องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1383

ก่อนนี้แค่ไม่ทันไรก็บอกว่าจะฆ่าตัวเองทิ้งเสีย คิดแล้วก็แน่ใจได้ว่าในใจของหลี่โจ้วต้องมีตัวเลือกที่ดีกว่าเป็นแน่

แล้วจะเป็นใครได้เล่า ?

หลี่ตังเทียนที่ได้ยินคำถามนี้ถึงกับเงียบไปอยู่นาน แล้วจึงถอนหายใจออกมา

“เจ้าถามข้า ข้าเองก็ไม่รู้หรอก ถึงแม้ข้าจะมีตัวเลือกที่คาดเดาไว้บ้าง แต่ถึงอย่างไรก็ไม่อาจพิสูจน์ความจริงได้ ฉะนั้นข้าจึงไม่อาจตอบคำถามนี้ให้แก่เจ้าได้”

“ท่านลองพูดสิ่งที่ท่านเดาไว้ก็ได้” หลี่จุ่นเอ่ยขึ้น

เมื่อพินิจดูแล้วก็เห็นเป็นเช่นนั้น คนอย่างหลี่โจ้วไม่มีทางยอมบอกแผนการของตนเองให้คนอื่นรู้เด็ดขาด

เพราะเขาเป็นคนที่จิตใจเหี้ยมโหดยิ่งกว่าอะไร !

คนประเภทนี้ถือตัวเป็นศูนย์กลาง ระมัดระวังตัวยิ่งนัก !

ไม่มีทางยอมบอกทุกอย่างของตนเองให้คนอื่นคาดเดาได้แน่

หลี่ตังเทียนกัดฟันกรอดแล้วพูดขึ้นมา

“ที่จริงข้าสงสัยมาโดยตลอดว่าพี่สี่ของเจ้าไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของพ่อเจ้า แต่เป็นลูกของ... ปู่เจ้า”

หืม ?!!

หลี่จุ่นเบิกตากว้าง มองหลี่ตังเทียนด้วยสายตาที่ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ตนเองได้ยินแล้วเอ่ยถามขึ้น

“ท่านว่าอะไรนะ ?!”

หลี่ตังเทียนเองก็รู้สึกว่าเกินจริง สีหน้าจึงดูเยาะเย้ยอยู่ไม่น้อย

“เหตุใดข้าจึงมีความคิดเช่นนี้ พ่อของเจ้าน่าจะรู้ดียิ่งกว่าข้า วันหน้าเจ้าก็ไปลองถามพ่อเจ้าดู แต่... พี่สี่ของเจ้า อาจจะเป็นพี่น้องกับพ่อของเจ้าและข้า แล้วก็อาจจะเป็นอาของเจ้าด้วย”

“สุดยอด...”

หลี่จุ่นรู้สึกว่าโลกนี้ช่างน่าขันยิ่งนัก !

องค์ชายสี่อาจจะเป็นอาของตนเองอย่างนั้นหรือ ?!

ให้ตายสิพับผ่า !

เหตุใดจึงได้วุ่นวายถึงเพียงนี้นะ ?

พ่อมีอะไรกับสะใภ้ หลานที่ได้เป็นลูกชายตัวเอง...

ช่างเป็นละครชีวิตที่วุ่นวายดีแท้

ละครยังไม่กล้าเขียนเช่นนี้เลยเสียด้วยซ้ำ

“ข้าเดาว่าเสด็จพ่อต้องการสนับสนุนเขา” หลี่ตังเทียนยิ้มเยาะ

“จะปล่อยให้เป็นเช่นนี้ไม่ได้ !”

หลี่จุ่นร้องตะโกนขึ้นทันที

“ข้ามีความแค้นกับเขาอยู่ เขาสังหารน้องเจ็ดของข้า ไม่ว่าอย่างไรข้าก็จะปล่อยให้พวกท่านทำสำเร็จไม่ได้ บัลลังก์แห่งนี้ต้องเป็นของข้าเท่านั้น !”

“ข้าตัดสินใจแล้ว มหาจักรพรรดิเช่นข้าก็จะไขว่คว้าบัลลังก์แห่งใต้หล้าเช่นกัน ! ฉะนั้นเสด็จอา ตอนนี้ข้าจะให้โอกาสท่านในการร่วมสวามิภักดิ์กับข้า หากท่านยอมเข้าร่วมกับข้า ข้าจะไว้ชีวิตท่าน วันหน้าเมื่อข้าได้เป็นกษัตริย์หนึ่งเดียวในใต้หล้าแล้ว ข้าจะให้เกียรติยศเงินทองแก่ท่านไปชั่วชีวิต !”

หลี่ตังเทียนอ้าปากค้าง นิ่งมองหลี่จุ่นโดยไม่เอ่ยอันใดอยู่เนิ่นนาน

ทว่า

จักพรรดินีไม่ยอม นางหรี่ตามองหลี่จุ่นอย่างเอาเรื่อง ราวกับว่าหากเขาไม่ยอมพูดนางก็จะจ้องเขาอยู่เช่นนี้

“เอาเถอะ”

หลี่จุ่นมองหญิงสาวทั้งสองคนแล้วเอ่ยขึ้น

“พี่หญิงของข้าไม่ใช่ลูกสาวแท้ ๆ ของเสด็จพ่อข้า ฉะนั้น... นางกับข้า... มีความสัมพันธ์กันเช่นนั้นแล”

อาหยวนได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับหน้าซีดเผือดไปทันที

ขณะที่จักรพรรดินีถึงกับอ้าปากค้าง พูดอะไรไม่ออกไปชั่วครู่

นางอยากพูดยิ่งนักว่าวงการของท่านช่างเละเทะไม่เป็นเรื่อง... นี่คือคำที่หลี่จุ่นชอบพูดติดปากอยู่บ่อย ๆ

หลี่จุ่นเห็นเช่นนั้นจึงตัดสินใจเอ่ยไปตามตรง

“แล้วก็... ตอนนี้นางตั้งครรภ์แล้ว อาจจะเป็นลูกข้า...”

เพาะถึงอย่างไรก็เป็นเพียงสัมพันธ์ชั่วคืน ตราบใดที่ยังไม่เจอน่าหลันเหวิน เขาก็ไม่กล้าบอกว่าเด็กในท้องนางเป็นลูกของตนเอง

ติ๊ง !

หมากในมือของอาหยวนร่วงลงสู่กระดาน นางลุกขึ้นยืนกะทันหันแล้วจึงเอ่ยปากขึ้นอย่างไม่รู้ว่าควรจะเริ่มต้นอย่างไรดี

“ข้า... ข้า... ข้าขอตัวออกไปเสียหน่อย...”