องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1391

หลี่จุ่นระเบิดเมืองหน้าด่านฝานกวน แต่เขารู้ว่าด้วยความระแวดระวังของหลี่โจ้วนั้น มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะนิ่งเฉยและปล่อยให้ตัวเองโจมตี แน่นอนว่าเขาเผ่นหนีไปนานแล้ว

หลี่จุ่นสั่งให้ทำการระเบิดเพียงเพราะต้องการทำให้ผู้คนตื่นตกใจเท่านั้น

ถึงขั้นต้องโมโหโกรธาเลยหรือ?

หลี่โจ้วบังอาจมาเอาของของตนไป ก็ต้องโกรธมากอยู่แล้ว!

ปืนใหญ่เหล่านั้นสามารถยิงได้ แต่ระยะการยิงถูกจำกัดไว้ นอกจากนี้หลี่จุ่นยังสั่งให้คนผลิตมันขึ้นมาในชั่วข้ามคืน โดยเลียนแบบปืนใหญ่ดั้งเดิมของจีนโบราณ

พลังมหาศาล เทียบกับปืนใหญ่ที่หลี่จุ่นใช้อยู่ตอนนี้ไม่ได้เลย!

เขาใช้หัวแม่เท้าคิดยังรู้เลยว่าหลี่โจ้วไม่ได้ตั้งใจจะเปลี่ยนมาใช้ปืนใหญ่จริงตั้งแต่แรก เขาเพียงแค่คิดอยากจะเลียนแบบตัวเองเท่านั้น

ฉะนั้นของที่เลียนแบบดีกว่าของตัวเอง ก็นับว่าหลี่จุ่นแพ้แล้ว!

กระสุนปืนใหญ่พวกนั้น แม้ว่าจะผลิตเลียนแบบขึ้นมา ก็ไม่แน่ใจว่าจะยิงออกไปได้หรือไม่ นั่นเป็นปัญหา!

พี่น้องกลับมารวมตัวอีกครั้ง ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติสุข

ณ จวนชายแดนตะวันตก

ภายในห้อง น่าหลันเหวินซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของหลี่จุ่น หลี่จุ่นกอดน่าหลันเหวินไว้แน่นหนา ในขณะเดียวกันก็แตะเบา ๆ ไปที่ท้องของนาง ทั้งสองตัวติดหนึบแน่นเป็นตังเม

มีความสุขอันแสนหวานจับใจ

ดั่งที่เขาว่ากันว่า การพลัดพรากจากดีกว่าแต่งงานใหม่

ยิ่งไปกว่านั้น น่าหลันเหวินบอกว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของหลี่จุ่นจริงๆ

หลี่จุ่นจะไม่ดีใจได้อย่างไร?

“พี่หญิง หนึ่งปีมานี้ ท่านไปอยู่ที่ใดหรือ?” หลี่จุ่นกอดน่าหลันเหวินเอาไว้แน่น พร้อมถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

น่าหลันเหวินเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าอันหล่อเหลา ยิ้มอย่างนิ่มนวลและพูดว่า

“เอาล่ะ น้องหก ถ้าเจ้าอยากรู้ข้าก็จะบอกเจ้าให้หมด...”

หลังจากนั้น น่าหลันเหวินก็เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาให้หลี่จุ่นฟัง หลี่จุ่นได้ฟังแล้วก็ทำหน้าเศร้าใจ

เมื่อน่าหลันเหวินพูดถึงความสิ้นหวังของนางเมื่อรับรู้ถึงข่าวการตายของหลี่จุ่น น่าหลันเหวินก็ร่ำไห้ออกมาอีกครั้ง หลี่จุ่นทำได้เพียงกอดนางเอาไว้และอธิบายอย่างสุดความสามารถ

ท้ายที่สุด หลี่จุ่นถามว่า

“ก็คือ เสด็จพ่อสั่งให้ท่านไปแคว้นฉี เพราะพบว่าตราประทับหยกโบราณของแคว้นต้าเซี่ยอยู่ในพระราชวังแคว้นตาฉี? เสด็จพ่อจึงใช้ประโยชน์ของการเป็นองค์หญิงแคว้นฉีในการเข้าไปในพระราชวังเพื่อไปตามหาตราประทับหยก?”

น่าหลันเหวินพยักหน้า

หลี่จุ่นมีสีหน้าอึมครึม และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึกว่า

“เสด็จพ่อสมกับเป็นเสด็จพ่อจริงๆ เขาช่างโหดเหี้ยมและไร้ความปราณีเหมือนเคย ที่แท้เขาก็สืบทอดพฤติกรรมอันย่ำแย่มาจากหลี่โจ้ว!”

แล้วเหตุใด...จึงถูกฆ่าทิ้งได้ล่ะ?

เป็นตัวเขาที่ยอมตายเองงั้นหรือ?

เขามีแผนลับแน่ ๆ !

หลี่จุ่นตื่นตระหนก คิดไม่ค่อยออก

พ่อตาของเขาในอดีตและตอนนี้อยากตายมากขนาดนี้เลยหรือ?

“เสิ่นคั่วถูกเสด็จพ่อฆ่าตายแล้ว” หลี่จุ่นกล่าว

น่าหลันเหวินขมวดคิ้วชั่วขณะ ตกตะลึงเล็กน้อยและพูดด้วยความไม่เชื่อว่า

“ทำไมล่ะ?”

หลี่จุ่นส่ายหัวและตอบว่า

“ข้ามิได้ถามอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ เกิดอะไรขึ้นระหว่างทั้งสองคน ข้าเองก็ไม่รู้ อืม หลังจากกลับไป หาโอกาสไปถามให้แน่ชัดไปเลยเถิด ในอนาคตหากได้พบเสิ่น...จิงหงคงจะมีคำอธิบายเกี่ยวกับเรื่องนี้เช่นกัน”

คำตอบของหลี่เจิ้งในวันนั้นคือเสิ่นคั่วนั้นต้องการแสวงหาความยุติธรรมให้กับภรรยาของเขา ดังนั้นเขาจึงกำจัดเขาทิ้ง

เมื่อได้ยินชื่อของเสิ่นจิงหง น่าหลันเหวินก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย นางครุ่นคิดอยู่สักพัก ในที่สุดก็พูดว่า

“น้องหก ก่อนหน้านี้ที่ข้าอยู่เมืองหลวง ข้าได้พบคุณหนูตระกูลเสิ่น นางเป็นคนบอกข้าด้วยว่าท่านยังมีชีวิตอยู่...”