องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1384

เมื่อเห็นอาการผิดปกติของอาหยวน ทันใดนั้นหลี่จุ่นก็อ้าปากค้าง

ดึงมือของนางไว้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดอย่างรวดเร็ว และเอ่ยว่า

“ไม่ต้องกลัว ยังมีข้าอยู่ พวกเราจะเผชิญหน้าไปพร้อมกัน”

อาหยวนกำลังกลัวอะไร?

แน่นอนว่าต้องกลัวน่าหลานเหวิน

น่าหลานเหวินให้อาหยวนอยู่ข้างกายตนเอง ก็เพื่อคอยปกป้องตน แต่ตอนนี้กลายเป็นผู้หญิงของเขาซะแล้ว

สิ่งสำคัญคือน่าหลานเหวินก็เป็นผู้หญิงของตนเช่นกัน อาหยวนจะเผชิญหน้าอย่างไร?

ไม่สามารถเผชิญหน้าได้!

ในใจจะต้องเกิดความสับสนวุ่นวายอยู่แล้ว

เมื่อจักรพรรดินีเห็นภาพนี้ ก็รู้สึกไม่เข้าใจขึ้นมา และมองดูทั้งสอง

หลี่จุ่นลูบจมูกไปมา และพูดอธิบายว่า

“เมื่อก่อนอาหยวนเป็นองครักษ์ของท่านพี่”

จักรพรรดินีเผยสายตาจดจ้องด้วยความประหลาดใจ!

นี่…

นางก็ไม่รู้ว่าควรจะเอ่ยอะไร ได้แต่เหลือบมองหลี่จุ่นด้วยแววตาเย็นชา และเอ่ยว่า

“ท่านต้องแย่แน่!”

หลี่จุ่นยิ้มและเอ่ยว่า “ไม่ว่าปัญหาอะไรก็พุ่งเข้ามาหาข้าได้เลย”

จักรพรรดินีใคร่ครวญสักพักก่อนจะเอ่ยถามว่า

“งั้น หญิงสาวแคว้นหลางล่ะ? คนที่ชื่อวี้เจีย นางเกี่ยวข้องอะไรกับท่าน?”

รอยยิ้มหลี่จุ่นหยุดชะงัก มองดูหญิงสาวทั้งสอง

แต่ทว่า!

หญิงทั้งสองหันมามองหน้าเข้าอย่างพร้อมเพรียง หลี่จุ่นยิ้มและเอ่ยอย่างจนปัญญาว่า

“จ้าวจ้าว ท่านช่างเก่งเหลือเกิน เพียงแค่อ้าปากก็ถามได้อย่างตรงประเด็น”

“ฉะนั้น นางก็เป็นผู้หญิงของท่านเช่นกัน?” แววตาของจักรพรรดินีเผยความเยือกเย็น

หลี่จุ่นยังคงมีสีหน้าปกติ และเอ่ยว่า

“ถูกต้อง…นางก็ใช่! ท่านช่างเฉลียวฉลาดจริงๆ!”

ทันใดนั้นสีหน้าของจักรพรรดินีก็เปลี่ยนแปลง และเอ่ยว่า

“ข้าเสียใจที่แต่งงานกับท่าน!”

อาหยวนตกใจจนไม่กล้าเอ่ยปากพูดอะไร

หลี่จุ่นยิ้มพลางเอ่ยว่า

“จ้าวจ้าว ไม่เอาน่า ทุกคนต่างสำคัญกับดวงใจของข้า ข้ารักทุกคนเท่าเทียมกัน!”

“ไปซะ!” จักรพรรดินีเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ข้าไม่ไป!”

หลี่จุ่นยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ โน้มตัวทับจักรพรรดินีทันที และเอ่ยว่า

“จ้าวจ้าว พวกเรายังไม่เคยได้เข้าห้องหอด้วยกันเลย คืนนี้เรามาเข้าห้องหอด้วยกันเถิด?”

ชื่อเดิมของเฉินกุ้ยเฟยคือเฉินจิ้ง เวลานี้นางกำลังหันหน้ามองเจิ้นเป่ยอ๋อง เอ่ยเสียงนุ่มนวลว่า

“ที่แท้ท่านอ๋องสามยังมีชีวิตอยู่ ไฉนท่านจึงไม่ไปพบหน้าเขา?”

หลี่ตังเทียนถูกหลี่จุ่นจับตัวไว้ อยู่ที่ค่ายทหารนี้สามวัน เจิ้นเป่ยอ๋องทราบเรื่องนี้ดี

เมื่อก่อนสนิทสนมกับหลี่ตังเทียนมากที่สุด แต่ทว่าครั้งนี้กลับไม่ไปพบหน้าเขา

เมื่อได้ฟังเฉินจิ้งกล่าวถ้อยคำนี้ เจิ้นเป่ยอ๋องก็ส่ายหน้า และเอ่ยว่า

“ไม่จำเป็นแล้ว นึกเสียว่าตอนนั้นข้าตาบอด เสียเวลาเศร้าใจอยู่หลายปี ช่างไม่คุ้มค่าเลยจริงๆ”

เฉินจิ้งนิ่งเงียบไปชั่วครู่

มองดูผู้ชายที่เธอแอบมีใจให้ตั้งแต่เด็ก ทันใดนั้นก็โอบกอดเขาเบาๆ ซบอยู่ที่อ้อมอกของเขา เอ่ยเสียงอ่อนโยนว่า

“จอมทัพ นับจากวันนี้ข้าขอร่วมทุกข์ร่วมสุขกับท่าน ไม่มีวันทอดทิ้งกัน”

เจิ้นเป่ยอ๋องมองหน้าลูกสาวแวบหนึ่ง จากนั้นก็หันไปมองหน้านาง แววตาอ่อนโยน และค่อยๆพยักหน้า

ยื่นมือลูบเส้นผมอันสวยงามของนาง และเอ่ยว่า

“หลายปีมานี้ ทำให้เจ้าต้องลำบากแล้ว”

แววตาเฉินจิ้งเปี่ยมด้วยความยินดี มุมปากเผยรอยร้อยอันสุขใจออกมา และเอ่ยว่า

“ไม่ ข้าไม่ลำบาก ขอแค่สามารถได้อยู่กับจอมทัพ ทุกสิ่งที่ข้าทำย่อมคุ้มค่า”

เจิ้นเป่ยอ๋องลูบเส้นผมนางเบาๆ มืออีกข้างก็กอดนางแน่นขึ้นกว่าเดิม

เมื่อเด็กน้อยหลี่ซือซือเห็นทั้งสองกอดพิงกัน ทันใดนั้นก็เอียงหัวมองพวกเขา

ดวงตากลมโต กะพริบปริบๆ ดูเหมือนเป็นเรื่องสนุกมาก