะเดินจากไป

แต่หลี่จุ่นกลับเหงื่อตกขึ้นมา

หากเจียงเยว่ฉานกลายเป็นพี่สาวตนเองขึ้นมา เช่นนั้น... คงประหลาดเกินไปแล้ว !

วันรุ่งขึ้น

หลี่ตังเทียนที่หมดสภาพถูกลากตัวออกมาหน้ากระโจม หลี่จุ่นที่กำลังยืนอาบแดดก็หันไปทองหลี่ตังเทียนด้วยหางตาแล้วเอ่ยถามขึ้น

“ท่านอา สารของหลี่โจ้วเล่า ? เหตุใดจึงยังไม่ส่งมาอีก ?”

หลี่ตังเทียนมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเย็นชา “รออีกหน่อย”

หลี่จุ่นพยักหน้ารับ

“ท่านอา ข้าอยากเจรจาอะไรกับพวกท่านอีกสักอย่าง”

หลี่ตังเทียนเอ่ยด้วยสีหน้าไม่ดีนัก “ลองว่ามา”

หลี่จุ่นยิ้มด้วยสีหน้านิ่ง

“ข้ารู้ว่าพวกท่านมีดินปืนแล้ว แต่กระสุนของปืนใหญ่นั้นไม่ได้สร้างขึ้นโดยง่าย ขอแค่พวกท่านนำยาที่ข้าต้องการในคราก่อนมาให้ข้า ข้าจะให้กระสุนแก่พวกท่านหนึ่งพันนัด !”