องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1381

หลี่ตังเทียนได้ยินเช่นนั้นก็นิ่งอึ้งไป ก่อนจะมองหลี่จุ่นแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“เจ้าใจดีขนาดนี้เชียว ?”

แต่หลี่จุ่นกลับแบะมือออกอย่างจนใจ ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“ข้าย่อมมิได้ใจดีอยู่แล้ว เพียงแต่พวกท่านจับพี่หญิงของข้าไปเพื่อจะแลกกับปืนใหญ่ ในเมื่อให้ปืนใหญ่ไปแล้ว เช่นนั้นพวกท่านก็ต้องสร้างกระสุนปืนออกมาให้ได้ ไม่สู้ว่าข้าช่วยพวกท่านไปอีกเสียหน่อยเพื่อเป็นบุญคุณต่อกันไม่ดีหรือ ?”

หลี่ตังเทียนลองคิดอยู่ครู่หนึ่งก็มองหลี่จุ่นเขม็ง แล้วจึงเอ่ยขึ้น

“ได้ ข้าจะถามเสด็จพ่อดู”

“อืม รีบถามเถิด ถ้าจะให้ดีก็จงจัดการให้เรียบร้อยพร้อมกับตอนที่แลกตัวพี่หญิงของจ้า แน่นอนว่าหากหลี่โจ้วไม่ยอมตอบตกลง เช่นนั้นก็เกรงว่าท่านคงไม่ได้กลับไปแล้วละ ขอท่านเตรียมใจไว้ให้ดีด้วย” หลี่จุ่นเอ่ยด้วยเสียงเรียบ

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร ?” หลี่ตังเทียนได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับนิ่งอึ้งไป

แต่หลี่จุ่นกลับเอ่ยด้วยเสียงหัวเราะ “หลี่โจ้วกล้าใช้พี่หญิงข้าเพื่อแลกกับปืนใหญ่ เช่นนั้นข้าก็สามารถใช้ท่านเป็นตัวประกันได้เช่นกัน”

หลี่ตังเทียนได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มเยาะ “เหอะ ๆ ช่างไร้เดียงสานัก เสด็จพ่อข้าไม่มีทางยอมเพื่อข้าหรอก”

“เช่นนั้นก็ดีไปเลย รอให้ข้าแลกตัวพี่หญิงกลับมาได้แล้วข้าก็จะสังหารท่านเสีย เพื่อแก้แค้นให้แก่อาจารย์ของข้า” หลี่จุ่นเอ่ยตอบอย่างไม่ยี่หระ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าหลี่ตังเทียนก็ย่ำแย่ขึ้นมาทันที เขามองหลี่จุ่นด้วยท่าทีที่ไม่อยากเชื่อสายตาตนเอง

“แต่ข้าเป็นอาแท้ ๆ ของเจ้านะ !”

“เป็นอาแท้ ๆ ก็เลยฆ่าไม่ได้หรือ ? ปู่แท้ ๆ ของข้ายังอยากเอาชีวิตข้าเลยมิใช่หรือ ? ไม่สิ คราวก่อนท่านเองก็คิดอยากจะสังหารข้าเช่นกัน แต่ตอนนี้กลับมาพูดเรื่องสายเลือดกับข้า มันจะดูเย้ยหยันตัวเองไปหน่อยหรือไม่เล่า ? ท่านอาคนดีของข้า !”

หลี่จุ่นยิ้มหยัน

“ท่านอา ท่านไปคิดให้ดีเถิดว่าจะรักษาชีวิตไว้ได้อย่างไร หากว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่หญิงของข้า ข้าต้องให้ท่านตายตามนางไปแน่นอน จากนั้นก็ค่อยสังหารหลี่โจ้วอีกคน ! จริงสิ พวกท่านคิดจะยกให้ใครขึ้นเป็นรัชทายาทหรือ ? ข้าจะได้กำจัดมันไปด้วยเสียเลย !”

หลี่ตังเทียนฟังอีกฝ่ายพูดเช่นนั้นแล้วก็ถึงกับตกตะลึง รู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมา

“ได้ ข้าจะพูดเรื่องยา... กับเสด็จพ่อดู”

ผ่านไปครู่หนึ่ง หลี่ตังเทียนจึงค่อยกัดฟันพูดขึ้นมา

หลี่จุ่นเหลือบมองอีกฝ่ายแล้วเอ่ยถาม

“ทำไม ? ท่านยังมีนกพิราบสื่อสารอีกตัวหรือ ?”

หลี่ตังเทียนส่ายหน้าแล้วเอ่ยขึ้น “เจ้าปล่อยข้าออกไปก่อน ข้ามีวิธีของข้า”

“ไม่ได้หรอก หากท่านหนีไปจะทำอย่างไรเล่า ?”

หลี่จุ่นส่ายหน้าแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มหยัน “ท่านอา ท่านไม่ใช่คนเจ้าเล่ห์ เลิกคิดไปเสียเถอะ”

สีหน้าของหลี่ตังเทียนซีดเผือดลงในทันที

“ได้ เช่นนั้นเจ้าก็ส่งคนตามข้าไป”

หลี่จุ่นลองคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ตัดสินใจตอบตกลง

“ได้ เอาตามที่ท่านต้องการ ข้าจะส่งคนตามท่านไป”

หญิงสาวทั้งสองคนต่างก็พากันเขินอาย แต่ไม่หลบหลีก

จู่ ๆ จักรพรรดินีก็เอ่ยขึ้น

“เมื่อวานข้าเห็นศิษย์น้องเล็กดูหงุดหงิด แล้วยังบอกว่าตัวเองอาจจะเป็นพี่สาวของท่าน นี่มันเกิดอะไรขึ้นหรือ ?”

หลี่จุ่นได้ยินแล้วก็นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่งแล้วเอ่ยขึ้น “อย่าไปฟังนางพูดซี้ซั้ว สมองนางมีปัญหา”

อาหยวนกับจักรพรรดินีได้ยินเช่นนั้นก็หันมามองหน้ากันด้วยความงุนงง

จนนถึงยามค่ำคืน

หลี่ตังเทียนแจ้งว่าได้รับคำตอบจากทางหลี่โจ้วแล้ว อีกสามวันให้หลังจะพาตัวคนมาแลกกับของที่นอกจวนชายแดนตะวันตก

หลี่จุ่นจึงรีบเรียกอวี่เหวินจิ้งมาปรึกษาหารือทันที

“ดูท่าอีกฝ่ายคงวางแผนใช้ที่นั่นเป็นจุดแลกมาก่อนแล้ว บัดนี้จวนชายแดนตะวันตกยังอยู่ในมือของเรา ตามหลักแล้วไม่ควรแลกที่นั่นถึงจะถูก หลี่โจ้วไม่กลัวว่าข้าจะให้ทหารล้อมจนเขาหนีไปไหนไม่รอดหรือ ?”

อวี่เหวินจิ้งเอ่ยถามขึ้นอย่างครุ่นคิด “ที่นั่นมีทหารอยู่เท่าไรหรือพ่ะย่ะค่ะ ?”

หลี่จุ่นคิดแล้วก็ตอบ “ราว ๆ สองพันนาย”

ทหารในคราวก่อนก็ยกพลกลับมาหมดแล้ว ไม่ว่าจะเป็นเมืองหลินซุ่นหรือจวนชายแดนตะวันตก ต่างก็เหลือทหารไว้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

อวี่เหวินจิ้งเอ่ยขึ้น

“เช่นนั้นก็เป็นไปได้ว่าตอนนี้จวนชายแดนตะวันตกตกอยู่ในมือของพวกเขาแล้ว”