องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1389

เมื่อได้ยินถ้อยคำนี้จากหลี่โจ้ว ทันใดนั้นหลี่จุ่นก็หัวเราะเยือกเย็นอย่างไม่เกรงใจและเอ่ยเหน็บแนมว่า

“ไม่จำเป็น ข้าเคยกล่าวไปแล้ว มีเพียงแผ่นดินที่ข้าสู้รบมาด้วยกำลังตนเองข้าถึงจะวางใจได้ อีกอย่าง การกระทำเยี่ยงสัตว์ของท่าน ข้าไม่ขอร่วมทีมกับท่าน!”

“ข้าเกิดมาอยู่ตระกูลเดียวกับท่าน ถือว่าเป็นความโชคร้ายอย่างยิ่ง และจะไม่ขอเกี่ยวข้องอะไรกันท่านอีก! เพราะเกรงว่าจะถูกฟ้าดินลงโทษ!”

ทันใดนั้นสีหน้าของหลี่โจ้วก็ดำคล้ำ จ้องมองหลี่จุ่นด้วยแววตาโหดเหี้ยม

ส่วนหลี่ตังเทียนที่ฟังอยู่ด้านหลังก็มีอาการหน้าซีด

ถ้อยคำของหลี่จุ่นช่างแทงใจเหลือเกิน!

ไม่จำเป็นต้องพูดมาก ตอนนี้ในใจของเสด็จพ่อคงจะต้องโมโหเคียดแค้นสุดขีด

“หลี่โจ้ว ใช่แล้ว ยังมีอีกหนึ่งเรื่อง!”

หลี่จุ่นเห็นสีหน้าของหลี่โจ้วที่ดำคล้ำดั่งก้นกระทะ ก็รู้สึกสะใจอย่างมาก ยิ้มพลางเอ่ยว่า

“ข้าได้ยินมาว่าพี่ชายทั้งสี่ไม่ใช่พี่ชายของข้า แต่อยู่ในสถานะท่านอา ได้ยินว่าท่านคิดจะตั้งเขาเป็นฮ่องเต้ ข้าขอบอกกับท่านไว้ว่า รีบพาเขากลับจงหยวน นับจากวันนี้ไปข้าจะสั่งคนให้ไล่สังหารเขา! ท่านตัดสินใจเองก็แล้วกัน!”

แววตาหลี่โจ้วเกิดไฟเดือดดาลขึ้นมา!

ส่วนหลี่ตังเทียนกลับสั่นเทาไปทั้งตัว มองดูหลี่จุ่นอย่างคาดไม่ถึง

เจ้าหนุ่มนี้ไม่เหลือทางออกให้ตนเลยสักทาง?!

เป็นอย่างที่คาดไว้!

วินาทีต่อมา หลี่ตังเทียนก็เห็นสายตาเยือกเย็นของหลี่โจ้วจดจ่อมาที่ตัวเขา

หลี่ตังเทียนตกใจจนตะโกนอธิบายเสียงดังว่า

“เสด็จพ่อ ท่านฟังข้าอธิบายก่อน ไม่ใช่อย่างนั้น เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับลูก…”

แต่ทว่า!

หลี่จุ่นยิ้มพลางเอ่ยว่า

“ท่านอาสาม ท่านทำเช่นนี้ได้อย่างไร? ท่านเป็นคนเอ่ยกับข้าเองมิใช่หรือ? ท่านบอกว่าหลี่โจ้วเป็นสัตว์ตัวหนึ่ง ถ้าไม่ใช่เพราะเขาข่มขู่ท่าน ท่านก็คงทรยศเขานานแล้ว ตอนนี้โอกาสมาถึง ท่านมาพึ่งพาข้า ข้าจะช่วยท่านกบฏต่อเขา! ฮาๆๆ!”

“หลี่จุ่น เจ้าพูดจาเหลวไหล!” หลี่ตังเทียนโมโหจนสีหน้าย่ำแย่!

ส่วนหลี่โจ้วในเวลานี้แววตาเต็มไปด้วยการสังหาร จ้องเขม็งไปทางหลี่ตังเทียน

ถ้าเรื่องนี้ไม่ได้ออกจากปากหลี่ตังเทียน หลี่จุ่นคงไม่มีทางรู้ ฉะนั้นหลี่ตังเทียนจะต้องทรยศต่อเขาแน่ๆ!

เวลานี้ ถ้อยคำของหลี่จุ่น เหล่าทหารในเหตุการณ์ต่างก็ได้ยินกันถ้วนหน้า

ทหารทุกคนหันหน้ามาสบตากัน คิดจะซุบซิบกันเบาๆ แต่ก็ไม่กล้า

แต่ว่า ข่าวนี้ค่อนข้างรุนแรง!

พี่ชายของมหาจักรพรรดิกลับกลายเป็นอา!

โอแม่เจ้า!

แววตาของเขาเก็บความคิดถึงไว้ไม่อยู่อีกต่อไป

เมื่อเห็นหลี่จุ่นลอยตัวบินไป จักรพรรดินีก็ตะลึงเล็กน้อย สายตาแฝงความโศกเศร้า

เมื่อก่อนนึกว่าหลี่จุ่นรักใคร่ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ หรือว่าทัวทัว

แต่ตอนนี้ถึงได้เข้าใจว่า ที่แท้คนที่อยู่ในใจเขา ยากที่ลืมเลือนก็คือหลี่เหวินจวิน

นางดูออกว่า หลี่จุ่นกับหลี่เหวินสนิทสนมกันตั้งแต่เด็ก ความสัมผัสแน่นแฟ้น ซึ่งไม่มีใครสามารถแทนที่ได้

เมื่อเห็นหลี่จุ่นบินเข้าหา น่าหลันเหวินมองดูอย่างหลงใหล สีหน้าเผยความตะลึง ตะลึงที่หลี่จุ่นมีวรยุทธ์แล้ว

และเต็มไปด้วยความยินดี ความอ่อนโยนในแววตา เผยให้เห็นอย่างชัดเจน

น่าหลันเหวินมองเห็นหลี่จุ่นเข้ามาหา นางจึงขยับฝีเท้าอย่างห้ามไม่อยู่ มุ่งไปทางหลี่จุ่น

สุดท้าย

หลี่จุ่นร่วงลงพื้น ดวงตาทั้งสี่จ้องมองกัน สองมือประสานไว้ด้วยกัน

ไม่มีคำพูดใดๆ มีเพียงการจูบที่ร้อนแรง!

เพียงหนึ่ง…การจูบที่เต็มไปด้วยความคะนึงรักอย่างสุดซึ้ง!

คล้ายกับว่าเวลาได้หยุดชะงักลง คนรักกันได้กลับมาพบหน้ากันอีกครั้ง

ความคิดถึงอย่างลึกซึ้ง สักวันจะสะท้อน…เสียงของคู่รักที่คะนึงเพรียกหากัน ในที่สุดเสียงสะท้อนนั้นก็ดังขึ้นมา