องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1385

เช้าตรู่

แสงอาทิตย์อันสวยงาม

อวี้เจียนำองครักษ์ไม่กี่นาย ขี่ม้ามาถึงค่ายทหาร

หลี่จุ่นยังไม่ลุกจากเตียง ก็ถูกอวี่เหวินจิ้งเรียกให้ตื่นขึ้นมา

เมื่อหลี่จุ่นเห็นอาหยวนหลับสนิทอยู่บนร่างกายของตน ก็ค่อยๆผลักนางลงไปด้านข้าง

จากนั้นก็มองไปอีกด้าน และสังเกตเห็นว่าจักรพรรดินีไม่อยู่แล้ว ไม่รู้ว่าตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่

หลี่จุ่นลุกขึ้นสวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว และเดินออกมาจากห้องบรรทม ก็เห็นอวี่เหวินจิ้งตั้งหน้ารอคอยอย่างนอบน้อม จึงเอ่ยถามขึ้นว่า

“ไท่ซือ เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

“มหาจักรพรรดิ อวี้เจียจากแคว้นหลางมาถึงแล้ว” อวี่เหวินจิ้งเอ่ย

หลี่จุ่นเผยสีหน้าตกใจเล็กน้อย และเอ่ยขึ้นทันทีว่า

“อวี้เจียอยู่ไหน นำทางข้าไปเดี๋ยวนี้”

อวี่เหวินจิ้งนำหน้าหลี่จุ่นเดินไป

และเดินตรงเข้าไปในกระโจมค่ายทหาร

เมื่อหลี่จุ่นเข้าไป ก็เห็นจักรพรรดินีสวมชุดเกราะแบบเบา นั่งอยู่ที่นั่นด้วยท่าทางห้าวหาญน่าเกรงขาม

และคนตรงหน้านางคืออวี้เจีย ที่มีใบหน้าอันสวยงามสดใส

“อวี้เจีย เจ้ามาได้อย่างไร?” หลี่จุ่นสีหน้าดูเบิกบาน มองไปทางอวี้เจียอย่างรวดเร็ว

จักรพรรดินีชำเลืองมอง เมื่อเห็นความดีใจบนใบหน้าของหลี่จุ่น ก็รู้สึกโมโหอยู่ในใจ แต่กลับไม่แสดงออกมาบนสีหน้า

“อวี้เจียคารวะมหาจักรพรรดิ!”

อวี้เจียโน้มตัวแสดงความเคารพอย่างนอบน้อม

“อวี้เจีย ไม่ต้องมากพิธี เชิญนั่งลงเถิด”

หลี่จุ่นเดินไปนั่งบนที่นั่งสูงสุด จากนั้นก็เอ่ยถามว่า

“อวี้เจีย ลัทธิขงจื๊อมีการเคลื่อนไหวแล้วหรือ?”

อวี้เจียพยักหน้า และเอ่ยว่า

“ใช่แล้ว เมื่อได้รับข่าวสารจากมหาจักรพรรดิ ข้าก็ส่งคนไปตรวจสอบทันที จึงเห็นด่านฝานหลงกำลังทำการปรับปรุงซ่อมแซม ซึ่งเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นมาในช่วงนี้ ครั้งก่อนตอนที่ข้ากลับจากแคว้นหลางยังไม่มีเหตุการณ์นี้”

หลี่จุ่นหรี่ตาทันที และเอ่ยว่า

“เป็นอย่างที่คาดไว้”

หลี่โจ้วคิดจะใช้ด่านฝานหลงขัดขวางการไล่โจมตีของกองทัพตนเอง เพื่อให้มั่นใจได้ว่าปืนใหญ่ได้ถูกขนย้ายออกไปอย่างปลอดภัย

แต่ว่า…นี่เป็นการทำเรื่องที่ไร้ค่า?

คิดหรือว่าเขาจะไม่ไล่ตาม!

ยอมให้เอาไปอย่างง่ายดาย!

หลี่จุ่นแอบหัวเราะในใจ

ตอนนี้ยังขาดข่าวสารจากฝั่งหลี่ตังเทียน

“ขอรับ มหาจักรพรรดิ!” อวี่เหวินจิ้งเตรียมการทันที

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วยาม

กองทัพใหญ่เคลื่อนตัว จนเดินทางมาถึงจุดที่ห่างจากชายแดนตะวันตกสามลี้ถึงได้หยุดลง

หลี่จุ่นให้จักรพรรดินีกับอาหยวนนำตัวหลี่ตังเทียนเข้าไปยังจวนชายแดนตะวันตก ระหว่างนี้ก็ให้อวี่เหวินจิ้งนำกำลังทหารสามหมื่นนายรออยู่นอกเมือง

ตอนนี้จวนชายแดนตะวันตกถูกลัทธิขงจื๊อควบคุมอยู่ แม้หญิงสาวทั้งสองจะมีวรยุทธ์สูงส่ง ก็มิอาจจะประมาทได้

ผ่านไปครึ่งวัน

หญิงสาวทั้งสองก็ได้นำตัวหลี่ตังเทียนที่มีสีหน้าโศกเศร้ากลับมา หลี่ตังเทียนกล่าวรายงานว่า

“พรุ่งนี้ยามเที่ยง ให้ทำการแลกเปลี่ยนที่ด่านฝานหลง”

หลี่จุ่นได้ฟัง ทันใดนั้นก็พยักหน้า จากนั้นก็โบกมือเอ่ยขึ้นว่า

“สั่งการให้อวี่เหวินไท่ซือ เข้ายึดจวนชายแดนตะวันตก และสังหารทหารทรยศในเมืองให้สิ้นซาก!”

“ขอรับ!”

ทันใดนั้นคนรับบัญชาก็วิ่งไปส่งสาส์นทันที

หลี่ตังเทียนมองดูหลี่จุ่นด้วยสีหน้าตะลึงและอ้าปากค้าง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาสักคำ

แต่ความหวาดกลัวหลี่จุ่นในจิตใจ กลับได้ทวีเพิ่มขึ้น

เจ้าหนุ่มนี้…มีส่วนที่คล้ายกับพ่อ！