องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1386

เมื่ออวี่เหวินจิ้งได้รับคำสั่ง ก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง มุ่งโจมตีเข้าไปโดยตรง

แทบจะไม่ต้องใช้กำลังให้มากมาย ก็สามารถยึดจวนชายแดนตะวันตกกลับมาได้

หลี่จุ่นไม่พูดพล่าม สั่งให้ทหารตัดหัวทหารกบฏต่อหน้าทุกคน

ทันใดนั้นแต่ละคนจิตใจหวาดหวั่น มองดูด้วยความกลัวจนสันหลังเย็นวาบ

หลี่จุ่นเข้าไปพักอยู่ในจวนชายแดนตะวันตก เมื่อรอจนถึงเวลาเที่ยงของวันรุ่งขึ้น

ยามค่ำคืน

อวี้เจียกำลังเดินวนไปวนมาอยู่ในห้อง

ห้องนี้เป็นห้องที่นางเคยพักอยู่ และนางกับหลี่จุ่นก็ได้กระทำเรื่องอันหวานชื่นกันครั้งแรกในที่นี่ แม้จะยังไม่ถึงขั้นสุดยอด แต่ส่วนที่ควรจูบก็ได้จูบไปแล้ว

ครั้งนี้ ในใจของอวี้เจียรู้สึกสับสน

ตอนนี้หลี่จุ่นไม่เหมือนเมื่อก่อน ตอนนั้นเขายังไม่ได้แต่งงานกับหญิงสาวคนใด แต่ตอนนี้เขาได้แต่งงานกับจักรพรรดินีแคว้นหนานแล้ว

อีกอย่างผู้หญิงข้างกายเขาก็มีจำนวนไม่น้อย

นางอยากจะไปหาเขา แต่ก็ไม่กล้า

ฉะนั้นจึงเดินวนไปวนมาอยู่ในห้อง อย่างนั่งไม่ติดเก้าอี้

เวลานี้ มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมา

อวี้เจียตกใจฉับพลัน ดึกดื่นป่านนี้จะมีใครมาหาตนอีก?

นางไปเปิดประตูทันที จึงเห็นว่าเป็นจักรพรรดินีแคว้นหนานจ้าวจี

“จักรพรรดินี ท่านมาได้อย่างไร?”

อวี้เจียรู้สึกตกใจ และแสดงความเคารพ จากนั้นก็ให้เข้ามาในห้อง

จักรพรรดินีพยักหน้า เดินเข้าไปนั่งในห้อง อวี้เจียรินน้ำชาให้นางเสร็จแล้ว ริมฝีปากจักรพรรดินีก็ขยับเอ่ยขึ้นว่า

“เรื่องของเจ้ากับหลี่หลาง ข้ารู้หมดแล้ว”

อวี้เจียได้ฟัง ทันใดนั้นก็มีสีหน้าตะลึงเล็กน้อย

วินาทีนั้นจึงไม่รู้ว่าควรจะเอ่ยคำพูดอะไร

จักรพรรดินีเอ่ยเบาๆ “ที่ข้ามาไม่ได้จะบอกให้เจ้าออกไป แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่พวกเจ้าควรจะอยู่ด้วยกัน เวลานี้ยังไม่เหมาะสม หวังว่าองค์หญิงอวี้เจียจะอดทนรอไปก่อน”

ทันใดนั้นอวี้เจียก็หน้าแดงขึ้นมา และรู้สึกอึดอัดใจ

ถูกฮูหยินตำหนักใหญ่มาหาถึงที่และกล่าวเช่นนี้ จะไม่ใช่อวี้เจียอึดอัดใจได้อย่างไร?

และถึงขั้นอยากจะเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนี

อวี้เจียที่ปกติเป็นคนฝีปากกล้า เวลานี้กลับพูดจาอะไรไม่ออก ยืนเซ่ออยู่ด้านข้างอย่างจนปัญญา

จักรพรรดินีที่แสดงสีหน้าเคร่งขรึมตั้งแต่เดินเข้ามาจนถึงเวลานี้ ทันใดนั้นก็ยิ้มเล็กน้อย เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า

“ช่างไร้เดียงสาจริงๆ ข้าอายุมากกว่าเจ้า ถ้ายินยอมต่อจากนี้ก็ให้เรียกข้าว่าท่านพี่เถอะ”

อวี้เจียอึ้งไปชั่วครู่ จากนั้นก็เอ่ยขึ้นทันทีว่า

“ท่านพี่!”

“น้องสาวที่ดี เห็นแก่ที่เจ้ายอมเรียกข้าว่าพี่ ข้าก็จะมอบสิ่งของชิ้นหนึ่งให้เจ้า”

จักรพรรดินียิ้มเบาๆ และดึงปิ่นหยกสีเขียวบนหัวออกมา จากนั้นก็มอบให้อวี้เจีย

หลี่จุ่นยิ้มอย่างซุกซน ปีนเข้ามาอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ปิดหน้าต่าง และเอ่ยว่า

“อวี้เจีย ไม่เจอกันตั้งนาน คิดถึงเหลือเกิน”

อวี้เจียอดยิ้มไม่ได้ แววตาเปี่ยมด้วยความดีใจ

หลี่จุ่นเอ่ยพลางเดินเข้าหาอวี้เจีย แต่ทันใดนั้นก็เห็นปิ่นปักผมบนหัวของนาง ทำให้เขาอึ้งไปชั่วขณะ

นี่คือปิ่นปักผมที่ตนมอบให้จักรพรรดินีไม่ใช่หรือ?

“อวี้เจีย ปิ่นอันนี้…”

หลี่จุ่นเอ่ยถามอย่างสงสัย

อวี้เจียเพ่งมองสีหน้าหลี่จุ่น และเอ่ยว่า “ท่านพี่จ้าวจีมอบให้ข้า”

“ท่านพี่จ้าวจี…”

หลี่จุ่นอึ้งไปชั่วครู่ จากนั้นก็ยิ้ม

ยื่นมือโอบกอดอวี้เจีย ทำให้อวี้เจียรู้สึกตกใจ “อวี้เจีย เรามาทำเรื่องที่ยังทำไม่เสร็จในครั้งที่แล้วต่อกันเถอะ?”

อวี้เจียเขินจนหน้าแดง

พยักหน้าอย่างเขินอาย

หลี่จุ่นท่าทางกระตือรือร้น อุ้มอวี้เจียขึ้นเตียงทันที

วินาทีต่อมา!

เสียงเคาะประตูดังขึ้นฉับพลัน