องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1388

หลี่โจ้วไม่พูดพล่าม สั่งให้ทหารนำหีบมาด้านหน้าหนึ่งอัน

หลี่จุ่นเห็นแล้ว ทันใดนั้นก็หรี่ตา

โบกมือให้ทหารด้านหลัง เฟิงฉีถัวมีองครักษ์คุ้มกันเดินมาด้านหน้า

หลี่จุ่นเอ่ย “ท่านปู่เฟิง รบกวนท่านไปดูว่าสมุนไพรนี้เป็นของจริงหรือไม่”

“ได้”

เฟิงฉีถัวเดินไปข้างหน้าพร้อมกับทหารที่คอยปกป้อง

หันสายตาไปจากมือของฝ่ายตรงข้าม และพยักหน้าให้หลี่จุ่นอย่างหนักแน่น

หลี่จุ่นรู้สึกดีใจขึ้นมา!

อาจารย์เผียนอีของตนรอดตายแล้ว!

หลี่โจ้วเอ่ยเสียงดัง

“กระสุนปืนใหญ่ที่ข้าต้องการล่ะ?”

หลี่จุ่นโบกมืออีกครั้ง ทันใดนั้นก็มีทหารเปิดผ้าสีดำที่คลุมของไว้ มีกล่องใบใหญ่ตั้งอยู่มากมาย

หลี่โจ้วโบกมือ มีคนขี่ม้าเข้ามาตรวจสอบดู

หลี่จุ่นไม่ได้ขัดขวาง ให้อีกฝ่ายเข้ามาดูปืนใหญ่และกระสุนปืนใหญ่

แต่ว่า อวี่เหวินจิ้งกลับจ้องดูคนที่เดินเข้ามาดู และเอ่ยเสียงหนักแน่นว่า

“เป็นเขา!”

หลี่จุ่นขมวดคิ้ว และหันไปเอ่ยถามว่า

“ไท่ซือ ท่านรู้จักเขา?”

อวี่เหวินจิ้งเอ่ยอย่างโมโหว่า

“เรียนมหาจักรพรรดิ คนผู้นั้นแขนหักไปหนึ่งข้าง ใบหน้าถูกระเบิดจนเป็นแผล เป็นคนที่ผลิตระเบิดของราชวงศ์อู่”

“คราวที่แล้วตอนทำงานไม่ระวังตัวจึงเกิดเหตุระเบิดขึ้นมา คิดไม่ถึงว่ายังไม่ตาย อีกทั้งยังเข้ากลุ่มลัทธิขงจื๊อ! ”

ทันใดนั้นหลี่จุ่นก็เข้าใจขึ้นมา

เขารู้ว่าลัทธิขงจื๊อมีดินปืนอยู่ในมือแล้ว ซึ่งไม่รู้ว่าอีกฝ่ายได้มาอย่างไร ตอนนี้จึงอธิบายได้ชัดเจนแล้ว

ที่แท้ก็ได้มาจากมือหลี่เจิ้ง

อวี่เหวินจิ้งจ้องมองคนที่กำลังเดินตรวจสอบปืนใหญ่กับกระสุนปืนใหญ่ เอ่ยเสียงหดหู่ว่า

“มหาจักรพรรดิ จะให้ข้าจัดการเขาเลยไหม?”

หลี่จุ่นส่ายหน้าและเอ่ยว่า

“ท่านฆ่าเขาไปก็ไร้ประโยชน์ หลี่โจ้วต้องวางแผนไว้แล้วทั้งสองทาง เกรงว่าตอนนี้ลัทธิขงจื๊อไม่ได้มีแค่เขาคนเดียวที่สามารถผลิตระเบิด แม้เขาตายไปก็ยังเหลือคนอีกไม่น้อย”

ทันใดนั้นอวี่เหวินจิ้งก็แสดงสีหน้าไม่พอใจ

เมื่อคนที่มาตรวจสอบดูเสร็จแล้ว ก็กลับไปรายงานให้หลี่โจ้วรับทราบทันที

ผ่านไปชั่วครู่ หลี่โจ้วก็เอ่ยเสียงดังว่า

“แลกเปลี่ยนกระสุนปืนใหญ่ก่อน!”

หลี่จุ่นพยักหน้า

“เจ้าค่ะ!”

เยว่ฉานลอยตัวออกไปทันที

ภาพนี้ทำให้หลี่โจ้วรู้สึกอึ้ง เอ่ยถามขึ้นมาอย่างเสียงดังว่า

“จุ่นเอ๋อร์ เจ้าคิดจะทำอะไร?!”

หลี่จุ่นยิ้มเย็นพลางเอ่ยว่า

“ข้าไม่ไว้ใจท่าน ฉะนั้นจะต้องมีคนคอยคุ้มครองพี่หญิงของข้าข้าถึงจะวางใจ! ไม่เช่นนั้นถ้าท่านขนย้ายปืนใหญ่เข้าเมืองแล้ว จากนั้นก็เกิดคิดไม่ซื่อขึ้นมาแล้วจะทำอย่างไร?”

หลี่โจ้วขมวดคิ้ว สุดท้ายก็ขัดขวางเจียงเยว่ฉานไม่ได้

เจียงเยว่ฉานบินไปถึงด้านหน้าน่าหลันเหวินและพวกพ้อง น่าหลันเหวินเห็นเจียงเยว่ฉานก็รู้สึกตะลึง

ดูเหมือนจะถูกความงดงามของเจียงเยว่ฉานทำให้ตกใจ

“ตอนนี้ได้หรือยัง?” หลี่โจ้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

หลี่จุ่นพยักหน้าและยิ้มเล็กน้อย

หลี่โจ้วโบกมือ จากนั้นก็มีทหารกลุ่มหนึ่งขี่ม้าพุ่งออกมา และแบกปืนใหญ่ออกมาทันที

ปืนใหญ่บ้างอันมีขนาดใหญ่ โชคดีที่หลี่จุ่นได้ใส่ล้อเข็นไว้ให้พวกเขา

ฉะนั้นจึงขนย้ายกลับเมืองได้อย่างง่ายดาย

จากเหตุการณ์นี้ หลี่โจ้วก็เผยรอยยิ้มออกมา และเอ่ยถามว่า

“จุ่นเอ๋อร์ เจ้าแน่ใจนะว่าจะไม่ร่วมรบไปพร้อมกับข้า? ข้าจะถามเจ้าอีกครั้ง ถ้าเจ้ายินยอม ปู่กับหลานร่วมมือกัน จะมีใครต้านทานพวกเราได้? ตระกูลหลี่จะปกครองทั่วทุกพื้นที่ มีอำนาจยิ่งใหญ่ ต่อไปบัลลังก์ในใต้หล้านี้ก็จะเป็นของเจ้า!”